Spaceman

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 12/3/2024

Ο Άνταμ Σάντλερ με το Spaceman επιστρέφει στους σοβαρούς ρόλους του, αφήνοντας για λίγο στην άκρη τις κωμωδίες του. Φαινομενικά, το υλικό που έχει μπροστά του αλλά και το όνομα του Γιόχαν Ρενκ, σκηνοθέτη του εξαιρετικού -τηλεοπτικού- Τσέρνομπιλ, δουλεύουν υπέρ του, όμως από το χαρτί στην υλοποίηση είναι μεγάλη η διαδρομή και πολλά πραγματάκια χάνονται εκεί.

Ο Σάντλερ υποδύεται εδώ τον Γιακούμπ, τον πρώτο τσέχο αστροναύτη, που βρίσκεται σε αποστολή κοντά στον Δία εδώ και έξι μήνες. Εκεί ο Γιακούμπ βρίσκεται κοντά σε μια πολύ μεγάλη ανακάλυψη, σημαντική για την ανθρωπότητα, αλλά ο ίδιος κλονίζεται από το προσωπικό του δράμα, την έλλειψη επικοινωνίας με τη σύζυγό του εδώ και μερικές ημέρες. Ένας απρόσμενος σύντροφος θα προκύψει για τον Γιακούμπ, καθώς ένα εξωγήινο πλάσμα (ή όχι) βρίσκεται στο σκάφος του με ανεξήγητο τρόπο. Το πλάσμα θα τον οδηγήσει σε μια εσωτερική ανασκόπηση, βλέποντας πραγματικά τι είναι σημαντικό για αυτόν.

Με αρκετό ενδιαφέρον περίμενα τη νέα ταινία του Σάντλερ, καθώς ο αμερικανός κωμικός έχει δείξει ότι μπορεί να υποστηρίξει περίεργα και δύσκολα εγχειρήματα. Από την πλευρά του, λοιπόν, ο Σάντλερ τα πάει κι εδώ μια χαρά. Ο χαρακτήρας που υποδύεται είναι ένας μοναχικός, καταθλιπτικός τύπος με αρκετά παιδικά τραύματα και ο Σάντλερ μάς το δίνει αυτό απόλυτα, κάτι που φαντάζομαι ότι ήταν αρκετά δύσκολο καθώς όταν δεν είναι μόνος του στο σκάφος, είναι με ένα ψηφιακά φτιαγμένο πλάσμα, που του χαρίζει τη φωνή του ο επίσης πολύ καλός, Πολ Ντέινο. Η Κάρεϊ Μάλιγκαν στον ρόλο της συζύγου είναι κι αυτή πολύ καλή, αλλά χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερη ανάλυση του χαρακτήρα της, ενώ οι άλλοι δύο ηθοποιοί που βλέπουμε κυρίως στην οθόνη είναι η Ιζαμπέλα Ροσελίνι και ο Κουνάλ Νέιγιαρ, που είναι μια χαρά σε αυτό που κάνουν.

Τα προβλήματα που αντιμετώπισα με την ταινία του Ρενκ ξεκινήσαν νωρίς και δεν είχαν να κάνουν με τις ερμηνείες των ηθοποιών. Αρχικά δεν βρήκα κανέναν λόγο στην επιλογή του να υποδύονται τους Τσέχους αμερικανοί ηθοποιοί με σπαστή προφορά. Έδωσα χρόνο σε αυτή την επιλογή, αλλά μέχρι και το φινάλε της ταινίας δεν φαίνεται να υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος σε αυτό, πέρα από το ότι η ταινία βασίζεται σε βιβλίο τσέχου συγγραφέα και εκεί οι πρωταγωνιστές είναι Τσέχοι. Εδώ όμως δεν εξυπηρετεί πουθενά αυτό, οπότε είναι μια επιλογή που περισσότερο δυσκολεύει το θεατή παρά τον βοηθά. Έχει σημασία θα μου πεις για την ανάλυση του χαρακτήρα του Γιακούμπ, το κομμουνιστικό παρελθόν του πατέρα του, αλλά θα μπορούσε να ειπωθεί και με άλλο τρόπο αυτό. Δεν κολλάω όμως εκεί και το προσπερνάω. Το κυριότερο θέμα μου με την ταινία ήταν ότι όσο περνούσε η ώρα είχα την αίσθηση ότι παρακολουθούσα μια απλοποιημένη εκδοχή του Solaris. Ναι μεν θέτονται ερωτήματα, ναι μεν παίζει με την ψυχολογία του ήρωα, αλλά θέλει να δώσει και απαντήσεις στα ερωτήματα, πράγμα που δεν είναι απαραίτητο. Και όλα αυτά μέσα από τον φακό του Ρενκ, που μοιάζει αρκετά ψυχρός, ενώ από τον θεατή ζητάει να συμπάσχει με τον ήρωά του.

Το Spaceman είναι μια ταινία που εντέλει ένιωσα να με απογοητεύει, όχι γιατί δεν είχε να πει πράγματα, αλλά γιατί θέλησε να εξηγήσει περισσότερα απ’ όσα χρειαζόντουσαν. Ο Σάντλερ είναι εξαιρετικός αλλά δεν αρκεί.

Βαθμολογία: