Και Μόνο την Αλήθεια (2008)

ΣΥΝΟΨΗ

Όταν η δημοσιογράφος Ρέιτσελ Άρμστρονγκ γράφει ένα άρθρο στο οποίο αποκαλύπτει την ταυτότητα ενός μυστικού πράκτορα της ΣΙΑ, η κυβέρνηση απαιτεί να τους αποκαλύψει την πηγή της. Εκείνη αψηφά την απόφαση του εισαγγελέα και κλείνεται στη φυλακή. Στο μεταξύ, ο δικηγόρος της, ο Άλμπερτ Μπερνσάιντ φτάνει την υπόθεσή της μέχρι το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ.

Σκηνοθεσία:

Rod Lurie

Κύριοι Ρόλοι:

Kate Beckinsale … Rachel Armstrong

Matt Dillon … Patton Dubois

Alan Alda … Albert Burnside

Vera Farmiga … Erica Van Doren

Angela Bassett … Bonnie Benjamin

David Schwimmer … Ray Armstrong

Noah Wyle … Avril Aaronson

Courtney B. Vance … πράκτορας O’Hara

Jamey Sheridan … Oscar Van Doren

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Rod Lurie

Παραγωγή: Marc Frydman, Rod Lurie, Bob Yari

Μουσική: Larry Groupe

Φωτογραφία: Alik Sakharov

Μοντάζ: Sarah Boyd

Σκηνικά: Eloise Crane Stammerjohn

Κοστούμια: Lynn Falconer

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Nothing But the Truth
Ελληνικός Τίτλος: Και Μόνο την Αλήθεια

Παραλειπόμενα

Ο Rod Lurie δήλωσε ότι εμπνεύστηκε την ιστορία από την υπόθεση της Judith Miller και της Valerie Plame, που το 2008 πέρασαν κάτι αντίστοιχο με όσα εδώ διηγούνται. Ο εισαγγελέας Floyd Abrams, που είχε ανακατευτεί σε εκείνη την υπόθεση, καλέστηκε από τον σκηνοθέτη ως σύμβουλος παραγωγής, και ερμηνεύει τον δικαστή στην ταινία.
Λόγω της χρεωκοπίας της εταιρίας παραγωγής Yari Film Group, η ταινία δεν βγήκε ποτέ σε αίθουσες των ΗΠΑ.
Πρώτος δραματικός ρόλος για τον David Schwimmer από το 2001.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 16/9/2009

Φοβάμαι πως θα φανώ κάπως εξυπνάκιας με αυτό που θα πω πρώτο: στο κεντρικό της θέμα η ταινία μου θύμισε κακή Agatha Christie. Η ταυτότητα του «ενόχου» είναι ευδιάκριτη από την πρώτη μισή ώρα, αφού η επαγωγική μέθοδος εφαρμόζεται με βασανιστική εντέλεια. Ο Rod Lurie δεν κάνει τον κόπο να απλώσει ύποπτους ολόγυρα, ώστε να σαλέψει τα κύματα και να μας βάλει σε αμφισβήτηση συμπερασμάτων. Αυτό, όμως, δεν κάνει ξαφνικά την ταινία κακή…

Το αντίθετο, μάλιστα, είναι ίσως το καλύτερο έργο του Rod Lurie, αφού παρέχει μια ορθή αφήγηση και μια εύστοχη αντιμετώπιση ενός σεναρίου που «μιλάει» πολύ αλλά επί της ουσίας λέει λίγα. Ειδικά αν δεν έχετε μαντέψει τον «ένοχο», θα μπείτε σε μια καλοστημένη διεργασία σκέψης κι ο Lurie αυτήν δεν την προδίδει ποτέ. Δεν κάνει την καλύτερη ανάπτυξη χαρακτήρων, αλλά σκιάζει εύστοχα τους ήρωες του και τους τοποθετεί εκεί που πρέπει, στον χρόνο που πρέπει. Οι ερμηνείες, δε, είναι όλες καλές ως πολύ καλές (Vera Farmiga). Δεν θα σας αποτρέψω, αλλά θα σας συμβουλεύω ότι τη στιγμή που θα καταλάβετε (με σιγουριά, κιόλας) τη λύση, μην ξεκινήσετε σπασμένο τηλέφωνο…

Βαθμολογία: