Αστροναύτες

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 8/6/2021

Κι όμως, μέσα στην ίδια χρονιά είχε κάνει τους Γαμπρούς της Ευτυχίας! Ο λόγος για τον Σωκράτη Καψάσκη, που προσπάθησε εδώ να γράψει ιστορία στον ελληνικό κινηματογράφο, κι αντί αυτού έκανε μια τρύπα «να» στο νερό. Λίγο σόι να έβγαιναν οι Αστροναύτες, και σήμερα θα τους συμπεριλαμβάναμε στις λίστες των πλέον cult ελληνικών παραγωγών, αντί να απορούμε ακόμα και για την ύπαρξη τους.

Η ιστορία, που δεν γράφτηκε, έχει ως εξής. Ο Καψάσκης έχει το θάρρος να κάνει την απόλυτα άρπα-κόλα ταινία, ανοιχτός σε ό,τι πιο τρελό είχε ως τότε δει το ελληνικό σινεμά. Δεν μοιάζει διόλου παράδοξο, ότι ο Βέγγος δανείζεται πολλά στοιχεία από εδώ μέσα για να τα εφαρμόσει στη ΘΒ περίοδο του, ως δημιουργός πλέον. Υπάρχει κι αυτή η σατιρική σοβαροφάνεια εκ μέρους των ερμηνειών, που για μια παρωδία είναι βούτυρο στο ψωμί. Κι όμως…

Αντί για ντελίριο αβίαστου γέλιου, έχουμε παρέλαση κρυάδας. Μα ούτε μία ατάκα, ούτε μία σκηνή δεν σου χαρίζει το μόνο ζητούμενο. Ακόμα και το χαμόγελο που μπορείς να αδράξεις, θα είναι είτε από το γεγονός ότι παρακολουθείς κάτι τόσο πρωτοποριακά αξιοπερίεργο, είτε επειδή σου έχουν σπάσει τα νεύρα από όσα βλέπεις. Φοβάμαι, ότι δεν είμαι ο μόνος που από νωρίς εγκατέλειψα κάθε ελπίδα να διασκεδάσω την όλη εμπειρία, απομένοντας μόνο με το «μακάριο» τού να δω πού σκ… θα καταλήξει (κι αυτό χρειάζεται την αρετή της σιδηράς υπομονής). Ακόμα και να είχαν αφεθεί ο Βέγγος με τον Βουτσά χωρίς σενάριο, κάτι θα έβγαινε από εδώ μέσα.

Δυστυχώς, πήγαμε για το πρώτο επίσημο ελληνικό cult, και πέσαμε απάνω στην πατάτα της πενηντακονταετίας! Συγκρίσιμο μόνο είτε με κάποια μελό που ήταν πιο χιουμοριστικά από τούτο, είτε με κάποιες πιο πρόσφατες σινεφιλικές «ό,τι να ‘ναι» υπερβάσεις. Το κέρδος της ύπαρξης αυτού του «δεν υπάρχω»; Μα φυσικά το χτίσιμο του σκηνοθέτη πλέον Θανάση Βέγγου, που έκανε τον Καψάσκη μετέπειτα λογικά να ντρέπεται…

Βαθμολογία: