Μετά από μια έντονη συναισθηματική κατάρρευση, η ψυχικά ευάλωτη Λέιν επιστρέφει στο πατρικό της σπίτι στο Βερμόντ για να συνέλθει. Ένα καλοκαιρινό ειδύλλιο με τον Πίτερ, έναν συγγραφέα γείτονά της, θα την οδηγήσει στην απόφαση να εγκαταλείψει το Βερμόντ και να ξεκινήσει μια νέα ζωή. Όταν όμως τα τρυφερά συναισθήματα του Πίτερ αρχίσουν μυστηριωδώς να υποχωρούν και η υπερπροστατευτική μητέρα της ανακοινώσει μια συγκλονιστική είδηση, η Λέιν θα βρει τον εαυτό της μπλεγμένο σε έναν ολέθριο ιστό πάθους, απάτης και εκμετάλλευσης. Τώρα, η μοναδική της διέξοδος είναι να αντιμετωπίσει τους φόβους και ένα τρομακτικό μυστικό που τη στοιχειώνει εδώ και χρόνια.
Σκηνοθεσία:
Woody Allen
Κύριοι Ρόλοι:
Mia Farrow … Lane
Sam Waterston … Peter
Dianne Wiest … Stephanie
Denholm Elliott … Howard
Jack Warden … Lloyd
Elaine Stritch … Diane
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Woody Allen
Παραγωγή: Robert Greenhut
Φωτογραφία: Carlo Di Palma
Μοντάζ: Susan E. Morse
Σκηνικά: Santo Loquasto
Κοστούμια: Jeffrey Kurland
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: September
- Ελληνικός Τίτλος: Σεπτέμβρης
Παραλειπόμενα
- Ο Woody Allen πάντα ήθελε να κάνει μια ταινία κλειστού χώρου αλά Chekhov. Ήθελε, πάλι, να γυρίσει κι ένα έργο στο εξοχικό της Mia Farrow, στο Κονέκτικατ, και πάνω σε αυτό εμπνεύστηκε το σενάριο. Όμως, όταν όλα ήταν έτοιμα, ήταν Χειμώνας και το εξοχικό ήταν ακατάλληλο λόγω υπερβολικού κρύου. Έτσι, γυρίστηκε σε στούντιο της Νέας Υόρκης.
- Επιμένοντας στη θεατρική διάσταση του έργου (κατά βάση στον Θείο Βάινα), ο σκηνοθέτης επέμεινε σε μακρόσυρτες, χωρίς μοντάζ, σκηνές και ελάχιστα κοντινά πλάνα.
- Ο Woody Allen γύρισε κανονικά την ταινία και την πήγε στη διαδικασία του μοντάζ. Αμέσως συνειδητοποίησε ότι τη μισούσε. Χωρίς να πει κουβέντα στο αρχικό καστ ηθοποιών, προσέλαβε άλλους και τη γύρισε από την αρχή ξανά. Από το αρχικό καστ «εξαφανίστηκαν» οι Maureen O’Sullivan, Charles Durning και Sam Shepard. Μόνο ο Christopher Walken γνώριζε για την «απουσία» του, αφού αντικαταστάθηκε από νωρίς με τον Shepard, ο οποίος χάθηκε αργότερα! Αργότερα, ο δημιουργός του θα δηλώσει πως θα ήθελε να το ξαναγυρίσει εκ νέου…
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 29/8/2019
Ξεκινώντας από έναν δυνατό κινηματογραφικό έρωτα με τον Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, ο Γούντι Άλεν, εν έτει 1987, προσπάθησε να φτιάξει τη δική του «Φθινοπωρινή Σονάτα» στήνοντας επιδέξια ένα ερωτικό γαϊτανάκι με πρωταγωνιστικό δίδυμο μάνα και κόρη.
Χωρίς να καταφέρει ποτέ να τελειοποιήσει το είδος του δράματος δωματίου, εδώ ο Γούντι Άλεν μοιάζει ευφυώς να αφήνει στην άκρη τις πάσης φύσεως προσπάθειες να γράψει το τέλειο ραβασάκι στον Μπέργκμαν, και μιλάει απερίφραστα και δυνατά για όσα φέρνει το καλοκαίρι και παίρνει πίσω -χωρίς ποτέ να μας ρωτά- το φθινόπωρο.
Η απομόνωση μιας εξοχικής κατοικίας, ένας φτερωτός θεός που αποφάσισε να εκδράμει -κι αυτός- στην εξοχή, θα προκαλέσουν πάθη που όμως μοιραία θα λήξουν όταν οι πρώτες ζακέτες θα απλωθούν στους ώμους των πρωταγωνιστών.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
