Έρωτας Μετ’ Εμποδίων

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 12/7/2017

Ο Kumail είναι ένας νεαρός άντρας πακιστανικής καταγωγής που προσπαθεί να χαράξει τον δικό του δρόμο στον χώρο της stand-up κωμωδίας, παρά τις έντονες διαφωνίες της συντηρητικής οικογένειάς του. Η μητέρα του προσπαθεί επανειλημμένως μέσω προξενιού να τον ωθήσει προς γάμο με μια ομοεθνή του, μια τακτική που βρίσκει τον ίδιο αντίθετο, αλλά την αποδέχεται σιωπηρά. Ύστερα από μια από τις παραστάσεις του, θα έρθει σε επαφή με την Emily που έχει κάνει σπουδές ψυχολογίας και με την οποία διαπιστώνει πως έχουν μια χημεία. Θα συνάψουν μια ερωτική σχέση, αλλά θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τα διαπολιτισμικά εμπόδια που αποτρέπουν κυρίως τον Kumail να πάει κάποια βήματα παρακάτω;

Το όνομα του Judd Apatow στην παραγωγή ενός φιλμ συνήθως συνεπάγεται μια ιδιαίτερη πινακοθήκη χαρακτήρων, πάντα όμως περιγεγραμμένη με αγάπη κι έναν έστω ρηχό ανθρωπισμό, άφθονες αναφορές στην ποπ κουλτούρα και μια ελαφρώς ανώριμη εμμονή σε χιούμορ με σεξουαλική θεματική που αφορά στον διάλογο, δεν το πάει δηλαδή σε μια οπτικοποίηση όπως οι προκάτοχοί του αφοί Farrelly. Εδώ, μεταφέροντας στη μεγάλη οθόνη την πραγματική ιστορία της γνωριμίας του Kumail Nanjiani που υποδύεται τον εαυτό του με την Emily Gordon, οι οποίοι συγγράφουν το σενάριο, εγκαταλείπει το τελευταίο του στοιχείο, χωρίς να σημαίνει ότι αυτή η δραμεντί στερείται εύστοχου χιούμορ, ειδικά στο πρώτο της μισό. Κι αν ακόμη ο πρωταγωνιστής και σεναριογράφος του «Έρωτας Μετ` Εμποδίων» αυτοπαγιδεύεται στην άνεση τού να παίζει κάποιος τον εαυτό του, παραδίδοντας έτσι μια μάλλον πολύ εύκολη ερμηνεία που σε ελάχιστα σημεία απογειώνεται, η κινηματογραφική του παρτενέρ Zoe Kazan αποζημιώνει και με το παραπάνω εκπέμποντας ταυτόχρονα μια θετική ενέργεια, μια ευαλωτότητα και μια γλυκύτητα που δεν θα ήταν δύσκολο να πει κανείς ότι κουβαλάει την ταινία μέχρι ενός χρονικού σημείου, και καθιστώντας έτσι την απουσία της από την οθόνη δυσάρεστη όταν λαμβάνει μέρος μια στροφή στην πλοκή. Σε αυτό το σημείο είναι που θα μπουν στο κάδρο και οι γονείς της Emily, ενσαρκωμένοι με μια τρομερή αίσθηση αλληλοσυμπλήρωσης από τον τηλεοπτικό αστέρα Ray Romano και τη Holly Hunter, ο πρώτος εσωστρεφής, ήρεμη δύναμη και με μια ανεξάντλητη εκπομπή κυμάτων συμπάθειας, η δεύτερη πιο οξύθυμη αλλά ακριβοδίκαιη, εκδηλωτική, χειμαρρώδης, μια ερμηνεία που δεν θα ήταν απίθανο να φτάσει μέχρι και στην πεντάδα των Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου το 2018. Το μεγάλο προτέρημα του φιλμ βέβαια δεν είναι άλλο από το καλογραμμένο σενάριό του που αναπτύσσει επαρκώς τους χαρακτήρες, χτίζει τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους μέσω ουσιαστικών διαλόγων και καθιστώντας τους ήρωες αυτούς αρεστούς, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, μέσω των ανθρώπινων ελαττωμάτων τους. Η γενική εικόνα είναι καλή κι αρεστή, με μια γλυκή επίγευση στο φινάλε, αλλά υπάρχουν μειονεκτήματα που κάπως την προσγειώνουν. Το μεγαλύτερο είναι η τηλεοπτική στη νοοτροπία σκηνοθεσία του Michael Showalter, κάτι που είχε φανεί και στο αισθητά κατώτερο «Τρελή κι Ερωτευμένη 60άρα» που είχε προηγηθεί, που δίνει έτσι μια συμβατική και πεζή όψη στην ταινία στερώντας την ευκαιρία από τον πλούσιο λόγο να συνοδευτεί κι από μια αξιομνημόνευτη εικονογράφηση και να αναβαθμίσει το τελικό αποτέλεσμα. Ενώ οι βασικοί χαρακτήρες είναι τρισδιάστατοι και σύνθετοι, δεν ισχύει το ίδιο για κάποιους δευτερεύοντες που τους πλαισιώνουν, όπως οι γονείς και οι φίλοι του Kumail που είναι μάλλον επιφανειακοί, ενώ και προς το κλείσιμο της ιστορίας ο ρυθμός κάνει μια κοιλιά, γνώριμο συστατικό των σκηνοθετικών κυρίως απόπειρων του Apatow που κληρονομείται εδώ.

Παρά τα προβλήματα αυτά, όμως, το πόνημα του Showalter καταφέρνει να ξεχωρίσει θετικά και να μιλήσει στα συναισθήματα, αρετές που πηγάζουν από τη βιωματικότητα των δρώμενων που εκτυλίσσονται στο πανί και την οποία κατορθώνει να μεταδώσει η πένα του ζευγαριού, και από κάποιες ιδιαίτερα όμορφες ερμηνείες που κατορθώνουν να πλάσουν ανθρώπους για τους οποίους μπορεί πραγματικά να ενδιαφερθεί κανείς.

Βαθμολογία: