Ο Κύκλος
- The Circle
- 2017
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Δραματικό Θρίλερ, Επιστημονικής Φαντασίας
- 13 Ιουλίου 2017
Όταν η Μάι Χόλαντ προσλαμβάνεται να εργαστεί στον Κύκλο, την πιο ισχυρή εταιρία ίντερνετ στον κόσμο, αισθάνεται ότι αυτή είναι η ευκαιρία της ζωής της. Ο Κύκλος, που στεγάζεται σε ένα ολόκληρο δίκτυο χώρων στην Καλιφόρνια, σε συνδέει με προσωπικά e-mail, social media, τραπεζικές διευθύνσεις και αγορές ανά τον πλανήτη, καταλήγοντας σε μία online ταυτότητα και μια νέα εποχή στην έννοια του ιδιωτικού και της διαφάνειας. Καθώς η Μάι ξεναγείται σε αυτό τον νέο κόσμο, θαμπώνεται με τον μοντερνισμό του χώρου και την όλη δραστηριότητα: πάρτι που κρατάνε όλη νύχτα, διάσημοι μουσικοί που παίζουν στο γκαζόν, αθλητικές δραστηριότητες και κλαμπ και μαγαζιά, ακόμα κι ένα ενυδρείο με σπάνια ψάρια. Αυτό όμως που ξεκινάει ως μια σαγηνευτική ιστορία μιας γυναίκας με φιλοδοξίες και ιδεαλισμό, γρήγορα καταλήγει σε μια κούρσα αγωνίας.
Σκηνοθεσία:
James Ponsoldt
Κύριοι Ρόλοι:
Emma Watson … Mae Holland
Tom Hanks … Eamon Bailey
John Boyega … Ty Lafitte
Karen Gillan … Annie Allerton
Ellar Coltrane … Mercer Regalado
Patton Oswalt … Tom Stenton
Bill Paxton … Vinnie Holland
Glenne Headly … Bonnie Holland
Nate Corddry … Dan
Mamoudou Athie … Jared
Ellen Wong … Renata
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: James Ponsoldt, Dave Eggers
Παραγωγή: Anthony Bregman, Gary Goetzman, James Ponsoldt
Μουσική: Danny Elfman
Φωτογραφία: Matthew Libatique
Μοντάζ: Lisa Lassek, Franklin Peterson
Σκηνικά: Gerald Sullivan
Κοστούμια: Emma Potter
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Circle
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Κύκλος
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: The Circle του Dave Eggers.
Παραλειπόμενα
- Αρχικά ψιθυρίζονταν ότι κεντρική πρωταγωνίστρια θα ήταν η Alicia Vikander.
- Ο Bill Paxton έφυγε από τη ζωή πριν βγει η ταινία στις αίθουσες. Η δε Glenne Headly, που παίζει εδώ τη σύζυγο του, έφυγε κι αυτή από τη ζωή λίγο αργότερα.
- Ο διάσημος μουσικός Beck κάνει ένα φιλικό πέρασμα ερμηνεύοντας τον εαυτό του.
- Μετά από αποτυχημένες δοκιμαστικές προβολές, είχαμε εκ νέου επεξεργασία της ταινίας, μόλις 4 μήνες πριν αυτή βγει στις αίθουσες. Το νέο υλικό βοήθησε να γίνει πιο ελκυστικός ο χαρακτήρας της Emma Watson, κάτι που όμως απέφερε ακόμα χειρότερες αντιδράσεις επί του φιλμ.
Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης
Έκδοση Κειμένου: 9/7/2017
Η Mae προσλαμβάνεται στον Κύκλο, την πιο ισχυρή και ξακουστή εταιρεία που σχετίζεται με διαδικτυακές υπηρεσίες παγκοσμίως, παρόλο που καλύπτει μονάχα το αμερικανικό κοινό επί της ουσίας. Το περιβάλλον εκεί είναι κάτι παραπάνω από φιλικό, τα προνόμια ζηλευτά, οι ευκαιρίες για κοινωνικοποίηση άφθονες. Όσο περισσότερο εξοικειώνεται η Mae στη νέα της εργασία, τόσο περισσότερο ανεβαίνει στην ιεραρχία καταλήγοντας στο σημείο να λάβει μέρος σε ένα ριζοσπαστικό πείραμα που θα φέρει σε ένα άλλο επίπεδο τη δυναμική του Κύκλου και θα διευρύνει την ήδη μεγάλη πελατεία του, ταυτόχρονα όμως εξαιτίας της φύσης του θα δοκιμάσει τις αντοχές της.
Βασισμένο στην ομώνυμη δυστοπική νουβέλα του 2013 του Dave Eggers, το «Ο Κύκλος» είναι ένα επίσημο άνοιγμα του Ponsoldt σε παραγωγή χολιγουντιανού βεληνεκούς, αλλά και σε φιλόδοξους προβληματισμούς ελαφρώς μακριά από το χαμηλότονο ανθρωπισμό των προηγούμενών του, επιτυχημένων σκηνοθετικών απόπειρων που περιστρέφονταν γύρω από ζευγάρια ηρώων ενωμένα κάτω από μια κοινή ιδιότητα, είτε του αλκοολικού («Μεθυσμένοι από Έρωτα»), είτε του μαθητή («Ονειρεμένο Τώρα»), είτε του διανοούμενου («Τέλος Διαδρομής»). Η υποδοχή που του επιφυλάχθηκε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ήταν ιδιαίτερα ψυχρή, αλλά κατά πόσο το άξιζε; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το καινούριο πόνημα του Ponsoldt έχει κάποια προβλήματα: ο καταγγελτικός του λόγος είναι κάπως κραυγαλέος, η διαδρομή που κάνει για να «αναβαθμίσει» την ηρωίδα του είναι υπερβολικά σύντομη και κάπως τεμπέλικη σε σύλληψη, ενώ η τελική επίλυση δεν αποτελεί ουσιαστική παρέμβαση για την ανατροπή καθεστηκυίας τάξης που έχει επιβληθεί στο σύμπαν του φιλμ. Επιπλέον, η Emma Watson κάνει ό,τι μπορεί για να επιβεβαιώσει ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στο να είναι το κεντρικό πρόσωπο της δραματουργίας. Φαντάζει υποτονική κι ανεπαρκής, κάτι που καλυπτόταν με τη χαριτωμένη παιδικότητά της στα πρώτα βήματα της καριέρας της, αλλά πλέον δεν μπορεί να μη γίνει φανερό στους ύστερους ρόλους της. Αυτή που προσπαθεί περισσότερο από όλους είναι η Karen Gillan, αλλά είναι κρίμα που ο χαρακτήρας της δεν απασχολεί ιδιαίτερα το σενάριο από ένα σημείο κι έπειτα. Γενικότερα, οι δευτερεύοντες χαρακτήρες στον «Κύκλο» μοιάζουν κάπως υπανάπτυκτοι.
Με αυτά τα αρνητικά δεδομένα, είναι η ταινία τόσο κακή όσο το αρνητικό hype υπονοεί; Η απάντηση είναι όχι. Ο κύριος λόγος για αυτό είναι φυσικά ο κυρίαρχος προβληματισμός στην ουσία του έργου, που είναι επίκαιρος κι εύστοχος, όσο κι αν κάποιοι επιμένουν να αντιδρούν αρνητικά επικαλούμενοι «τεχνοφοβικά» φάουλ. Όταν και η πλοκή αλλάζει ταχύτητα και αρχίζει να θυμίζει «Truman Show», τόσο αυξάνονται και οι παράμετροι της εφιαλτικής φαντασίας του σεναρίου μέσω διαλόγων που αναπτύσσουν επιτυχημένα την προβληματική και τη διευρύνουν από ένα κοινωνικό και σε ένα πολιτικό επίπεδο, εισάγοντας μέχρι και το ερώτημα του κατά πόσο είναι δικαίωμα η μη ψήφος (η απάντηση για τους δημιουργούς είναι καταφατική). Το ηλεκτρονικό σάουντρακ που θυμίζει σε αρκετά σημεία το αντίστοιχο του «The Social Network» σε συνδυασμό με την κλινικά αποστειρωμένη, ψυχρή αισθητική δημιουργούν μια αίσθηση αποστασιοποίησης που ταιριάζει με τη θεματολογία της ψευτοκοινωνικοποίησης μέσω του διαδικτύου και σε γενικές γραμμές τα συμπεράσματα που εξάγονται, αν και αυτονόητα, είναι τα σωστά για το αντικείμενο με το οποίο καταπιάνεται ο Ponsoldt. Ακόμη και το σχετικά βιαστικό φινάλε μοιάζει ταιριαστά πεσιμιστικό, με ένα τελικό πλάνο που θυμίζει σε σύνθεση και νοοτροπία το αντίστοιχο του «Δικτύου» του Lumet, προσπαθώντας να τονίσει πως η κατάσταση που αναλύθηκε στα προηγούμενα λεπτά είναι κάτι που θα συνεχιστεί και θα εξαπλωθεί, κάτι που αν γίνει η αναγωγή και στη σημερινή κατάσταση όπου η ιδιωτικότητα μέσω των νέων τεχνολογιών βιάζεται με τη θέληση του ατόμου ή χωρίς αυτήν οδηγεί και σε μια απαισιόδοξη οπτική για την πραγματικότητα από τη μεριά των συντελεστών.
Έχει ψεγάδια μεν και θα μπορούσε σίγουρα να φτάσει σε πιο ψηλά επίπεδα, η δουλειά αυτή όμως είναι μια καλοδεχούμενη ανάσα έστω και πολύ βασικά σκεπτόμενης επιστημονικής φαντασίας σε μια εποχή που η απουσία σημειολογίας χαρακτηρίζεται ακόμη κι ως αρετή.
Βαθμολογία: