Εγκλωβισμένη

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 27/11/2016

Η Mary Portman είναι μια παιδοψυχολόγος που φροντίζει με μεγάλο κόπο τον θετό γιο της, Stephen, που έχει μείνει παράλυτος ύστερα από ένα φριχτό αυτοκινητιστικό δυστύχημα που σκότωσε τον πατέρα της οικογένειας. Ένα βράδυ, θα φιλοξενήσει στο σπίτι της ένα από τα παιδιά που βοηθάει με τη δουλειά της, τον Tom, ο οποίος όμως εξαφανίζεται. Η ίδια αισθάνεται τρομερές ενοχές για το συμβάν αυτό και μέσα στο χρονικό διάστημα κατά το οποίο το παιδί αγνοείται βασανίζεται από διάφορα περίεργα οράματα και όνειρα που υποδεικνύουν ότι κάποιος ενδέχεται να έχει εισβάλλει στο σπίτι της ή ακόμη και μια μεταφυσική παρουσία (του εξαφανισμένου Tom ίσως;) να τη στοιχειώνει. Ή μήπως συμβαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό που ούτε καν έχει συλλάβει;

Εδώ τα λόγια περιττεύουν. Η ταινία του Farren Blackburn (του ποιου;) έχει κολοσσιαία προβλήματα από το ξεκίνημά της κιόλας: ο ρυθμός της είναι θανάσιμα αργός, στον βαθμό που στα πρώτα δύο τρίτα της ταινίας μπορεί να πει κάποιος πως δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα. Η κοιλιά που κάνει στα μισά της διάρκειάς της, πριν ξεκαθαρίσει ακριβώς η πορεία που θα χαράξει το τουλάχιστον τραγελαφικό σενάριο της Christina Hodson (που το βιογραφικό της αναφέρει πως το όνομά της θα εμπλακεί σε αρκετά σενάρια που θα δούμε να γυρίζονται σε ταινίες τα επόμενα χρόνια, άρα δυστυχώς θα έρθουν αρκετά χτυπήματα από ό,τι φαίνεται), κάνει το όλο θέαμα να βαλτώσει ανεπανόρθωτα και να καταστεί κουραστικό κι ανιαρό. Η όλη κατασκευή φλερτάρει με το είδος του θρίλερ χωρίς να προκύπτει σασπένς από τα δρώμενα και καταφεύγοντας σε παμπάλαιες τακτικές, τόσο ανεπαρκείς που προκαλούν τον γέλωτα, από jump-scares της κακιάς ώρας (σε μια από τις πάμπολλες στιγμές που το φιλμ αγγίζει το ναδίρ του, ένα εξ αυτών εμπλέκει… ένα ρακούν που κρύβεται κάτω από μια στοίβα με ξύλα), μέχρι παραπλανητικές σκηνές κακών ονείρων.

Το συνολικό αποτέλεσμα θυμίζει φτηνιάρικη τηλεταινία και είναι απορίας άξιον πόσο πολύ χρειαζόταν τα λεφτά (που πόσο πολλά μπορεί να ήταν κι αυτά, δεδομένου του ότι μιλάμε για παραγωγή χαμηλού σχετικά προϋπολογισμού) η Naomi Watts που πρωταγωνιστεί, η οποία ακόμη και σε ένα φιλμ σαν το συγκεκριμένο ερμηνεύει τουλάχιστον με επαγγελματική συνέπεια και το προσπαθεί ακόμη και με το απαράδεκτο πρωτογενές υλικό που της δίνεται. Κι όλα αυτά πριν καν περάσουμε στο «μεγάλο ατού» της ταινίας που είναι η ανατροπή της κοντά στην τρίτη πράξη, η οποία είναι τόσο ανεκδιήγητη, ψυχολογικά αβάσιμη και γελοία που είναι σαν να προκαλεί το κοινό να μην την πάρει στα σοβαρά. Αν Blackburn και Hodson αποφάσιζαν να ακολουθήσει η πλοκή μονοπάτια του μεταφυσικού τα οποία υπονοεί σε κάποιο σημείο η ταινία, ακόμη κι έτσι, περισσότερο θα έπειθε από την κατεύθυνση που τελικά παίρνει η ιστορία.

Η εμμονή σε μια αφήγηση με ανατροπές στην πλοκή έχει βλάψει ανεπανόρθωτα το Χόλιγουντ σε περιπτώσεις σαν του «Εγκλωβισμένη». Ακόμη κι αν αυτές παραβιάζουν την κοινή λογική ή όποια στοιχειώδη αίσθηση αληθοφάνειας, δεν διακρίνεται να ενοχλεί ιδιαίτερα κάποιους δημιουργούς. Κάπως έτσι η ταινία κλιμακώνεται παραπέμποντας στη «Λάμψη» (ένα έντονο κράτσα-κρούτσα ακούγεται από τον τάφο του Kubrick) σε παραλλαγή θρίλερ κατηγορίας προσφοράς για τα καλάθια με τα φθηνά DVD. Ύστερα από μία ώρα παράθεσης χαρακτήρων χωρίς ψυχολογική υπόσταση που υπάρχουν απλά και μόνο για να αλληλοεπιδράσουν με κλισέ διαλόγους με τον χαρακτήρα της Portman και μηδενικής εξέλιξης στην ιστορία, το «Εγκλωβισμένη» νομίζει πως αποζημιώνει με ένα τελευταίο ημίωρο βγαλμένο από κυριολεκτικά κάθε δευτεροκλασάτη slasher ταινία, με το μπόνους ωστόσο μιας πλοκής που ξεπερνάει σε ανοησία ακόμη και τον μέσο όρο αυτού του είδους.

Σε γενικές γραμμές, το σωτήριο έτος 2016 έχει παράγει δυστυχώς έναν όχι μη αξιοπρόσεκτο αριθμό κακών ταινιών, ειδικά στο είδος του θρίλερ και του τρόμου, και αυτή η ταινία κρατάει τα σκήπτρα της «κορυφής» τους. Τόσο κακή που δεν αξίζει τη θυσία να τη δει κάποιος ακόμη και για να την κανιβαλίσει.

Βαθμολογία: