
Η ταινία, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στις 6 Δεκεμβρίου του 1989 στο Πολυτεχνείο του Μόντρεαλ, αναπαριστά τα όσα διαδραματίστηκαν εκεί μέσα απ’ τα μάτια δύο φοιτητών: της Βαλερί και του Ζαν-Φρανσουά. Οι ζωές τους άλλαξαν για πάντα τη μέρα που ένας νεαρός άντρας μπήκε στη σχολή μ’ έναν και μοναδικό σκοπό: να αυτοκτονήσει, παίρνοντας μαζί του όσες το δυνατόν περισσότερες γυναικείες ζωές.
Σκηνοθεσία:
Denis Villeneuve
Κύριοι Ρόλοι:
Sebastien Huberdeau … Jean-Francois
Karine Vanasse … Valerie
Maxim Gaudette … ο δολοφόνος
Evelyne Brochu … Stephanie
Pierre-Yves Cardinal … Eric
Johanne-Marie Tremblay … η μητέρα του Jean-Francois
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jacques Davidts, Denis Villeneuve
Παραγωγή: Don Carmody, Andre Rouleau, Maxime Remillard, Karine Vanasse
Μουσική: Benoit Charest
Φωτογραφία: Pierre Gill
Μοντάζ: Richard Comeau
Σκηνικά: Roger Martin
Κοστούμια: Annie Dufort
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Polytechnique
- Ελληνικός Τίτλος: Πολυτεχνείο
Κύριες Διακρίσεις
- Ειδικό βραβείο για το τμήμα Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών στο φεστιβάλ Κανών.
- 10 βραβεία στα Genie, τα εθνικά βραβεία του Καναδά, μεταξύ αυτών και καλύτερης ταινίας.
- Καλύτερη καναδική ταινία στο φεστιβάλ του Τορόντο.
Παραλειπόμενα
- Τη μεγαλύτερη βοήθεια στη δημιουργία της ταινίας έδωσε η ηθοποιός Karine Vanasse, που επί χρόνια ήθελε να γίνει ταινία το συγκεκριμένο θέμα. Αυτή βοήθησε να βρεθούν τα κεφάλαια για τον Denis Villeneuve, που ως αυτή τη στιγμή δεν είχε μεγάλο όνομα.
- Παρότι το Πολυτεχνείο του Μόντρεαλ έδωσε άδεια για να γίνουν τα γυρίσματα εκεί, ο σκηνοθέτης προτίμησε το αντίθετο, από σεβασμό στα θύματα.
- Η χρήση του ασπρόμαυρου προτιμήθηκε ώστε να μη φαίνεται έντονο το αίμα.
- Γυρίστηκε ταυτόχρονα στα γαλλικά και τα αγγλικά, ώστε να βρει απήχηση και στις αγγλόφωνες αγορές.
Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 10/11/2009
Βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά, η ταινία αφηγείται το σκηνικό τρόμου που επικράτησε σε πανεπιστημιακή σχολή στο Μόντρεαλ του Καναδά, όταν η αντιφεμινιστική θεώρηση για τη ζωή, όπλισε το χέρι ενός νεαρού φοιτητή, ο οποίος εισέβαλε στις αίθουσες του πανεπιστημίου και αφαίρεσε δεκάδες ζωές.
Αρχίζει και δε θες να αρχίσει, τελειώνει και δε θες να τελειώσει. Θες να ξεκολλήσεις και δε μπορείς. Το Polytechnique είναι ένα συνεχές καρδιοχτύπι, ένα οπτικό σοκ γεμάτο ηθικές και ιστορικές περιπλανήσεις, ένα κοινωνικό πορτρέτο που σου προκαλεί ανατριχίλα από την κορυφή ως τα νύχια. Είχα καιρό να δω ένα τόσο σοκαριστικό φιλμ. Με μία εναρκτήρια σεκάνς πυροτέχνημα, που περιέχει σε έναν ολιγόλεπτο, μα απόλυτα συμπυκνωμένο θεματικά μονόλογο, μία ολόκληρη θεωρία για το ρατσισμό, το φεμινισμό και τη φιλοσοφία της ισότητας, ο Denis Villeneuve ακολουθεί τρεις φοιτητές πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τα τραγικά περιστατικά που συνέβησαν το 1989 και μας αποκαλύπτει τον τρόπο με τον όποιο αυτά, τους κατέστησαν τελικά θύματα της ίδιας τους της ύπαρξης. Με την κάμερα ανά χείρας, ο Villeneuve σαρώνει τους κλειστοφοβικούς χώρους ενός σχολείου και φωτογραφίζει, με ανατριχιαστική εμμονή στις λεπτομέρειες των δολοφονιών, τη σφαγή που έλαβε χώρα στην πολυτεχνική σχολή του Μόντρεαλ. Σε σφυροκοπεί με έναν ανεπανάληπτο σκηνοθετικό ρεαλισμό, που θα ζήλευε ακόμη και ο Gus Van Sant, μέχρι να σε αποτελειώσει με τη δύναμη αυτογνωσίας και ισχυρής θέλησης του φινάλε, που εμπεριέχει και μονολόγους αλλά και σεναριακά κλισέ. Ακόμα κι αν ο σκηνοθέτης στέκεται περισσότερο ως θεατής απέναντι στα συμβάντα, στηριζόμενος στην ευκολία της πολιτικής ορθότητας και αρνούμενος να εμβαθύνει στο δια ταύτα ή πίσω από την εικόνα, προσωπικά με καλύπτει τόσο θεματικά όσο και καλλιτεχνικά γενικότερα. Δεν θεωρώ, σε καμία περίπτωση, τη στάση του ως απόπειρα αποφυγής συγκρούσεων με φεμινιστικά καθεστώτα ή οργανώσεις. Απλά αποφεύγει να αναλωθεί σε ιστορικές πληροφορίες, απτά στοιχεία ή προσωπικές κρίσεις. Παραθέτει τα γεγονότα, με μία ασύλληπτη ικανότητα να προκαλεί τρόμο στη σκηνοθετική τους αποτύπωση, και αφήνει το θεατή να αξιολογήσει τα περιστατικά κατά βούληση. Ένα ακόμα αξιόλογο δείγμα σύγχρονου κινηματογραφικού νατουραλισμού.
Οι γυναίκες, αποτελούν το ασθενέστερο φύλο και ως τέτοιο πάλεψαν ανά τους αιώνες για τα δικαιώματα τους, που βρίσκουν φυσικά βάση στην ισότητα. Κατέκτησαν με αγώνες όσα θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα και σε αρκετές των περιπτώσεων οργανώθηκαν για να πετύχουν τους σκοπούς τους ως ισάξιες ανθρώπινες οντότητες. Τα φεμινιστικά κατάλοιπα, όμως, υφίστανται και ως σήμερα, ενώ οι μάχες των γυναικών για ίση μεταχείριση, έβρισκαν, βρίσκουν και θα βρίσκουν αντίκτυπο συνεχώς στο χρόνο. Μία ολόκληρη ιστορία, οι θεωρίες περί της αιώνιας μάχης των φύλων, το κεκτημένο και «δήθεν» δεδομένο δικαίωμα στη μεταχείριση και τελικά στη ζωή, γίνονται χαλκομανία στον τοίχο της ντροπής που υψώνει ο Καναδός δημιουργός. Η υποκριτική στάση μας απέναντι στην αντιμετώπιση των γυναικών, αποκαλύπτεται τόσο απροκάλυπτα, ενώ η κοινωνική υπεροψία και ο σεξιστικός αυταρχισμός συνθλίβονται στην μινιμαλιστική αποτύπωση των χώρων, στο ασπρόμαυρο χειμωνιάτικο φόντο, στις σιωπές, στους ήχους των πυροβολισμών, στο αίμα που κυλάει, στο φόβο που αποτυπώνεται μέσα στα αγωνιώδη βλέμματα που διαισθάνονται το τέλος. Και ο δήθεν προοδευτικός μας «τρώει» τόσες σφαίρες, όσες έπεσαν μέσα σε λίγα λεπτά εντός του πανεπιστημίου, καταφέρνοντας να επηρεάσουν έστω στο ελάχιστο την ανθρώπινη σκέψη.
Βαθμολογία: