Το Μεγάλο Σορτάρισμα

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 20/1/2016

Φανταστείτε έναν άνθρωπο που κάθε φορά που πρέπει να μιλήσει με το λογιστή του και αυτός αρχίζει να του λέει νούμερα και “ερασιτεχνικούς” οικονομικούς όρους, τότε βάζει μπροστά την τεχνική “χάνομαι στο υπερδιάστημα” έως ότου ακουστεί μία από τις μαγικές φράσεις-λέξεις: “Αυτά…”, “Τελειώσαμε…”, “Ό,τι χρειαστείς ξαναπέρνα…”. Αυτός είμαι εγώ. Φανταστείτε τώρα μια ταινία γεμάτη “προχωρημένους” οικονομικούς όρους, που ασχολείται με την αρχή της οικονομικής κρίσης και μας μιλάει γι αυτή μέσα από τα μάτια άμεσα εμπλεκομένων ανθρώπων και με μικρά διαλείμματα για απλές εξηγήσεις. Αυτό είναι το The Big Short. Φανταστείτε τώρα εμένα, να παρακολουθώ το συγκεκριμένο φιλμ. Τι λέτε; Αποτυχία μάλλον; Όχι! Πέσατε έξω! Το The Big Short είναι ένα απ΄τα πιο ενδιαφέροντα φιλμ που παρακολούθησα τελευταία!

Αν μέσα σε όσα γράφω στην πρώτη παράγραφο προσέθετα και το όνομα του σκηνοθέτη – σεναριογράφου της ταινίας, Άνταμ ΜακΚέι, τότε τα πράγματα θα γίνονταν ακόμα πιο περίεργα, καθώς ο ΜακΚέι είναι γνωστός για τις κωμωδίες The Anchorman, The Other Guys και Step Brothers, όλες πολύ μα πάρα πολύ μακριά από το πνεύμα της νέας ταινίας του. Η κωμωδία δεν λείπει από το The Big Short και υπάρχουν στιγμές που πραγματικά γελάς αλλά αυτό που καταφέρνει ο ΜακΚέι μέσα από το σχεδόν ντοκιμαντερίστικο ύφος του φιλμ, είναι να παραδώσει απλά μαθήματα οικονομίας με έναν απλό, κωμικό και σατιρικό τρόπο. Δεν κατανοούμε τα πάντα, εδώ που τα λέμε, καθώς για να καταλάβεις το 100% απαιτείται απόλυτη συγκέντρωση σε όσα γίνονται στην οθόνη αλλά το φιλμ μας κρατά μαζί του μέχρι τέλους, αφού συνηθίσουμε τον διαφορετικό τρόπο κινηματογράφησης. Ο σκηνοθέτης παρακολουθεί τους πρωταγωνιστές του και τους βάζει πολλές φορές να μιλούν άμεσα στο θεατή εξηγώντας κάποιες λεπτομέρειες ενώ υπάρχουν και τρία μικρά διαλείμματα, όπου γνωστοί σταρ της εποχής εξηγούν με καυστικό τρόπο μερικά ακόμα οικονομικά… “πράγματα”.

Ένα πολύ δυνατό επιτελείο ηθοποιών συγκεντρώνεται στο The Big Short και είναι όλοι πολύ καλοί. Γκόσλινγκ και Πιτ βρίσκονται λίγο πιο πίσω από τους δύο κορυφαίους της ταινίας, Μπέιλι και Καρέλ. Ο Καρέλ συνεχίζει τις πολύ καλές ερμηνείες, δίνοντας μας εδώ τον πιο ανθρώπινο χαρακτήρα του φιλμ, αυτόν που είναι μέσα στο σύστημα, που βλέπει πόσο σάπιο είναι και που πονά για όσα έρχονται. Ο Μπέιλι είναι χαμένος μέσα στο ρόλο του. Ερμηνεύει έναν ιδιοφυή τύπο, με προβλήματα κοινωνικότητας, που επικοινωνεί μόνο μέσω της μουσικής και των αριθμών. Αυτός είναι θεωρητικά ο πρώτος που προέβλεψε την επερχόμενη καταστροφή. Η ερμηνεία του Μπέιλι είναι από αυτές που λέμε οσκαρικές, με τον πρώην Μπάτμαν να μεταμορφώνεται ψυχή και σώμα σε έναν πολύ διαφορετικό χαρακτήρα, για ακόμα μια φορά.

Δεν ξέρω πως θα ένιωθα αν παρακολουθούσα το φιλμ σε μια άλλη περίοδο της ζωής μου και όχι τώρα που η οικονομική κρίση βρίσκεται για τα καλά στη χώρα μας. Χαρακτηριστική η ατάκα που ακούμε από τα χείλη του Μπραντ Πιτ, λίγο πριν το τέλος: Ελλάδα, Ισλανδία ξόφλησαν. Η Ισπανία τρεκλίζει.” Μπορεί να μη με άγγιζε το ίδιο κάποια άλλη στιγμή. Όμως, αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, το The Big Short αποτέλεσε για μένα μια ευχάριστη έκπληξη. Μια σατιρική ματιά πάνω σε μια από τις πιο τραγικές στιγμές που πέρασε και περνά η ανθρωπότητα, που σε κάνει να γελάς και να θλίβεσαι παράλληλα, με την απανθρωπιά που κρύβει ο χρηματοοικονομικός τομέας και οι άνθρωποι που τον υπηρετούν και με τα παιχνίδια που παίζονται εν αγνοία μας στις πλάτες μας. Κι εμείς, όπως συνέβαινε πάντοτε, συνεχίζουμε να ζούμε στον μικρό ψεύτικο κόσμο μας.

Βαθμολογία: