Τρεις πλούσιοι, παντρεμένοι άντρες συναντιούνται για το ετήσιο, καθιερωμένο κυνήγι στην έρημο. Μόνο που αυτή τη φορά, ο ένας θα φέρει μαζί και την ερωμένη του, μια σέξι «λολίτα». Τα πράγματα θα βγουν δραματικά εκτός ελέγχου, όταν η νεαρή κοπέλα, την οποία οι τρεις άντρες νομίζουν για νεκρή, επιστρέφει από την κόλαση της ερήμου διψασμένη για εκδίκηση, μετατρέποντας το κυνήγι σε ανθρωποκυνηγητό.
Σκηνοθεσία:
Coralie Fargeat
Κύριοι Ρόλοι:
Matilda Anna Ingrid Lutz … Jen
Kevin Janssens … Richard
Vincent Colombe … Stan
Guillaume Bouchede … Dimitri
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Coralie Fargeat
Παραγωγή: Marc-Etienne Schwartz, Marc Stanimirovic
Μουσική: Robin Coudert
Φωτογραφία: Robrecht Heyvaert
Μοντάζ: Jerome Eltabet, Coralie Fargeat, Bruno Safar
Σκηνικά: Pierre Queffelean
Κοστούμια: Elisabeth Bornuat
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Revenge
- Ελληνικός Τίτλος: Revenge
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Vendeta [τηλεόραση]
Παραλειπόμενα
- Μεγάλου μήκους ντεμπούτο για την Coralie Fargeat.
- Η δημιουργός ήθελε να κάνει μια ταινία εκδίκησης στα πρότυπα του Μαντ Μαξ και του Ράμπο. Γνώριζε για το υποείδος “βιασμός και εκδίκηση”, αλλά δεν είχε εκεί το μυαλό της. Μία από τις εμπνεύσεις της ήταν η Μονομαχία, η πρώτη ταινία του Steven Spielberg, κυρίως για τη λιτότητα των υλικών της.
- Γυρισμένο στο Μαρόκο.
- Η ταινία περιέχει τόσο αίμα, που συχνά οι υπεύθυνοι υλικού ξέμεναν από ψεύτικο αίμα.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 17/12/2018
Παρότι πρωτόλεια και γυναικεία δουλειά, το φιλμ της Coralie Fargeat χαρακτηρίζεται από χοντρά μπαλ… Η δημιουργός προσπερνάει τον άσφαιρο φεμινισμό και βοηθάει όσες γυναίκες-κοπέλες τυχαίνει να το έχουν ανάγκη να βγάλουν το άχτι τους για τα καλά. Μια απίστευτη έξαρση βίας, με το ταιριαστότερο φόντο όλων, που κρατάει γερά όμως το ηθικό της χαρτί, αφού η εκδίκηση είναι δεμένη άρρηκτα με την επιβίωση. Και μάλιστα, με μικρές πινελιές, η σκηνοθέτιδα δεν «βαριέται» να τονίσει την ακραία κατάσταση που περιέρχεται η ηρωίδα της, ώστε να μην αποζητήσει κανένας άδικο για τις πράξεις της.
Βασικά μιλάμε για μιάμιση ώρα που σε κρατάει από το πρώτο δευτερόλεπτο ως το τελευταίο σε ένταση. Αρχικά, αιχμαλωτίζει τις σεξουαλικές ορμές και μαζί την ψυχολογία του αρσενικού ηδονοβλεψία, που πέφτει στην απόλυτη παγίδα να συμπορευτεί με την ψυχολογία των ομόφυλων του. Σε τέτοιο μάλιστα σημείο, που εύκολα θα δικαιολογήσει και την αδικαιολόγητη πράξη τους απέναντι στη «λολίτα», αλλά ακόμα και όταν φτάνουν στα άκρα, θα μείνει με την αίσθηση πως είναι ακόμα ένα θρίλερ για την τέρψη του. Και μοιραία, την πατάει. Η λολίτα δεν έχει κανέναν σκοπό να πεθάνει μέσα στη μέση της ερήμου, και σκηνή με τη σκηνή, χωρίς να χάνει τον ανθρωπισμό της, από μια απλή κοπέλα θα μεταμορφωθεί σε αμείλικτο κυνηγό.
Η Fargeat έχει πάρει τα μαθήματα της από το αυστραλιανό σινεμά, αλλά κρατάει επιρροές κι από όπου αλλού άκμασε το σινεμά βίας από τον Leone και τον Peckinpah μέχρι τα 1980. Προσέχει την καθεμία της σκηνή να μην περάσει στο «ντούκου», αλλά τόσο να προχωρήσει εις βάθος στους χαρακτήρες της, όσο και να χρωματίσει την έρημο με μία ακόμα, σχεδόν φορμαλιστική, πινελιά. Πλήρης εκμετάλλευση τόσο του άγριου τοπίου, όσο ακόμα και των μικροσκοπικών του κατοίκων. Και αν η φωτογραφία ήταν κάτι αναμενόμενο ότι με μια δόση έμπνευσης και τέτοιον ήλιο θα βρίσκονταν, η ουσιώδης έμπνευση έρχεται από το μουσικό θέμα. Πολύ κοντά στη δουλειά του Βαγγέλη Παπαθανασίου και το «Μπλέιντ Ράνερ» αλλά κι αυτή του John Carpenter, ο Robin Coudert ανακαλύπτει τον ήχο που ταιριάζει απόλυτα, τόσο ως προς την ένταση που βγάζει, εσωτερική και επί των δρώμενων, όσο κι ως προς τον τονισμό των επιρροών του φιλμ.
Μη γελιόμαστε, βέβαια, μιλάμε για ένα σενάριο υπεραπλουστευμένο, με υπερβολικά λογική εξέλιξη, αν όχι κι αναμενόμενη για τον ίδιο λόγο. Αλλά επιμένω ότι έχουμε ένα b-movie χάρμα οφθαλμών, που καταφέρνει να μην είναι ακόμα ένα αιματοκύλισμα δίχως νόημα, όπως τα τόσα και τόσα που έχουν δει τα μάτια μας σε αυτό το πονεμένο είδος. Όσο για το αν με ρωτάτε, όσοι τυχών το είδατε ήδη, αν είναι καπαρωμένη η Matilda Lutz, θα σας γελάσω…
Βαθμολογία: