Η Κατάρα της Γιορόνα (2019)

ΣΥΝΟΨΗ

H Γιορόνα. Μια γυναίκα που κλαίει. Μια απόκοσμη παρουσία κάπου ανάμεσα στον ουρανό και την κόλαση, παγιδευμένη σε μια φοβερή μοίρα σφραγισμένη από το ίδιο της το χέρι. Η απλή αναφορά στο όνομά της προκαλεί τρόμο σ’ ολόκληρο τον κόσμο, για γενιές. Όταν ήταν ζωντανή, έπνιξε τα παιδιά της εξαιτίας της οργισμένης ζήλιας της, ρίχνοντας στη συνέχεια και τον εαυτό της στο αφρισμένο ποτάμι, σπαράζοντας από πόνο. Τώρα, τα δάκρυα της είναι αιώνια. Είναι θανατηφόρα. Κι εκείνοι που ακούν τον θανάσιμο θρήνο της τη νύχτα, είναι καταδικασμένοι. Η Γιορόνα παραφυλά στις σκιές κι αρπάζει παιδιά, θέλοντας να τα κάνει δικά της. Καθώς οι αιώνες περνούν, η επιθυμία της έχει γίνει πιο αδηφάγα… και οι μέθοδοι της πιο τρομακτικές. Στη δεκαετία του 1970, στο Λος Άντζελες, η Γιορόνα παραφυλά τη νύχτα, για νέα παιδιά. Παραβλέποντας την προειδοποίηση μιας προβληματικής μητέρας που είναι ύποπτη για παιδική παρενόχληση, μια κοινωνική λειτουργός και τα μικρά παιδιά της σύντομα θα βρεθούν σε μια τρομακτική, υπερφυσική σφαίρα. Η μόνη τους ελπίδα να επιβιώσουν από τη θανατηφόρα οργή της Γιορόνα είναι ένας απογοητευμένος ιερέας, που προσπαθεί να κρατήσει μακριά το κακό, υιοθετώντας τις δικές τους μυστικιστικές τακτικές. Όμως μέσα τους συγκρούονται συνεχώς ο φόβος και η πίστη.

Σκηνοθεσία:

Michael Chaves

Κύριοι Ρόλοι:

Linda Cardellini … Anna Tate-Garcia

Raymond Cruz … Rafael Olvera

Patricia Velasquez … Patricia Alvarez

Marisol Ramirez … La Llorona

Sean Patrick Thomas … ντετέκτιβ Cooper

Jaynee-Lynne Kinchen … Samantha

Roman Christou … Chris

Tony Amendola … πάτερ Perez

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Mikki Daughtry, Tobias Iaconis

Παραγωγή: Gary Dauberman, Emile Gladstone, James Wan

Μουσική: Joseph Bishara

Φωτογραφία: Michael Burgess

Μοντάζ: Peter Gvozdas

Σκηνικά: Melanie Jones

Κοστούμια: Megan Spatz

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Curse of La Llorona
Ελληνικός Τίτλος: Η Κατάρα της Γιορόνα
Εναλλακτικός Τίτλος: The Curse of the Weeping Woman

Άμεσοι Σύνδεσμοι

The Conjuring Universe: η πλήρης λίστα ταινιών

Παραλειπόμενα

Ο χαρακτήρας του πάτερ Περέζ προέρχεται από το Annabelle του 2014. Αυτό κατατάσσει την ταινία στο σύμπαν ταινιών του The Conjuring ως spin-off, κάτι που ανακοινώθηκε κι επίσημα από την Atomic Monster Productions. Παρόλα αυτά, ο Michael Chaves επέμεινε πως είναι μια αυτόνομη δημιουργία.
Ο Chaves κάνει εδώ το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του στη σκηνοθεσία.
Αρχικά ήταν να τιτλοφορηθεί ως The Children.
Λογικά από λάθος, μια αίθουσα στο Κεμπέκ που θα έπαιζε το Πόκεμον: Ντετέκτιβ Πίκατσου, πρόβαλε τη συγκεκριμένη. Αυτό φυσικά οδήγησε τα παιδιά εκτός αίθουσας κλαίγοντας.
Δεν μπορούν να θεωρηθούν αποτυχία οι εισπράξεις των 123,1 εκατομμυρίων (έναντι κι ενός μπάτζετ των 9), αλλά είναι η λιγότερη πετυχημένη εμπορικά του Conjuring Universe.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 17/4/2019

Με παραγωγό τον James Wan, η «Κατάρα της Γιορόνα» δεν βροντοφωνάζει επισήμως τη σύνδεσή της με το σύμπαν του «Καλέσματος», αλλά εμπεριέχει κλεισίματα ματιού που οι φαν θα εντοπίσουν. Η υποψία μας είναι πως η εν λόγω σύνδεση μάλλον επιβλήθηκε τελευταία στιγμή από την παραγωγή με την ελπίδα καλύτερης εμπορικής επίδοσης του φιλμ, αλλά και καμία σχέση να μην είχε με το επιτυχημένο φραντσάιζ, είναι δύσκολο να αγνοήσεις πόσο μοιάζει με φτηνό κακέκτυπο ταινίας του James Wan. Όχι ότι κι ο τελευταίος υπήρξε ποτέ πρωτοπόρος του κινηματογραφικού τρόμου, μα από την «Παγιδευμένη Ψυχή» (αν όχι από την πιο παλιά «Νεκρική Σιγή») έχει αναπτύξει ένα χαρακτηριστικό στυλ που, παίζοντας με γνώριμους φιλμικούς κανόνες, έχει καλώς ή κακώς διαμορφώσει τη σύγχρονη horror σκηνή.

Έτσι, όλα τα γνωστά τερτίπια κάνουν ανελλιπώς την εμφάνισή τους στο κινηματογραφικό ντεμπούτο του Michael Chaves (που βρίσκεται ήδη στο σκηνοθετικό τιμόνι του τρίτου «Καλέσματος»): απειλητικές γυναικείες φιγούρες με άσπρα νυφικά, εμφανίσεις κι εξαφανίσεις τους με «απρόσμενα» οπτικά τρικ, κατάρες που επεξηγούνται αναλυτικά κι εκλογικευμένα, αναγκαστικές παρεξηγήσεις που αφήνουν τους πρωταγωνιστές μόνους κι αβοήθητους, ηρωικοί εξορκιστές που αρχικά διστάζουν, μα τελικά ρισκάρουν τη ζωή τους για το καλό των ηρώων μας. Και, εννοείται, ατέλειωτα σιωπηλά περπατήματα σε βραδινούς διαδρόμους, αναμενόμενα jump-scares, ηλίθιοι χαρακτήρες που προκαλούν την τύχη τους με κάθε πιθανό βλακώδη τρόπο και που πάντα παραμένουν πεισματικά σιωπηλοί κι ακίνητοι υπό την απειλή της ζωής τους. Γιατί να τρέξεις και να φωνάξεις βοήθεια, ενώ μπορείς να κάτσεις ήσυχα να περιμένεις την εμφάνιση του παντοδύναμου δαίμονα που θέλει να σε δολοφονήσει; Κλάιν…

Όλα τα τρομο-κλισέ της τελευταίας δεκαετίας (μόνο;) είναι εδώ εκτελεσμένα με τον πιο μηχανικό, ανέμπνευστο τρόπο, στα πλαίσια ενός γραμμένου στο πόδι σεναρίου, γεμάτου ευκολίες, προσχήματα και -επιεικώς- μονοδιάστατους χαρακτήρες. Η καλοπροαίρετη ερμηνεία της Linda Cardellini (η Βέλμα στα live-action «Scooby-Doo») αξίζει να αναγνωριστεί, μα το υλικό που της δίνεται δεν της αφήνει πολλά δημιουργικά περιθώρια. Κι αν όλα αυτά είναι απλώς χιλιοειδωμένα και διεκπεραιωτικά, αλλά όχι απαραιτήτως προσβλητικά, ας μη ρίξουμε μια ματιά στην άνευ οποιουδήποτε σεβασμού προσέγγιση του ομώνυμου μύθου της λατινοαμερικανικής παράδοσης, αλλά και την οριακά ρατσιστική, γενικότερη παρουσία του μεξικανικού στοιχείου στο φιλμ… Αν δεν αναζητάτε απλώς μια αναλώσιμη τρομο-επιλογή για ένα ανώδυνο σαββατόβραδο (στην οποία περίπτωση καθόλου δεν χρειάζεται να σας απασχολούν οι γκρίνιες μου), ο μόνος τρόμος που θα εισπράξετε θα είναι από τη διαπίστωση του πόσο αργά κυλάει το ρολόι από την ώρα που μπήκατε στην αίθουσα.

Βαθμολογία: