Ου Φονεύσεις

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 3/9/2008

Μπορεί να διασταυρώνονταν επί της οθόνης δύο από τα ιερά τέρατα της υποκριτικής, προσωπικά όμως βαστούσα μικρό καλάθι πριν δω την ταινία. Ο λόγος δεν ήταν το ότι έχουν παρέλθει τα χρόνια που οι δύο ερμηνευτές επέλεγαν τις εμφανίσεις τους με το μοιρογνωμόνιο, αλλά το όνομα του Jon Avnet στη σκηνοθεσία δεν έχει την οντότητα να τους προσφέρει ό,τι ο Michael Mann με την Ένταση (1996)…

Χωρίς έννοια εισαγωγής και κατευθείαν στο «ψητό», ο Avnet εισβάλει σε μονοπάτια και ρυθμούς που θα επέλεγε και ο Mann ή ο Fincher. Για αρκετή ώρα μοιάζει μάλιστα να περιφέρεται χαμένος σε αυτό τον ρυθμό, αλλά κάποια στιγμή το σενάριο απλώνεται και όλα μπαίνουν σε μια τάξη (μέχρι πριν όμως το απώτερο φινάλε). Μην περιμένετε εξαντλητική δράση, σκηνές σοκ, αστυνομική βία, αλλά ούτε καν περιπέτεια. Η ταινία δεν παίζει με τους όρους του θρίλερ, αλλά των δύο πρωταγωνιστών που δεν λείπουν από καμία σκηνή. Η ηλικία τους δεν τους επιτρέπει κασκάντες, αλλά ένα δραματικό θρίλερ όπως αυτό τους πάει μια χαρά.

Το μεγάλο λάθος της ταινίας είναι κι αυτό που της στερεί έναν υψηλό χαρακτηρισμό. Το κεντρικό θέμα είναι η παρουσία ενός αστυνομικού ψυχοπαθή δολοφόνου. Στόχοι του είναι κατακάθια του υποκόσμου, αλλά και ανάλογα κατακάθια από την «καλή κοινωνία». Ο De Niro σε δεύτερο πρόσωπο αφηγείται τις δολοφονίες, ενώ στη δράση-παρόν ακόμα δεν έχει συλληφθεί. Εδώ ήταν η μοναδική ευκαιρία, έχοντας και τέτοιους ηθοποιούς, να γίνει προσπάθεια εισβολής στο μυαλό ενός ανθρώπου που προστατεύει τον νόμο με παρανοϊκό ψυχισμό. Κάτι πιο σύνθετο δηλαδή κι από άλλους χαρακτήρες που έχουμε δει παλαιότερα, όπως αυτόν που ανέπτυσσε ο Clint Eastwood ως Χάρι Κάλαχαν. Αντί αυτού όμως έχουμε μια συρραφή από τετριμμένα μοτίβα από ένα σενάριο πιο κουρασμένο από τον αεικίνητο 60χρονο σκηνοθέτη.

Μην περιμένετε το δέος που λογικά είχατε κατά την παρακολούθηση της Έντασης, δηλαδή της πρώτης ερμηνευτικής κόντρας των Pacino-De Niro. Δεν έχουν περάσει μονάχα τα χρόνια δόξας τους, αλλά και δεν υπάρχει ο σκηνοθέτης που θα τους τοποθετήσει ορθά κατά πρόσωπο. Όμως, και στους δύο οι ρόλοι πηγαίνουν γάντι και αυτό τους βοηθάει ερμηνευτικά, αλλά αυτόνομα. Επίσης βοηθάει κι εμάς να ξεχωρίσουμε την ταινία από πολλές άλλες του είδους αισθανόμενοι τη δύναμη έστω της κοινής παρουσίας τους.

Γενικά έχουμε μια δυνατή θεματικά ταινία με δύο έμπειρους ερμηνευτές, που όμως έχει την ατυχία να υπηρετείται από έναν σκηνοθέτη της σειράς και ένα σενάριο που δεν εμβαθύνει στο προκείμενο. Ακόμα κι έτσι, η έλλειψη περιττής δράσης βοηθάει στο να πάρεις το εγχείρημα στα σοβαρά, ακόμα κι αν το φινάλε ανατρέπει τις όποιες ποιοτικές δάφνες που είχε ως τότε κατακτήσει, μειώνοντας το προκείμενο σε ακόμα πιο εμπορικούς προσανατολισμούς. Ο Avnet θέλει εδώ να γίνει Mann στη θέση του Mann (περισσότερο εντέλει πλησιάζει τον Neil Jordan στο Εκτός Ελέγχου), αλλά ακόμα κι αν φαίνεται πως θέλει την υπέρβαση, απλά αναπαράγει τον μέτριο εαυτό του. Θυμηθείτε μονάχα το περσινό 88 Λεπτά, πάλι με τον Pacino. Θα σας βοηθήσει να το δείτε χωρίς να τρέφετε υψηλές προσδοκίες, ώστε να είστε «καθαροί» να απολαύσετε αυτό που τελικά είναι: ένα σφιχτό αστυνομικό δραματικό θρίλερ μετρίων απαιτήσεων και επιδόσεων.

Βαθμολογία: