Η Εξουσία της Νύχτας

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 27/3/2008

Κοιτάξτε, η άποψη μου για τον Keanu Reeves δεν είναι ακριβώς η καλύτερη. Δεν είναι ένας ηθοποιός που θα φέρει σε αίσιο πέρας κάθε ερμηνευτική αποστολή που θα του δοθεί. Έχει όμως αυτό το ψυχρό και ταυτόχρονα σκληρό πρόσωπο, ιδανικό για τον ρόλο ενός αστυνομικού και ενός διφορούμενου χαρακτήρα. Στην περίπτωση μας χρειάστηκαν και οι δύο του αυτές ιδιότητες, και το αποτέλεσμα είναι ίσως η ουσιαστικότερη του εμφάνιση επί της οθόνης.

Η Εξουσία της Νύχτας είναι ένα πραγματικά σκληροτράχηλο αστυνομικό θρίλερ, που δεν στηρίζεται στη δαιδαλώδη αναζήτηση ενός δολοφόνου, αλλά αναβιώνει τις καλές στιγμές του αστυνομικού φιλμ των 1960 και 1970. Ο ντετέκτιβ Τομ Λούντλοου δεν είναι ούτε καλός άνθρωπος, ούτε και κακός. Είναι ένας από τους πολλούς διφορούμενους χαρακτήρες που ενώ πρέπει να προασπιστούν το καλό, έχουν στα χέρια τους το όργανο του κακού, το όπλο. Είναι από αυτούς που έχουν παραδεχτεί τη συνύπαρξη των δύο άκρων, και εκμεταλλεύονται πολύ καλά τη γοητεία της ψευδαίσθησης της προάσπισης του νόμου. Η εμμονή του προς εξάρθρωση μιας σκοτεινής υπόθεσης που τον αφορά άμεσα, θα τον βρει να σπάει τους κανόνες και τις υποδείξεις του νόμου, όχι για την προάσπιση του τελευταίου και του κοινωνικού συνόλου, αλλά γιατί σπρώχνεται από ένα ιδιότυπο πεπρωμένο προς αυτή την κατεύθυνση.

Αυτός ο χαρακτήρας, που χαίρει της προσωποποίησης του από τον Keanu Reeves, θα μας θυμίσει πολλά από τον Μπούλιτ (η ερμηνεία του Reeves πλησιάζει επικίνδυνα αυτή του McQueen) και τον Ντετέκτιβ Κάλαχαν. Και σε αυτή την περίπτωση, ο σκηνοθέτης David Ayer δεν θα αναζητήσει πλήρως να ψυχολογήσει τον ήρωα του, απλά θα αναζητήσει άλλοθι για την ευκολία που αυτός δολοφονεί. Είναι το άκρο της συνείδησης, η λογική του σπασίματος των αυγών, ένας άντρας που δεν τραβάει τα όρια ακριβώς επειδή ζει σε αυτά.

Γύρω από αυτόν θα ζωντανέψει και το Σέρπικο, δηλαδή η βρωμιά που κατοικεί στους κόλπους των επιβαλλόντων της έννομης τάξης. Ο σκοτεινός κλοιός γύρω από τον ήρωα δεν δένεται από παρανόμους, αλλά από τους ίδιους τους συναδέλφους του. Η εξήγηση για όλη αυτή τη σαπίλα, σε μέρος που δεν θα έπρεπε να υπάρχει, έχει όνομα και αυτό θα δοθεί στο τέλος της ταινίας: εξουσία. Το χρήμα που τη φέρνει και η αίσθηση αυτής που σε κερδίζει σαν σχολιαρόπαιδο μπροστά σε γλυκό. Ακούγεται λιγάκι ρετρό πια η διαφθορά του αστυνομικού συστήματος, αλλά προσωπικά προτιμώ να βλέπω αυτήν από το να βλέπω αστυνομικούς καθαρούς όσο το νερό ενός καταρράκτη…

Συνοπτικά, η αναβίωση της καλής αστυνομικής ταινίας προηγουμένων δεκαετιών πετυχαίνεται με αρκετούς τρόπους από τον σχετικά άπειρο David Ayer. Είναι η σκληρή δράση, η ανάπτυξη του νόμου της νύχτας (η περισσότερη ταινία είναι γυρισμένη υπό τα «φώτα» της νύχτας), το όπλο προέκταση του χαρακτήρα, η εσωτερική διαφθορά του αστυνομικού συστήματος και κυρίως ένας υπέροχα κι αόριστα δομημένος κεντρικός χαρακτήρας, πολύ απόμακρος για να τον συνετιστείς. Το σενάριο ρέει μεν μονοδιάστατα, χωρίς μυστήριο και εξαιρετικές στροφές που θα έσπαγαν τις κεντρικές μας προβλέψεις, αλλά ταυτόχρονα δεν σε αφήνει να ησυχάσεις λεπτό, αγωνιώντας για την επόμενη σκηνή. Ο Keanu Reeves είναι στον φυσικό του χώρο και αποδίδει άψογα αυτό που δεν χρειάζεται απόδοση, αλλά απλά εμφάνιση. Οι φίλοι του αστυνομικού θρίλερ δεν πρέπει να χάσουν αυτή την ταινία και δεν θα είναι λίγοι που μέσα της θα δουν κάτι από το παλιό καλό ιταλικό poliziottesco των 1970.

Βαθμολογία: