Nebraska

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Nebraska

Ελληνικός Τίτλος: Nebraska

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρώτου αντρικού ρόλου (Bruce Dern), δεύτερου γυναικείου ρόλου (June Squibb), αυθεντικού σεναρίου και φωτογραφίας.
• Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ), σκηνοθεσίας, πρώτου αντρικού ρόλου (Bruce Dern) σε κωμωδία/μιούζικαλ, δεύτερου γυναικείου ρόλου (June Squibb) και σεναρίου.
• Υποψήφιο για Bafta πρώτου αντρικού ρόλου (Bruce Dern), σεναρίου και φωτογραφίας.
• Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών. Βραβείο αντρικής ερμηνείας (Bruce Dern).

Παραλειπόμενα

• Υποψήφιοι για τον ρόλο του πατέρα ήταν οι: Gene Hackman, Robert Forster, Jack Nicholson και Robert Duvall. Για αυτόν του γιου: Bryan Cranston, Matthew Modine, Paul Rudd και Casey Affleck.
• Όταν ο Alexander Payne γυρνούσε το Σχετικά με τον Σμιντ (2002), του έδωσαν να διαβάσει το συγκεκριμένο σενάριο, ώστε να προτείνει κάποιον για τη σκηνοθεσία. Ο ελληνικής καταγωγής δημιουργός πρότεινε άμεσα τον εαυτό του, αλλά δεν ήθελε να γυρίσει τη μία road-movie μετά την άλλη.
• Αρχικά η Paramount δεν ήταν θετική να γίνει ασπρόμαυρη η ταινία, αλλά άλλαξε στάση μετά τις πρώτες preview.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 24/11/2019

Μια από τις ταινίες που χαρακτηρίζουν το ύφος που λατρέψαμε από τον Alexander Payne, με το συν αυτής της τόσο ταιριαστής ασπρόμαυρης φωτογραφίας του Phedon Papamichael, που μετατρέπει σε πίνακες τοπία που δύσκολα στρέφεις τα μάτια σου να παρατηρήσουν. Ένα ταξίδι σε μέρη που η Αμερική δεν μοιάζει πουθενά με αυτή που αστράφτει στα σαλόνια του Χόλιγουντ, και ξαφνικά μοιάζει τόσο οικεία με κοινωνίες σαν τη δική μας, που σε κάνει να τρομάζεις…

Ο Payne κάνει πλάκα με τον μέσο Αμερικανό, αλλά την ίδια ώρα λατρεύει τη λούμπεν ιδιοσυγκρασία του. Ποτέ δεν ξεπέφτει σε δραματικά ολισθήματα, ούτε όταν του είναι πολύ «ελκυστικό» να το πράξει. Οι ήρωες του κατοικούν εκεί όπου η ζωή είναι κωμωδία, εκεί όπου το δράμα εξανεμίζεται μπροστά στις κοινωνικές συνθήκες. Αυτός είναι ο «παρακατιανός» που δεν το βάζει κάτω, που δεν έχει καν τη φαιά ουσία για να αναλογιστεί το τραγικό της ύπαρξης του, που στο κάτω-κάτω «τι είχε, τι έχασε». Μια Αμερική που συνυπάρχει με αυτή των ουρανοξυστών, με αυτή των γιάπηδων και των διασημοτήτων, που όμως χρειάζεται ποίηση, ακόμα και ειρωνική όπως εδώ, για να αναδυθεί στην επιφάνεια.

Ο Bruce Dern είναι ο ιδανικός Γούντι, αυτός που κοιτάει πίσω στη ζωή του και δεν βρίσκει τίποτα το ενδιαφέρον να εξιστορήσει. Έτσι, δεν πείθεται με όση λογική του έχει απομείνει ότι αυτή η χρυσή ευκαιρία, που είναι φανερά και η έσχατη του, είναι ένα καταφανέστατο ψέμα. Είναι πεισματάρης, αλλά είναι κι αυτός που δεν παραδέχεται ότι το αμερικανικό όνειρο δεν τον αφορούσε ποτέ. Στον αντίποδα, ο Will Forte είναι η επόμενη γενιά που ακολουθεί κατά πόδας αυτή τη μάλλον ανιαρή πορεία, κι αντιλαμβάνεται εδώ ανοίγοντας απλά την καρδιά του ότι επιβάλλεται να προκαλέσει τη δική του οδύσσεια, τον δρόμο για το κάτι άλλο. Το καλύτερο μάθημα που θα πάρει είναι να κόψει σαν ξυράφι την πορεία για αυτό που μοιραία θα καταλήξει να γίνει, δηλαδή ο γηραιός πατέρας του. Αν το πάρει, κιόλας…

Όλοι οι χαρακτήρες έχουν αυτό το κάτι που τους κάνει ιδιαίτερους. Όλος αυτός ο θίασος προσώπων που με το ζόρι ένας μέσος κάτοικος της μεγαλούπολης θα κάθονταν να προσέξει, έχουν κι ένα σημείο που εδώ θα μας φτιάξει το κέφι. Θα μετατρέψουν το τραγικό σε ιλαροτραγικό, κι αυτό σε ανθρώπινη κωμωδία. Μια κωμωδία από αυτές που κανείς δεν γελάει όταν είναι ήρωας της, αλλά από αυτές που εμείς οι θεατές μπαίνουμε στον ρόλο του «από πάνω», που φυσιολογικά μας παρακολουθεί και ξεκαρδίζεται με αυτά που εμείς βιώνουμε ως καθημερινά και συνηθισμένα. Μήπως όμως τρομάζουμε στη σκέψη να γίνουμε κι ο «από πάνω» της δικής μας ζωής;

Βαθμολογία: