Sound of Freedom: Η Μελωδία της Ελευθερίας

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 17/1/2024

Η Μελωδία της Ελευθερίας είναι μια ταινία η οποία εδώ και αρκετούς μήνες, με την προβολή της στους κινηματογράφους των ΗΠΑ, έχει προκαλέσει προβληματισμούς και αρκετές συζητήσεις, όχι μόνο για το περιεχόμενό της αλλά και για τη διαδρομή της μέχρι να καταφέρει να βρει διανομή στις αίθουσες, καθώς περίμενε πέντε χρόνια στο ράφι. Ο πρωταγωνιστής και παραγωγός της ταινίας, Τζιμ Καβίζελ, υποστηρίζει ότι το θέμα της ταινίας ενόχλησε τα μεγάλα στούντιο και ενώ τη διανομή είχε αναλάβει η 20th Century Fox, μετά από παρεμβάσεις των υψηλά ιστάμενων, αποσύρθηκε από τα δικαιώματα της ταινίας. Από εκεί άρχισε ένας αγώνας από τους δημιουργούς αλλά και από τον ίδιο τον Καβίζελ ώστε η Μελωδία της Ελευθερίας να κυκλοφορήσει, κάτι που έγινε πραγματικότητα μέσω της εταιρείας Angel. Η εταιρεία αυτή, αν ρίξεις μια σύντομη ματιά στο διαδίκτυο, θα δεις ότι έχει συμμετοχή σε αρκετές ταινίες και σειρές με αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε θρησκευτικό περιεχόμενο.

Από εδώ και πέρα θα μπορούσε το κείμενο αυτό να συνεχιστεί με αρκετές παραγράφους ακόμα, που θα ανέλυαν πληροφορίες και γεγονότα γύρω από την ταινία, τον πρωταγωνιστή της, την αληθινή ιστορία πίσω από την ταινία, τους λόγους που πολλοί υποστηρίζουν ότι η ταινία ενόχλησε το Χόλιγουντ και άλλα πολλά που φτάνουν μέχρι τα όρια της συνωμοσιολογίας. Όλα αυτά έχουν το ενδιαφέρον τους και φανερώνουν παράλληλα και το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει ο πιο ενημερωμένος θεατής από τη στιγμή που θα αποφασίσει να παρακολουθήσει την ταινία, πράγμα που συμβαίνει πολλές φορές όταν καλείσαι να παρακολουθήσεις μια ταινία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, πόσο μάλλον όταν τα γεγονότα αυτά είναι ιδιαιτέρως ανατριχιαστικά, καθώς έχουν να κάνουν με το εμπόριο παιδιών. Παρακολουθείς την ταινία χωρίς να επηρεαστείς από το μήνυμα που θέλει να περάσει ή δέχεσαι ότι το μήνυμα είναι πιο σημαντικό άρα η αξιολόγηση της ταινίας, σαν κινηματογραφικό δημιούργημα δεν είναι το κυρίως ζητούμενο στη συγκεκριμένη περίπτωση; Θα προσπαθήσουμε να βρούμε τη χρυσή τομή.

Η ταινία μάς αφηγείται την ιστορία του Τιμ Μπάλαρντ, ενός ομοσπονδιακού πράκτορα με εκατοντάδες συλλήψεις παιδεραστών και διακινητών παιδικής πορνογραφίας. Ο Μπάλαρντ, πολύτεκνος γονιός και ο ίδιος, προβληματίζεται σκεπτόμενος τις τόσες συλλήψεις αλλά και τα μηδενικά νούμερα παιδιών που σώθηκαν από τα δίκτυα της διακίνησης. Αποφασίζει λοιπόν να δράσει ο ίδιος και να μεταβεί στην Κολομβία ως μυστικός, προσπαθώντας να ξεσκεπάσει το μεγαλύτερο καρτέλ διακίνησης παιδιών και με κίνδυνο της ζωής του να σώσει εκατοντάδες από αυτά.

Ο Τζιμ Καβίζελ είναι ομολογουμένως η ψυχή της ταινίας. Είναι εκεί με όλο του το είναι και φαίνεται ξεκάθαρα ότι πιστεύει στον σκοπό της ταινίας, έστω κι αν υπάρχουν στιγμές που υπερβάλλει ερμηνευτικά ως προς τη θλίψη και τη μελαγχολία του ήρωα. Έχει κάτι όμως το βλέμμα του που σε παγιδεύει και σου περνάει εκατό τοις εκατό αυτό που κάποια στιγμή αναφέρεται και σε ένα διάλογο του ήρωα με ανώτερό του, ότι αυτά που έχει δει σε αυτή τη δουλειά τον στοιχειώνουν. Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία που δείχνει ξεκάθαρα τον τρόπο που βιώνει τη “δουλειά” του ο Μπάλαρντ, με ένα εξαιρετικό κοντινό στα μάτια του Καβίζελ, την ώρα που παρακολουθεί ένα βίντεο για να γράψει την αναφορά του.

Σε ό,τι έχει να κάνει με τα υπόλοιπα μέρη της ταινίας, αυτό που ξεχωρίζει είναι σίγουρα το πρώτο σαραντάλεπτο, όπου γίνονται μάρτυρες των πιο σκληρών σκηνών, χωρίς να χρειάζεται να αποτυπωθεί τίποτα στην οθόνη. Ο τρόπος αρπαγής των παιδιών, η μεταφορά τους, η πώληση και η εκμετάλλευσή τους σαν σεξουαλικά παιχνίδια, σε ενοχλούν σε βάθος αλλά επαναλαμβάνω, χωρίς να υπάρχει γραφική βία στην οθόνη. Αρκεί η σκέψη σου.

Το πρώτο σαραντάλεπτο, ο ρυθμός, οι αποκαλύψεις και η έκθεση γεγονότων που συναντάμε εκεί ακολουθείται από δύο λιγότερο ενδιαφέροντα, δραματουργικά τουλάχιστον, μέρη. Η μεταφορά του Μπάλαρντ στην Κολομβία και η τελική σύγκρουση, που έχει πλέον στοιχεία ταινίας δράσης, μας βγάζει λίγο από το κλίμα “καταγγελίας” που είχε αρχικά η ταινία, αλλά εφόσον η αληθινή ιστορία του ομοσπονδιακού πράκτορα είχε μέσα και αυτά τα στοιχεία, απ’ όσο μπόρεσα να μαζέψω πληροφορίες από το διαδίκτυο, κατανοώ και την ανάλογη απεικόνιση που επιλέγει ο σκηνοθέτης Αλεχάντρο Μοντεβέρντε, η οποία ίσως εντέλει να δουλέψει και μια χαρά για την πλειοψηφία του κοινού.

Η Μελωδία της Ελευθερίας είναι μια ταινία με ένα μήνυμα, που είναι εμφανώς πιο σημαντικό από την ίδια την ταινία σαν κινηματογραφικό δημιούργημα. Έχουμε μια καλή ταινία, με τα ελαττώματά της στη ροή, στο σενάριο, στους διαλόγους, που φροντίζει όμως να μην προκαλέσει με λάθος τρόπο. Θέτει προβληματισμούς, παίρνει θέση, αλλά της λείπει μια πιο αιχμηρή σκηνοθετική ματιά ώστε να την απογειώσει και να την κάνει και κινηματογραφικά σημαντική. Γιατί μπορεί το κινηματογραφικό δημιούργημα να μην είναι σημαντικό αλλά το μήνυμα που μεταφέρει είναι.

Βαθμολογία: