Soul Kitchen: Κουζίνα με Ψυχή (2009)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Ζήνος είναι ιδιοκτήτης εστιατορίου στο Αμβούργο, και όλα του πάνε στραβά: υποφέρει από δισκοπάθεια και δεν μπορεί να κουνηθεί, οι παλιοί του πελάτες τον εγκαταλείπουν, ενώ η κοπέλα του, Ναντίν, τον παρατάει για τη Σαγκάη όπου βρήκε δουλειά. Στην απελπισία του, αλλάζει το ύφος του εστιατορίου, φέρνοντας νέο κόσμο και δεν διστάζει να πάει στην Κίνα να βρει τη Ναντίν. Μόνο που για να φύγει, θα πρέπει να αφήσει τη δουλειά στα χέρια του αδελφού του, μια επιλογή όχι και τόσο σοφή…

Σκηνοθεσία:

Fatih Akin

Κύριοι Ρόλοι:

Adam Bousdoukos … Ζήνος Καζαντζάκης

Moritz Bleibtreu … Ηλίας Καζαντζάκης

Birol Unel … Shayn Weiss

Anna Bederke … Lucia Faust

Pheline Roggan … Nadine Kruger

Dorka Gryllus … Anna Mondstein

Wotan Wilke Mohring … Thomas Neumann

Udo Kier … Κος Jung

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Fatih Akin, Adam Bousdoukos

Παραγωγή: Fatih Akin, Ann-Kristin Homann, Klaus Maeck

Φωτογραφία: Rainer Klausmann

Μοντάζ: Andrew Bird

Σκηνικά: Tamo Kunz

Κοστούμια: Katrin Aschendorf

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Soul Kitchen
Ελληνικός Τίτλος: Soul Kitchen: Κουζίνα με Ψυχή

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για καλύτερη ταινία στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.
Υποψήφιο για καλύτερη ταινία και μοντάζ στα εθνικά βραβεία της Γερμανίας.
Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας. Βραβείο επιτροπής και βραβείο νεότητας.

Παραλειπόμενα

Ο Bousdoukos, γεννημένος από έλληνες μετανάστες στο Αμβούργο, βάσισε το στόρι σε προσωπικά βιώματα από την εποχή που ήταν ιδιοκτήτης ενός ελληνικού εστιατορίου, που το ονόμαζε “Ταβέρνα”. Ένας από τους συχνότερους πελάτες του ήταν και ο Fatih Akin.
Ο Moritz Bleibtreu παραιτήθηκε από τον ρόλο που είχε στο Άδωξοι Μπάσταρδη του Tarantino, ώστε να τιμήσει το εδώ συμβόλαιο του.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Ανάμεσα στο πολυποίκιλο σάουντρακ, ακούγεται η Φραγκοσυριανή του Μάρκου Βαμβακάρη (στην ορίτζιναλ εκδοχή, αλλά και σε διασκευή με τους Locomondo), το Ο Μανώλης ο Χασικλής σε ερμηνεία του Shantel, το Μπλουζ του Παλιοκάραβου του Παύλου Σιδηρόπουλου και το Σχολείο των Olympians.

ΚΡΙΤΙΚΗ #1

Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 16/11/2009

Πιο ελληνική και από κάθε άλλη ελληνική ταινία αποδείχθηκε η νέα δημιουργία του Fatih Akin, ο οποίος ομολογώ ότι δε με ενθουσιάζει ως σκηνοθέτης. Του αναγνωρίζω, όμως, αυτή τη φορά το γεγονός ότι κερδίζει το στοίχημα που έβαλε με τον εαυτό του να κάνει κωμωδία. Το φιλμ αυτό ανοίγει νέους ορίζοντες στην καριέρα του και αποκαλύπτει την ανάγκη του για ανανέωση σε όλους τους τομείς.

Η ταινία αρχικώς παρουσιάζει προβλήματα στην παρουσίαση απάντων των χαρακτήρων και μία σαφή επικοινωνιακή αδυναμία να πείσει για τη φυσικότητα τους. Στη εξέλιξή της, όμως, παραχωρεί αρκετό χώρο και χρόνο στους ήρωες, που καταφέρνουν τελικά να αναλυθούν στον ύψιστο βαθμό, θέτοντας ο καθένας από μία πινελιά χρωμάτων πάνω στο πολυεθνικό καμβά του Akin. Οι δεύτεροι ρόλοι εισάγονται αστραπιαία και εν συνεχεία ενσωματώνονται απόλυτα στην ιστορία των δύο Ελλήνων αδερφών, που αποτελείται από δεκάδες επιμέρους συγκινητικά και κωμικά κομμάτια, δοσμένα μέσα από μία κυμαινόμενη αφηγηματική δομή. Ταινία που εξαντλεί στο δυνατότερο σημείο τα τυπικά κλισέ, όμως επιλέγεται μία σκηνοθετική ποικιλία και αμέτρητα πειραγμένα μουσικά κομμάτια, για να μη γίνει προβλέψιμη και συνηθισμένη. Είναι διασκεδαστική, όχι όμως φλύαρη. Εσκεμμένα γραφική, όχι όμως ανόητη. Είναι θορυβώδης, με ξέφρενο ρυθμό που στερείται της απόλυτης ισορροπίας και την πολυπόθητη καλλιτεχνική ευρωστία. Χρησιμοποιεί ακατάπαυστα την αργκό, τις κινήσεις και το λόγο του περιθωρίου, αντλεί δύναμη από της επαναστάσεις της εργατικής τάξης και τα βιώματα των μεταναστών, που εδώ φαίνεται να στοιχειώνουν αρκετά τον σκηνοθέτη. Ταινία που υμνεί τις αξίες των μεταναστευτικών κινημάτων, όπως είναι η πίστη, η φιλία και η ανάγκη για επιβίωση. Δεν είναι τυχαίο που στην ταινία αρκετές από τις εργατικές θέσεις κατέχονται από αλλοδαπούς, όπως για παράδειγμα ο Έλληνας εστιάτορας, ο Τούρκος φυσικοθεραπευτής, η Αφρικανή φαρμακοποιός και ο Ρουμάνος σεφ.

Ο Akin εξυγιάνει το σινεμά της σεναριακής ελαφρότητας και των καλλιτεχνικών συμβιβασμών, πειραματίζεται με τα κοινότοπα, χοντροκομμένα αστεία αλλά και με τα συμβατικά πάθη, και καταφέρνει σαν γνήσιος αφηγητής, που αφουγκράζεται το σήμερα, να πιάσει το παλμό του σύγχρονου κοινού, πετυχαίνει να πείσει για την ικανότητά του να προσαρμόζεται στις ανάγκες των θεατών και τα κοινωνικά δεδομένα της εποχής. Σε αυτό το φιλμ αναμιγνύονται οι εκκεντρικές πεποιθήσεις και τα κοινωνικά ιδεώδη, με τη δύναμη των ιστοριών των ανθρώπων των λαϊκών τάξεων και την ικανότητά του σκηνοθέτη να δίνει στην εκάστοτε ιστορία του, διαστάσεις κόμικ ή παραμυθιού. Χωρίς αμφιβολία είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες κωμικές ταινίες της χρονιάς.

Βαθμολογία:

ΚΡΙΤΙΚΗ #2

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 11/12/2009

Μπορεί να κάνει κωμωδία ένας σκηνοθέτης που έχει αφοσιωθεί στον δραματικό κινηματογράφο; Μάλλον καλύτερα από όλους, αν κρίνουμε από την περίπτωση του Fatih Akin. Παίρνει ένα σενάριο γεμάτο κλισέ κι ελάχιστες ανατροπές, που στο Χόλιγουντ θα παράγονταν ως το απόλυτο μηδενικό, και κάνει ατόφια, ξεκαρδιστική εν μέρει, και διασκεδαστική, με την πλήρη έννοια του όρου, κωμωδία. Με φόντο τη Γερμανία του λούμπεν, πετυχαίνει μια παραλλαγή του αμερικανικού ονείρου, χωρίς προβληματισμούς και με γνώμονα τη λαϊκή όσο και σινεφιλική ψυχαγωγία. Όσο για εμάς του Έλληνες, οι παραπομπές στον λαό μας είναι πολύ εύστοχες και καλοδουλεμένες, από το απλό «μαλάκα» ως το άκουσμα ενός μπλουζ του πρίγκιπα…

Ο Fatih Akin όχι μονάχα δεν ξεχνάει τη δεινότητα του κινηματογραφιστή, δουλεύοντας πάνω σε κάτι πιο ελαφρύ, αλλά είναι και πάλι εξαιρετικός χειριστής των τεχνικών όρων κι ενός ρυθμού που σε κρατάει σε εγρήγορση. Χωρίς εξεζητημένα ανέκδοτα, το χιούμορ ανεβαίνει από σκηνή σε σκηνή όλο και πιο πάνω, και δεν αναφερόμαστε σε ένα ιδιαίτερο χιούμορ που θα αντιληφθούν οι λίγοι, αλλά για φαρσικό. Προσθέστε τις καταπληκτικές ερμηνείες, το must-buy σάουντρακ και την επιλογή καταπληκτικών δεύτερων φατσών. Εδώ δεν τίθεται θέμα αν περίμενα να δω καλή κωμωδία από τον Akin, αλλά γενικά από τους Γερμανούς δεν έτρεφα ελπίδες για τόσο ξεκάθαρο χιούμορ.

Βαθμολογία:

ΚΡΙΤΙΚΗ #3

Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 15/12/2009

Ακούγοντας τον τίτλο της νέας ταινίας του ταλαντούχου Fatih Akin, ο νους μου πήγε σ’ αυτή τη σχεδόν εξοργιστική γαστρονομική μανία που έχει κατακλύσει την παγκόσμια κοινωνία τον τελευταίο χρόνο, και η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα πολλά πράγματα αυτή τη φορά από τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη. Απ’ τις πρώτες όμως κιόλας σκηνές της, ο Akin κατάφερε να με διαψεύσει, γιατί αυτό που είδα δεν ήταν μια αρπαχτή που προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί την προαναφερθείσα μανία, αλλά μια απόλυτα διασκεδαστική και feel-good σινεφιλική κωμωδία με πανέμορφους και σχεδόν υποδειγματικά ανεπτυγμένους χαρακτήρες, κι ένα soundtrack που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή.

Μια επιτυχία, η οποία νομίζω οφείλεται αποκλειστικά στο αστείρευτο ταλέντο του Fatih Akin. Καταφέρνει να πάρει ένα σενάριο, που στα χέρια της συντριπτικής πλειοψηφίας θα κατέληγε σχεδόν σε παρωδία, και να το μετατρέψει στην κωμωδία της χρονιάς. Δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ!

Συμπερασματικά, δεν είναι η ταινιάρα που θα σας κάνει να βγείτε από τη σκοτεινή αίθουσα συγκλονισμένοι, αλλά υπάρχουν φορές που αυτό το διάπλατο χαμόγελο, με το οποίο άφησα την αίθουσα, δεν το αλλάζω ούτε με τους πιο εύστοχους και πολυσύνθετους συμβολισμούς…

Βαθμολογία: