Resident Evil: Καλωσορίσατε στη Ρακούν Σίτι

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 24/12/2021

Την ακμή της πόλης Ρακούν, κάποτε έδρα της μεγάλης φαρμακευτικής εταιρείας Ομπρέλα, ακολούθησε φυσικά η μεγάλη παρακμή. Τώρα, το 1998, η Ρακούν είναι μια σχεδόν έρημη πόλη, στην οποία έχουν απομείνει μόνο μερικοί αστυνομικοί και τεχνικοί της Ομπρέλα, που ετοιμάζονται κι αυτοί σιγά σιγά να αφήσουν την πόλη. Υπάρχει όμως κάποιο μεγάλο, επικίνδυνο μυστικό κάτω από το έδαφος της πόλης, το οποίο έχει να κάνει με έναν ιό που εξέλισσε η εταιρεία τα προηγούμενα χρόνια στα μυστικά εργαστήριά της. Ο ιός μετατρέπει τους ανθρώπους σε αιμοδιψή πλάσματα και δημιουργεί περίεργες μεταλλάξεις στα κύτταρά τους, εξαφανίζοντας κάθε είδος ανθρωπιάς από πάνω τους. Η Κλερ, που έχει μεγαλώσει με τον αδερφό της στο ορφανοτροφείο της Ρακούν, επιστρέφει μετά από χρόνια στην πόλη, έχοντας πληροφορίες και θέλοντας να ξεσκεπάσει τα επικίνδυνα πειράματα της εταιρείας. Οι εναπομείναντες κάτοικοι αρχίζουν να μεταλλάσσονται, και η Κλερ, ο αδερφός της και μια ομάδα αστυνομικών προσπαθούν να ξεφύγουν από την αποκλεισμένη πια πόλη, καθώς ο στρατός αλλά και η ίδια η Ομπρέλα, επιβάλλουν καραντίνα, απαγορεύοντας την είσοδο και την έξοδο από την πόλη…

Μετά από αυτή την υπερ-επιστημονική ανάλυση περί ιών και μεταλλάξεων, την οποία προφανώς μπορώ να αποδώσω εξαιρετικά έχοντας μελετήσει μερικές ιστοσελίδες, ας περάσουμε στο ουσιώδες ερώτημα, που δεν είναι άλλο από το αν αυτή η επανεκκίνηση του Resident Evil έχει κάτι να μας πει. Η αλήθεια είναι ότι προφανώς δεν χρειαζόταν, αλλά ομολογώ ότι βρήκα την ταινία αρκετά συμπαθητική, παρότι τα τρέιλερ με είχαν προετοιμάσει για το ακριβώς αντίθετο.

Ο Πολ Γ. Σ. Άντερσον, σκηνοθέτης όλων των προηγούμενων ταινιών της σειράς, εκτελεί εδώ χρέη παραγωγού. Τη σκηνοθεσία και το σενάριο αναλαμβάνει ο κύριος Γιόχανες Ρόμπερτς, του οποίου η φιλμογραφία δεν είναι ενθαρρυντική, καθώς βρίσκεις εκεί αρκετές κακές ταινίες. Εδώ όμως βλέπουμε τον Ρόμπερτς να έχει κάνει καλή δουλειά. Έχει φτιάξει ένα στρωτό σενάριο και μας παραδίδει μια ταινία τρόμου και επιβίωσης με αρκετά καλή ατμόσφαιρα, αξιοπρεπείς ερμηνείες, μερικά καλά πρακτικά εφέ και μερικά μέτρια ψηφιακά, κι αυτά μαζί με καλή μουσική επένδυση από τον Μαρκ Κόρβεν. Το κομμάτι της ταινίας που ξεχωρίζει ωστόσο είναι η εκπληκτική φωτογραφία του Μάξιμ Αλεξάντρ, του οποίου τα κάδρα και τα χρώματα προσφέρουν τα μέγιστα στην ταινία, συνεισφέροντας στην καρπεντερική ατμόσφαιρα που προφανώς θέλει ο Ρόμπερτς να δώσει.

Μην παρεξηγηθούμε! Η ταινία δεν είναι τίποτα που δεν έχετε ξαναδεί και έχει θεματάκια. Ο ρυθμός δεν είναι πάντα πολύ καλός, οι χαρακτήρες δεν είναι καλογραμμένοι και υπάρχουν σεναριακές ευκολίες. Ήταν όμως όλα αυτά λίγο-πολύ αναμενόμενα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, οπότε μικρό το κακό. Ξεκινώντας λοιπόν από την απόλυτη αρχική αδιαφορία που μου είχαν προκαλέσει τα τρέιλερ για το Welcome to Raccoon City, πέρασα μετά χαράς στην απέναντι όχθη. Είδα μια ταινία που με κράτησε εκεί, που με έβαλε στον κόσμο της και που προκάλεσε την περιέργειά μου για τη συνέχεια. Τώρα αν αυτή η συνέχεια δεν έρθει, δεν θα τα βάψουμε και μαύρα…

Βαθμολογία: