Η Σιωπηλή Δολοφόνος

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Cike Nie Yinniang

Ελληνικός Τίτλος: Η Σιωπηλή Δολοφόνος

Διεθνής Τίτλος: The Assassin

Εναλλακτικός Τίτλος: Nie Yin Niang

Σεναριακή Πηγή

• Διήγημα: Nie Yin Niang του Xing Pei.

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για Bafta ξενόγλωσσης ταινίας.
• Καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτος γυναικείος ρόλος (Qi Shu), δεύτερος γυναικείος ρόλος (Yun Zhou), φωτογραφία, μουσική, σκηνικά και ήχος στα Ασιατικά Βραβεία. Υποψήφιο για κοστούμια.
• Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών. Βραβείο σκηνοθεσίας και μουσικής.
• Καλύτερη ταινία και ακόμα 4 βραβεία στα Golden Horse, τα εθνικά βραβεία της Ταϊβάν. Υποψήφιο για ακόμα 6.
• Επίσημη πρόταση της Ταϊβάν για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Παραλειπόμενα

• Βασίζεται σε έναν από τους διασημότερους μύθους/διηγήματα της εποχής των Τανγκ, όπως καταγράφηκε στη συλλογή διηγημάτων Η Δολοφόνος και Άλλες Ιστορίες.
• Παρότι το δημόσιο της Ταϊβάν προσέφερε πολλά χρήματα για την παραγωγή, ο σκηνοθέτης αναγκάστηκε για πρώτη φορά να πάρει χρήματα και από την Κίνα. Στην ουσία, το φιλμ έκανε 7 χρόνια να τελειώσει (σχεδιασμένο ήδη από το 1989), με υψηλότατο προϋπολογισμό που δεν πλησιάζει σε αυτούς που συνηθίζει ο Hou Hsiao-hsien. Αυτή είναι και η πρώτη wuxia ταινία του.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης

Έκδοση Κειμένου: 23/10/2015

Ο Hou Hsiao-Hsien είναι διεθνής, όμως η Σιωπηλή Δολοφόνος δεν είναι μια μεγάλη ταινία. Είναι περισσότερο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς η εικόνα επιβάλλεται στην ουσία και ένας ύμνος στους απανταχού φορμαλιστές. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να σχεδιαστεί η ταινία και το αποτέλεσμα ως προς την εικόνα δικαιώνει το δημιουργό της. Ντελίριο χρωμάτων, πλάνα αψεγάδιαστης και γνήσιας ομορφιάς, σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους, προσεγμένη ενδυματολογία και μία σκηνογραφία που δεν περνάει απαρατήρητη. Ήχοι φυσικοί, αποτυπωμένοι με ακρίβεια για να προσδώσουν στα λεπτομερώς δουλεμένα πλαίσια, τη μαγεία μίας εποχής που έχουμε συναντήσει πολλές φορές στο σινεμά.

Αντίθετα από τη λυρική, άκρως ποιητική απεικόνιση στο φόντο, ο Hou Hsiao-Hsien επιλέγει να αφηγηθεί αφαιρετικά μία στερεότυπη ιστορία, με αρκετούς εσωστρεφείς χαρακτήρες και ακόμα πιο εσωστρεφείς σκηνές δράσεις, μάλιστα σε σημεία που μοιάζει να μην προσφέρουν αρκετά στο ρου της ιστορίας. Ο δημιουργός καθιστά σαφές ότι στρέφει το ενδιαφέρον του στο πλάνο, όμως πίσω από την αρτχάουζ κομψότητα υπάρχει ένα δυσλειτουργικό αφηγηματικά παραμύθι, με πολλά στοιχεία της κινέζικής παράδοσης, που επιχειρεί να καταστήσει τους θεατές συνεργούς στην εξερεύνηση του ανθρώπινου πνεύματος. Το “The Assassin” είναι σαφώς μία κινηματογραφική παραίσθηση, που εκπλήσσει θετικά ή αρνητικά, όμως το κάνει αθόρυβα. Αναδεικνύει την στωικότητα, την υπομονή και εξυψώνει την ανθρώπινη μεταμέλεια και την λογική, με ένα τρόπο που διχάζει -απόκρυφα και μεταφυσικά- και στο τέλος αποδίδει δικαιοσύνη ανάγοντας όλους του ήρωες σε νικητές και ταυτόχρονα σε ηττημένους. Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι σε αυτή την ταινία είναι αρκετά δύσκολο να εντοπίσει κάποιος μια θεματική σύνδεση ανάμεσα στο στυλ και την ίδια την ιστορία.

Βαθμολογία: