Once in a Lifetime (2009) • Filmy.gr

ΣΥΝΟΨΗ

Το πρώτο και πιο σημαντικό ραδιοφωνικό show στην Ελλάδα είναι ένα συγκεκριμένο που αναμεταδίδει ροκ και ποπ μουσική στο ελληνικό κοινό. Στα decks, ο μουσικός παραγωγός Γιάννης Πετρίδης. Τότε ήταν ένας νεαρός, γεμάτος πάθος για την μουσική. Το όνειρό του ήταν να ταξιδέψει σε κάθε γωνιά του κόσμου μέσα από τη μουσική και τους στίχους που λάτρευε. Τώρα είναι μέλος του Rock ’n’ Roll Hall οf Fame και ένας από τους μεγαλύτερους συλλέκτες δίσκων, ενώ θεωρείται γκουρού για το ελληνικό ραδιόφωνο, αφού άλλαξε για πάντα τον τρόπο με τον οποίο οι ακροατές του άκουγαν μουσική. Ακολουθώντας το έργο του μέσα από τις προσωπικές του εξομολογήσεις, παίρνουμε μια γεύση από όλες τις κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές στην Ελλάδα κατά τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Ένα συναρπαστικό μουσικό ταξίδι, ξεκινώντας από την ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Πειραιά, στις άδειες λεωφόρους του Λος Άντζελες και, τέλος, στους δρόμους του Σαν Φρανσίσκο.

Σκηνοθεσία:

Νικόλ Αλεξανδροπούλου

Κύριοι Ρόλοι:

Γιάννης Πετρίδης … ο ίδιος

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Νικόλ Αλεξανδροπούλου

Παραγωγή: Νικόλ Αλεξανδροπούλου,

Μουσική: Κλείτος Κυριακίδης

Φωτογραφία: Claudio Bolivar, Χριστόφορος Γεωργούτσος

Μοντάζ: Κλείτος Κυριακίδης, Αντώνης Πυλόστομος, Σπύρος Τσιχλής

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Once in a Lifetime
Διεθνής Τίτλος: Once in a Lifetime

Παραλειπόμενα

Πρώτη ταινία για τη Νικόλ Αλεξανδροπούλου.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 5/10/2009

Ο Γιάννης Πετρίδης είναι μια μείζονα φυσιογνωμία στο ελληνικό μουσικό στερέωμα, κυρίως για το ότι επέβαλε στον Έλληνα το ροκ άκουσμα: έναν Έλληνα που έκτοτε, και μέχρι ενός χρονικού σημείου, πρώτα άκουγε ροκ & ποπ και μετά όλα τα άλλα. Το ντοκιμαντέρ της Νικόλ Αλεξανδροπούλου δεν ενδιαφέρεται πρωτίστως να βιογραφήσει τον μουσικό παραγωγό, αλλά να δει τον κόσμο από τη δική του σκοπιά. Αυτό από μόνο του είναι ένα πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα, κι επειδή η σκηνοθέτιδα μοιάζει να ακολουθάει τον «ήρωά» της κι όχι αυτός αυτήν, το έργο αποκτά και πρόσθετη ουσία.

Δεν υπάρχει κάποια ευθεία ροή, κι αυτό κάνει το έργο αντι-τηλεοπτικό. Επιπλέον του προσδίδει και μια δική του ταυτότητα, που την ενισχύουν τα πολυποίκιλα μουσικά ακούσματα και η πλουραλιστική επιλογή εικόνων αρχείου κι επιμέρους θεμάτων. Η φυσιογνωμία του Πετρίδη γίνεται κι έναυσμα για μια σφαιρική καταγραφή της ροκ ιδέας στην Ελλάδα κι εκεί αναγνώνεται το πρόβλημα της ταινίας. Καταγράφει αλλά δεν φιλοσοφεί ποτέ, κι αυτό παραπέμπει σε τηλεοπτική οπτική. Ενισχύεται δε κι από κάποιες άτυχες επιλογές ανθρώπων που δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο. Συνολικά, βέβαια, τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχουν πολλά καλύτερα ελληνικά ντοκιμαντέρ πάνω στη μουσική, και το όλο θέμα αγγίζει την ελληνική ψυχοσύνθεση, τόσο συναισθηματικά όσο κι ως μια κοινή ανάμνηση.

Βαθμολογία: