Moonwalkers

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 24/8/2016

Στην εποχή που δεν υπήρχε το διαδίκτυο, τα πράγματα ήταν πιο εύκολα, όχι για το κοινό, αλλά για τους δημιουργούς! Για να στήσεις λοιπόν μια κωμωδία, βασισμένη σε μια καμένη φωτογραφία διάσημου σκηνοθέτη, δεν δυσκολεύεσαι ιδιαίτερα, αρκεί το κουβάρι της ιστορίας να ξετυλίγεται σε μια προ Google εποχή. Τοποθετείς και τον Ρον Πέρλμαν σε ρόλο αποκομμένου από την κοινωνική ζωή, ασταθή πνευματικά (λόγω εμπλοκής στο Βιετνάμ) πράκτορα, και κάπως έτσι δεχόμαστε κι εμείς την εύκολη λύση που πυροδοτεί την πλοκή του συμπαθητικού αυτού φιλμ, που σκηνοθέτησε ο γάλλος Αντουάν Μπαρντού-Ζακέ.

Το οπτικό κομμάτι του φιλμ είναι αυτό που κλέβει την παράσταση, με τον Ζακέ να περνάει στην οθόνη το κλίμα των τελών της δεκαετίας του 1960. Ψυχεδέλεια, ναρκωτικά, σεξουαλική επανάσταση, κοστουμαρισμένοι συντηρητικοί απ’ τη μία, χίπηδες απ’ την άλλη, αλλά και το κλίμα των ταινιών κατασκοπίας με μοντέρνες εξάρσεις βίας είναι πράγματα που ο γάλλος σκηνοθέτης μπορεί να τα περάσει με επιτυχία στην οθόνη. Το στιλιζάρισμα των πλάνων του είναι εξαιρετικό ανά διαστήματα, όμως κάπου ενδιάμεσα χάνει λίγο την καλή ροή που διατηρούσε στο φιλμ κι αυτό είναι το σημείο που χάνει αρκετούς πόντους το φιλμ. Ενώ κινείται σε γρήγορους ρυθμούς, με καλές ατάκες, με ξαφνικά ξεσπάσματα από τον Ρον Πέρλμαν, υπάρχει αυτό το σημείο που οι πρωταγωνιστές βρίσκονται στη βίλα εκκεντρικού σκηνοθέτη κι εκεί νιώθεις ότι δεν γίνονται ενδιαφέροντα πράγματα στην οθόνη.

Ο Ρον Πέρλμαν είναι αυτός από την πλευρά των ηθοποιών που επιβάλλεται εύκολα στην εικόνα. Χαρισματικός ο Πέρλμαν, παρότι δεν έχει πάρει ποτέ μεγάλους ρόλους, μπορεί να είναι κι ερμηνευτικά καλός αλλά και να χρησιμοποιεί τον όγκο του ως προτέρημα για βίαιες σκηνές δράσης, αφήνοντας πάντα το χιούμορ να υπάρχει κάπου μέσα στο βλέμμα και την ατάκα του. Αστείος είναι επίσης ο επί μονίμου βάσεως αποχαυνωμένος Λίον, τον οποίο υποδύεται ο ιρλανδός Ρόμπερτ Σίχαν. Άλλοτε ως σωσίας του Κιούμπρικ, άλλοτε ως αποτυχημένος αλλά συμπαθής σε όλους ηθοποιός, ο Σίχαν έχει αρκετές καλές στιγμές. Απ’ την άλλη, αυτός που μοιάζει να είναι εκτός κλίματος είναι ο -γνωστός από τη συμμετοχή του στη σειρά ταινιών Χάρι Πότερ- Ρούπερτ Γκριντ. Άλλοτε υπερβολικός, άλλοτε άχαρος στην ατάκα του, ο Γκριντ ήταν λάθος επιλογή για τον ρόλο.

Γενικά, το φιλμ του Ζακέ είναι μια συμπαθητική κωμωδία με καλές στιγμές. Κάνει μια κοιλιά κάπου ενδιάμεσα, ικανή να κάνει τον θεατή να στρέψει για λίγο αλλού το βλέμμα του, ενώ έχει και σεναριακά κάποια θεματάκια που θα μπορούσαν να διορθωθούν. Συνολικά, όμως, είναι μια αξιόλογη προσπάθεια που θα σε διασκεδάσει και θα σε μεταφέρει στα τέλη της δεκαετίας του 1960 με πειστικό τρόπο.

Βαθμολογία: