Ο Νίκολας βαν Όρτον, πετυχημένος και δυναμικός επιχειρηματίας αλλά εξαιρετικά σκληρός κι αντικοινωνικός χαρακτήρας, δέχεται από τον αδελφό του ένα πρωτότυπο δώρο γενεθλίων: τη συμμετοχή του σε ένα παράξενο παιχνίδι χωρίς κανόνες. Παίζοντας, συνειδητοποιεί ότι σημασία δεν έχει να βγεις κερδισμένος, αλλά απλώς ζωντανός.
Σκηνοθεσία:
David Fincher
Κύριοι Ρόλοι:
Michael Douglas … Nicholas van Orton
Sean Penn … Conrad van Orton
Deborah Kara Unger … Christine/Claire
James Rebhorn … Jim Feingold
Peter Donat … Samuel Sutherland
Carroll Baker … Ilsa
Armin Mueller-Stahl … Anson Baer
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: John Brancato, Michael Ferris
Παραγωγή: Cean Chaffin, Steve Golin
Μουσική: Howard Shore
Φωτογραφία: Harris Savides
Μοντάζ: James Haygood
Σκηνικά: Jeffrey Beecroft
Κοστούμια: Michael Kaplan
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Game
- Ελληνικός Τίτλος: Το Παιχνίδι
Παραλειπόμενα
- Η Metro-Goldwyn-Mayer είχε αγοράσει το 1991 το σενάριο, αλλά μια και δεν φαίνονταν διαθέσιμη να το κάνει ταινία, το αγόρασε η Propaganda Films. Το στούντιο τότε προσέγγισε τον Jonathan Mostow για τη σκηνοθεσία, και τους Kyle MacLachlan και Bridget Fonda για τους κεντρικούς ρόλους. Κι ενώ είχαν θέσει έναρξη γυρισμάτων για τις αρχές του 1993, το σχέδιο πέρασε στην PolyGram που πήρε τη διανομή, κι αυτή απομάκρυνε τον Mostow. Μέσω του παραγωγού Steve Golin, το σενάριο πήγε στα χέρια του David Fincher, κι αυτός αποφάσισε να το αναλάβει, κάνοντας τον χαρακτήρα του Νίκολας πιο κυνικό.
- Επειδή ο Fincher σκόπευε να κάνει το φιλμ νωρίτερα από το Seven, το μπάτζετ δεν ήταν αρκετό για μεγάλα ονόματα. Τότε ο Brad Pitt δήλωσε διαθέσιμος να παίξει στο Seven, και η εμπορική του επιτυχία ήταν ικανή για να κάνουν πρόταση στον Michael Douglas. Εκείνος είχε ενδοιασμούς, μια και δεν θεωρούσε την PolyGram ικανό διανομέα, αλλά και μόνο η παρουσία του βοήθησε την παραγωγή.
- Στο φεστιβάλ Κανών του 1996 είχε ανακοινωθεί ως συμπρωταγωνίστρια η Jodie Foster. Ο Fincher όμως δεν ένιωθε άνετα να βάλει μια τέτοια σταρ ως τρίτο όνομα, κι αρχικά σκόπευε να κάνει τον Κόνραντ γυναίκα (ως κόρη του Νίκολας), ώστε να μπορέσει να παίξει η Foster. Ο Douglas όμως αρνήθηκε κάτι τέτοιο, προτείνοντας να είναι αδέλφια με τη Foster, κάτι περίεργο όμως, μια και την περνούσε σχεδόν 20 χρόνια. Μέχρι που κάποια προβλήματα με τον προγραμματισμό της Επαφής του Robert Zemeckis απομάκρυναν οριστικά την ηθοποιό από την ταινία. Ακολούθως, τον ρόλο του Κόνραντ αρνήθηκε να τον αναλάβει ο Jeff Bridges.
- Πριν γίνει σκηνοθέτης, ο Spike Jonze κάνει μια δεύτερη ερμηνευτική εμφάνιση σε ρόλο κομπάρσου.
- Ο David Fincher δεν δήλωσε περήφανος για τη δουλειά του αυτή, ρίχνοντας το βάρος στη σχέση του με την παραγωγό και σύζυγο του, Cean Chaffin, η οποία και δεν ενέκρινε τη σκηνοθετική του γραμμή (θεωρώντας εκ των υστέρων ότι εκείνη είχε το δίκιο).
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 13/6/2009
Η πιο αδύναμη ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ (παρότι του ταίριαζε θεματικά) γοητεύει εύκολα το κοινό, αφού είναι ένα νουαρικό-καφκικό παιχνίδι μυαλού, από αυτά που λατρεύεις να βλέπεις και να μην εμπλέκεσαι. Ο κεντρικός ήρωας είναι έξυπνα σκιαγραφημένος, ως ένας άντρας που δεν ξέρεις αν συμπαθείς, αν θέλεις αληθινά να συμπαρασταθείς στα πονήματα του. Ιδανική αποτύπωση ενός τέτοιου ήρωα ο Μάικλ Ντάγκλας. Το θρίλερ απλώνεται γραμμικά, κι υπάρχουν κορυφαίες στιγμές, αλλά κι άλλες που θα μπορούσαν να δουλευτούν σεναριακά καλύτερα. Κι εκεί είναι το πρόβλημα. Το σενάριο έχει τρύπες. Θέλοντας να παίξει ανάμεσα στη φαντασία, την εκδοχή και τον ρεαλισμό καταφέρνει μια σούπα, που τρως ευχάριστα αλλά αγνοείς τα συστατικά της. Χρειάζονταν περισσότερη τρέλα επί του κειμένου, ώστε να προβλεφθούν όσα προσπαθούν να συμπτυχθούν εδώ μέσα. Προσέξτε και το φινάλε, είναι ικανό να σας μπερδέψει κι άλλο, ή να σας απογοητεύσει τελείως.
Βαθμολογία: