Ριψοκίνδυνοι Άνδρες

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 17/10/2017

Φαίνεται παράταιρο ο μέχρι τώρα αποκλειστικά περπατημένος στην επιστημονική φαντασία Joseph Kosinski, υπεύθυνος για την οπτική φαντασμαγορία του “Tron: Legacy” και του συμπαθούς μεν χλιαρού δε αναμασήματος της προβληματικής του “Moon” σε πιο εύπεπτη εκδοχή ονόματι “Oblivion” να αναλάβει την κινηματογράφηση μιας αληθινής ιστορίας ηρωισμού, στο στυλ των περσινών “Sully” και “Deepwater Horizon”, παραδόξως όμως φέρνει εις πέρας την αποστολή, παραδίδοντας ένα αποτέλεσμα που αποπνέει αυθεντικότητα και ρεαλισμό στις σχέσεις και αλληλεπιδράσεις μεταξύ των υπαρκτών και στην αληθινή ζωή χαρακτήρων, αν όχι σε βαθμό για παράδειγμα ενός Mike Leigh τότε σίγουρα αρκετά παραπάνω από το μέσο χολιγουντιανό όρο, αλλά κι ενίοτε συναρπαστικού στην περιγραφή της καθημερινότητας ενός πυροσβεστικού σώματος.

Η αλήθεια είναι ότι το πού επιλέγει να εστιάσει το σενάριο είναι μια κάπως προβληματική διαδικασία. Το κέντρο βάρους είναι σαφώς η σύνδεση μέντορα/μαθητή και σε ένα βαθύτερο επίπεδο πατέρα/γιου μεταξύ Josh Brolin και Miles Teller, που είναι παρόμοια με αυτή που έχει ο πρώτος με το χαρακτήρα του Jeff Bridges, όμως αυτή η επικέντρωση αφήνει κενά όσον αφορά την ψυχογράφηση των υπόλοιπων ηρώων της ομάδας, των οποίων οι διάλογοι, πέρα από κάποιες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού σκηνές προσωπικών εξομολογήσεων, δεν ξεπερνούν το επίπεδο της εξυπνακίστικης αστειευόμενης ατάκας που ξεχειλίζει από έναν υπερβολικό και στημένο ματσισμό, σε δόσεις που από ένα σημείο κι έπειτα προκαλούν «μπούκωμα». Οι δύο παγίδες που αποφεύγει επιδέξια το φιλμ, καθιστώντας το έτσι ανώτερο από το μέσο όρο της κατηγορίας «βασισμένο σε αληθινά γεγονότα» που παραδίδει συχνότατα δείγματα με την ποιότητα μιας καλοφτιαγμένης τηλεταινίας (όχι σε επίπεδο κατασκευής αλλά νοοτροπίας και στάσης απέναντι στο περιεχόμενο) είναι η εξιδανίκευση στην περιγραφή των προσώπων της ιστορίας και η ασταμάτητη επίδειξη αμερικάνικου πατριωτισμού προς άγραν του αντίστοιχου κοινού που έχει μειωμένες αντιστάσεις απέναντι σε τέτοιους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς. Σχετικά με το πρώτο, σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες είναι τρωτοί κι έχουν ελαττώματα και πιστευτά πάθη, ακόμη κι αν δεν καταναλώνεται ο επιθυμητός χρόνος για μια βαθύτερη κατάδυση στον ψυχισμό όσων βρίσκονται σε δεύτερο πλάνο. Υπάρχουν συγκρούσεις κι αντιθέσεις που εμπλουτίζουν το περιεχόμενο. Όσον αφορά το δεύτερο, οι Ken Nolan (που έχει το βεβαρημένο ιστορικό του κατευθείαν βγαλμένου από τα άδυτα του State Department “Black Hawk Down”) κι Eric Warren Singer ευτυχώς δε φορτώνουν τα κατορθώματα της ομάδας με πομπώδη ρητορική, κι ακόμη κι αν κάποια κομμάτια από την εκπαίδευσή τους φλερτάρουν με ένα φιλομιλιταριστικό πνεύμα. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που τονίζεται είναι η προσφορά σε επίπεδο κοινότητας, μια συλλογικότητα που εξυπηρετεί το καλό και στον ανθρώπινο και στον οικολογικό τομέα επειδή αυτό υπαγορεύουν καθολικές άγραφες αξίες, όχι η επίκληση σε κάποια πατριδολαγνεία.

Στο πεδίο των ερμηνειών την παράσταση κλέβει η Jennifer Connelly, που ακόμη κι αν δεν καταλαμβάνει πολύ κινηματογραφικό χρόνο, σίγουρα είναι αυτή που κερδίζει τις εντυπώσεις με τα συναισθηματικά και ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα της ηρωίδας της που δεν περιορίζεται στο στερεότυπο της καλής συζύγου και νοικοκυράς, αποκτώντας μια αυτόνομη προσωπικότητα και βούληση, έστω κι αν η συντριπτική πλειοψηφία των συνομιλιών που έχει είναι με τον άντρα της. Οι Josh Brolin και Jeff Bridges είναι επαρκείς, με τον πρώτο να αποφεύγει να φτάσει στα άκρα των δυνατοτήτων του κάνοντας έτσι την προσέγγισή του υπερβολικά ασφαλή και το δεύτερο να είναι εξίσου συγκρατημένος, δικαιολογημένα όμως μέχρι ένα βαθμό λόγω του υποστηρικτικού ρόλου του. Ελαφρώς απογοητευτικός ο Miles Teller, σαν να επαναπαύεται στο αβανταδόρικο του χαρακτήρα που υποδύεται, χωρίς την ενεργητικότητα που είχε στα “The Spectacular Now” και “Whiplash”.

Εν κατακλείδι, πρόκειται για έναν παραπάνω από αξιοπρεπή φόρο τιμής στην αυταπάρνηση και την προσφορά, στη δύναμη της ομαδικότητας και στην καλώς εννοούμενη λαϊκότητα της μεσαίας τάξης. Ιδιαίτερα φορτισμένο συναισθηματικά στα τελευταία του λεπτά, το φιλμ είναι μια καλή απόδειξη του τι μπορεί να δημιουργηθεί από το Χόλιγουντ όταν αφουγκράζεται με σεβασμό ένα πραγματικό συμβάν.

Βαθμολογία: