Η Κατάρα του Μπριτζ Χόλοου

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 19/10/2022

Βρισκόμαστε στον μήνα του Χάλογουιν, αδέρφια! Είναι η εποχή που οι ελληνικές γειτονιές γεμίζουν κολοκύθες και τα σπίτια στολίζονται με θέματα τρόμου, όπως η παράδοση απαιτεί!..

Τι εννοείς “δεν είναι ελληνικό έθιμο το Χάλογουιν”; Δεν νομίζω να ανήκεις σε τίποτα τριτο-δεύτερους, “μπας-κλασάτους” γκρινιάρηδες και να μην ετοιμάζεσαι για φάρσα ή κέρασμα, όπως οι γονείς, οι παππούδες και οι προπαππούδες σου έκαναν τόσα χρόνια; Δεν θα σπάσεις εσύ τα ήθη και τα έθιμα αυτού του τόπου, φίλε μου! Άντε γιατί αρχίζω και φορτώνω και θα χαλάσει η διάθεσή μου μέχρι την Ημέρα των Ευχαριστιών!..

Εγώ λοιπόν τηρώ τις παραδόσεις και μέσα σε αυτές τις παραδόσεις συγκαταλέγονται πια και οι ταινίες τρόμου και φαντασίας που κατακλύζουν τους κινηματογράφους και τις πλατφόρμες ζωντανής ροής (ναι, το Netflix, το Disney+ και άλλα). Μία από αυτές που μας φέρνει το Netflix είναι το Η Κατάρα του Μπριτζ Χόλοου.

Αυτή η κωμική, οικογενειακή ταινία φαντασίας και “ελαφρού” τρόμου για παιδιά άνω των έντεκα ετών ακολουθεί την περιπέτεια μιας νεαρής κυρίας που μετακομίζει με την οικογένειά της στην κωμόπολη Μπριτζ Χόλοου. Το πρώτο πράγμα που ανακαλύπτει η οικογένεια είναι η τρέλα των κατοίκων της πόλης με το Χάλογουιν, πράγμα ενοχλητικό για τον πάτερ φαμίλια (Μάρλον Γουέιανς), καθώς σιχαίνεται αυτή τη γιορτή. Το δεύτερο πράγμα που πέφτει στην αντίληψή τους είναι ότι το σπίτι τους είναι στοιχειωμένο από το πνεύμα του Τσιγγούνη Τζακ, που χρόνια πριν είχε φυλακίσει μέσα σε μια κολοκύθα η μάγισσα και πρώην ένοικος του σπιτιού μαντάμ Χόθορν. Ο Τζακ ελευθερώνεται, και πληθώρα στοιχειωμένων πλασμάτων ξεχύνεται στους δρόμους της πόλης.

Οι πιτσιρικάδες εδώ μπορεί να βρουν κάτι να χαζέψουν, αλλά για τις μεγαλύτερες ηλικίες το βλέπω κομματάκι δύσκολο. Τίποτα δεν είναι ιδιαιτέρως αστείο, τίποτα δεν είναι ιδιαιτέρως τρομακτικό. Στο κομμάτι της ταινίας φαντασίας τα πάει λίγο καλύτερα αλλά δεν σώζεται. Έχει πολύ μικρές στιγμές που θα τις βρεις αστείες, αλλά αυτό οφείλεται στο ότι υπάρχουν μερικοί καλοί κωμικοί στην ταινία και όχι τόσο στο σενάριο και τα αστεία που τους δόθηκαν.

Σου φέρνει στο μυαλό τις Ανατριχίλες, τόσο την ταινία με τον Τζακ Μπλακ όσο και τις ιστορίες του Ρ.Λ. Στάιν. Τόσο η ταινία, όμως, όσο και οι περισσότερες ιστορίες του διάσημου συγγραφέα, έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ειδικά η ταινία, είχε καλύτερο χιούμορ και πιο προσεγμένη μίξη κωμωδίας, τρόμου και φαντασίας. Εδώ, αυτή η μίξη δεν αποδίδει, οπότε το μόνο που μένει είναι μια προσεγμένη παραγωγή και μερικά συμπαθητικά αστειάκια.

Βαθμολογία: