Καλοκαίρι του 2024. Το Παρίσι φιλοξενεί για πρώτη φορά το παγκόσμιο πρωτάθλημα τριάθλου στον Σηκουάνα. Η Σοφία, μια λαμπρή επιστήμονας, μαθαίνει από τον Μίκα, έναν νεαρό ακτιβιστή για το περιβάλλον, ότι ένας μεγάλος καρχαρίας κολυμπά στα βάθη του ποταμού. Για να αποφύγουν την αιματολουσία στην καρδιά της πόλης, οι δυο τους αναγκάζονται να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τον Αντίλ, τον διοικητή της αστυνομίας στην περιοχή του ποταμού Σηκουάνα.
Σκηνοθεσία:
Xavier Gens
Κύριοι Ρόλοι:
Berenice Bejo … Sophia Assalas
Nassim Lyes … Adil
Lea Leviant … Mika
Sandra Parfait … Caro
Aksel Ustun … Nils
Aurelia Petit … Angele
Anne Marivin … η δήμαρχος
Yannick Choirat … Chris
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Yannick Dahan, Maud Heywang, Xavier Gens, Yael Langmann, Olivier Torres
Στόρι: Edouard Duprey, Sebastien Auscher
Παραγωγή: Vincent Roget
Μουσική: Alex Cortes, Anthony d’Amario, Edouard Rigaudiere
Φωτογραφία: Nicolas Massart
Μοντάζ: Riwanon Le Beller
Σκηνικά: Hubert Pouille
Κοστούμια: Camille Janbon
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Sous la Seine
- Ελληνικός Τίτλος: Στα Βάθη του Σηκουάνα
- Διεθνής Τίτλος: Under Paris
Παραλειπόμενα
- Η ταινία είχε ανακοινωθεί από το 2019, αλλά προχώρησε μόλις το 2023 όταν το Netflix απέκτησε πλήρη δικαιώματα διανομής και αποκλειστικά για την πλατφόρμα του.
- Γυρίσματα δεν έγιναν μόνο στο Παρίσι, αλλά και στις Βρυξέλλες και την Ισπανία. Στην τελευταία, στην περιοχή του Αλικάντε, κατασκευάστηκε η μεγάλη δεξαμενή νερού.
- Σύμφωνα με μήνυση του σκηνοθέτη Vincent Dietschy, η κεντρική ιδέα προήλθε από έναν φάκελο αρχείων που κατέθεσε ο ίδιος το 2014 στο εθνικό κέντρο κινηματογράφου της Γαλλίας, αλλά δεν πήρε έγκριση για ταινία.
Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 10/6/2024
Ο καρχαρίας έχει απασχολήσει ουκ ολίγες φορές τον κινηματογράφο, με κορωνίδα αλλά και πρωτοπόρο το κλασικό Jaws. Από τη δεκαετία του εβδομήντα και μετά μπορείς να βρεις πλήθος ταινιών που προσπάθησαν να κλέψουν κάτι από τη δόξα του δημιουργήματος του Στίβεν Σπίλμπεργκ αλλά και άλλες που προσπάθησαν να πουν πρωτότυπες ιστορίες. Η τελευταία προσθήκη στις πρωταγωνιστικές εμφανίσεις του τρομακτικού πλέον θηλαστικού έρχεται από τη Γαλλία και είναι μία ακόμα παραγωγή του Νέτφλιξ.
Μια βιολόγος ερευνήτρια, η Σοφία Ασαλάς, παρακολουθεί με την ομάδα της την εξέλιξη ενός θηλυκού καρχαρία, που του έχουν δώσει το όνομα Λίλιθ. Η Λίλιθ φαίνεται να παρουσιάζει μια αφύσικη εξέλιξη και να μεγαλώνει σε μέγεθος πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο. Ενώ η ομάδα της βιολόγου μελετά τη Λίλιθ, αυτή παρουσιάζει έντονη επιθετικότητα και η αποστολή αποδεκατίζεται, με μόνη επιζήσασα τη Σοφία. Τρία χρόνια μετά, η Σοφία θα έρθει ξανά αντιμέτωπη με τη Λίλιθ, σε ένα μέρος που δεν θα μπορούσε να φανταστεί. Ο τεράστιος καρχαρίας κάνει την εμφάνισή του στον Σηκουάνα, τον ποταμό που περνά μέσα από το Παρίσι, προσπαθώντας να προσαρμοστεί και να ζήσει σε αυτό το περιβάλλον λόγω της τεράστιας μόλυνσης των ωκεανών.
Δεν έχω ιδέα αν θα μπορούσε ένας καρχαρίας να ζήσει στην πραγματικότητα σε έναν ποταμό και δεν έχω ιδέα αν βασίζονται κάπου επιστημονικά όλα όσα αναφέρονται γύρω από τους καρχαρίες και τη βιολογική εξέλιξη του είδους. Δεν είναι αυτή η ουσία στο Στα Βάθη του Σηκουάνα. Η ταινία προσπαθεί να εξετάσει τι θα μπορούσε να συμβεί σε ένα υποθετικό σενάριο, όπου ένα άγριο ζώο βρίσκεται σε ξένο περιβάλλον. Και αυτό το κάνει με διάθεση χαλαρή, στοχεύοντας κυρίως στη διασκέδαση του θεατή, δημιουργώντας συνθήκες τρόμου αλλά και σάτιρας. Οι δύο σκηνές, στις κατακόμβες και στον αγώνα τριάθλου, είναι αρκετά καλοφτιαγμένες και πετυχαίνουν τον στόχο τους έστω κι αν δεν υπάρχει καμία δόση αληθοφάνειας σε όλο αυτό.
Το σενάριο έχει σαφείς οικολογικές ανησυχίες, ξεκινώντας από τη μόλυνση των ωκεανών και φτάνοντας μέχρι το τελευταίο πλάνο της ταινίας που δείχνει πώς θα μπορούσε να καταλήξει αυτή η προσπάθεια επιβίωσης των ειδών. Υπάρχει επίσης μια νεαρή ακτιβίστρια, η οποία θυμίζει έντονα το νεαρό κορίτσι από τη Σουηδία, την Γκρέτα Τούνμπεργκ, με τον σκηνοθέτη να δείχνει μάλλον την άποψή του για τη δράση της, στην σκηνή που εκτυλίσσεται στις Κατακόμβες.
Σε ό,τι αφορά τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, μην περιμένετε και πολλά εδώ. Η πρωταγωνίστρια, η Μπερενίς Μπεζό, ενώ γενικά μου είναι μου είναι συμπαθής στις εμφανίσεις της, εδώ δεν με κέρδισε, γιατί παίρνει πιο σοβαρά απ’ όσο χρειάζεται τον ρόλο της, με αποτέλεσμα κάποιες δραματικές στιγμές της να βγάζουν κάτι αμήχανα κωμικό. Αντιθέτως, περισσότερο με κέρδισε η πιτσιρικά Λία Λεβιάν, η οποία φαίνεται να κατανοεί καλύτερα αυτό που ζητά ο ρόλος της, “πιάνοντας” την ειρωνεία που της επιφυλάσσει η… κατάληξη του χαρακτήρα. Στο άλλο άκρο, η Αν Μαριβάν παίζει με εντελώς κωμική διάθεση τη δήμαρχο του Παρισίου, η οποία δεν είναι διατεθειμένη λόγω του καρχαρία να σταματήσει το αθλητικό γεγονός και να χάσει την αναμενόμενη προσωπική προβολή, σεναριακή ιδέα που παραπέμπει ξεκάθαρα στο Jaws.
Το περίεργο με το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι μπορεί να δουλέψει σε μεγάλη μερίδα θεατών και να χαρίσει μια αρκετά διασκεδαστική προβολή. Η αίσθηση της b-movie με λίγο πιο περιποιημένο περιτύλιγμα είναι αυτή που θα τραβήξει αρκετές ψυχές εκεί έξω που στηρίζουν χωρίς δεύτερη σκέψη ταινίες με τρελές ιδέες, έστω κι αν -όπως συμβαίνει κι εδώ- υπάρχουν ενδιάμεσα διαστήματα που εύκολα μπορούν να χαρακτηριστούν βαρετά. Άλλο τόσο βέβαια, το Στα Βάθη του Σηκουάνα μπορεί να απογοητεύσει κάποιον που μπαίνει να δει μια πιο “φυσιολογική” ταινία και δεν είναι διατεθειμένος να αγνοήσει αρκετά σεναριακά ευρήματα. Προσωπικά βρέθηκα κάπου στη μέση, παρότι υπάρχει μια αγάπη για τις b-movies αλλά και για το Jaws.
Βαθμολογία: