Ιερουσαλήμ, 1948. Η Χιντ Χουσεΐν μαζεύει 55 ορφανά από τον δρόμο. Μέσα σε έξι μήνες, τα ορφανά θα γίνουν 2.000 κι έτσι ιδρύθηκε το ινστιτούτο Νταρ Αλ-Τίφελ. Μετά από χρόνια, η μικρή κόρη της Χιντ, η Μιράλ, στέλνεται από τον πατέρα της στο ινστιτούτο ακολουθώντας το όνειρο της μητέρας της. Στα 17 της, στέλνεται να διδάξει σε στρατόπεδο προσφύγων κι αντιλαμβάνεται πλήρως το τι θα πει πόλεμος. Όταν θα ερωτευτεί έναν ακτιβιστή, τον Χανί, θα βρεθεί ανάμεσα στο να μαχηθεί για το μέλλον του λαού της και στην πίστη της πως η εκπαίδευση είναι ο δρόμος για την ειρήνη.
Σκηνοθεσία:
Julian Schnabel
Κύριοι Ρόλοι:
Hiam Abbass … Hind Husseini
Freida Pinto … Miral
Yasmine Al Massri … Nadia
Ruba Blal … Fatima
Alexander Siddig … Jamal
Omar Metwally … Hani
Willem Dafoe … Eddie
Vanessa Redgrave … Bertha Spafford
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Rula Jebreal
Παραγωγή: Jon Kilik
Μουσική: Olivier Daviaud
Φωτογραφία: Eric Gautier
Μοντάζ: Juliette Welfling
Σκηνικά: Yoel Herzberg
Κοστούμια: Walid Mawed
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Miral
Ελληνικός Τίτλος: Μιράλ
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Miral της Rula Jebreal.
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας. Βραβείο UNICEF και UNESCO.
Παραλειπόμενα
- Λίγο μετά την έξοδο της ταινίας στις ΗΠΑ, ο Juliano Mer-Khamis, ηθοποιός στο φιλμ και ακτιβιστής, δολοφονήθηκε μέσα στο αυτοκίνητο του με όπλο, έξω από μια αίθουσα προβολής που είχε προσαρμόσει σε προσφυγικό καταυλισμό.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 2/5/2011
Ο Julian Schnabel αντιγράφει τον ίδιο του τον εαυτό. Μόνο που εδώ η σκηνοθετική πρακτική που ακολούθησε στην περασμένη του ταινία, προφανώς δεν έχει κανένα απολύτως νόημα και δε βγάζει πουθενά. Αυστηρός με το κινηματογραφικό εγώ του, πιστός σε ένα ιδιαίτερο σκηνοθετικό πνεύμα, εξπρεσιονιστής στην καλλιτεχνική του γραφή, καταδικάζεται από την πεποίθηση του ιδεολόγου και ουμανιστή καλλιτέχνη που αποδέχεται ότι το δράμα προέρχεται μόνο μέσα από την εμβάθυνση στον προσωπικό Γολγοθά. Ενώ η έμφαση που δόθηκε στην έκφραση του ψυχικού κόσμου του κεντρικού ήρωα στο «Le Scaphandre et le Papillon» ήταν ίσως το ατού που οδήγησε την εν λόγω ταινία σε μία εκπληκτική κινηματογραφική πορεία, εδώ η προσπάθεια να περιορίσει στο ελάχιστο το βασικό προσδιοριστικό στοιχείο του σινεμά του, δηλαδή την απόλυτη αδιαφορία για την αντικειμενική πραγματικότητα (αφού το φόντο είναι δομημένο πάνω σε ιστορικά γεγονότα), υπερτονίζοντάς το ωστόσο στα σημεία, περιπλέκει κάπως την κατάσταση και μαζί το ρυθμό, την ένταση, κυρίως όμως την αφηγηματική ακολουθία.
Φυσικά και δε μπορούν να παραμεριστούν τα στοιχεία που δομούν ένα πολιτικό σύγγραμμα, αποκλειστικά και μόνο για την κινηματογραφική απόδοση του μυθιστορηματικού της βιογραφίας. Με κάποιο τρόπο θα έπρεπε η ταινία να αποκτήσει μία πολιτική χροιά. Ο Schnabel αποτυγχάνει στο κομμάτι αυτό, γιατί δεν μπορεί να διαχειριστεί τον πολιτικό λόγο και μπερδεύεται στην προσπάθειά του να προσδώσει στη δημιουργία του μία ξεκάθαρη ιδεολογική φόρμα, εμφανίζοντας επιπλέον αδυναμία σύνδεσης με το ανθρωπιστικό, δραματουργικό κομμάτι. Το προσωπικό δράμα, χάνεται μέσα στο οπτικά άνισο, επί το πλείστων καλαίσθητο, κινηματογραφικό μάθημα ιστορίας.
Δεν υπάρχει ξεκάθαρος τόνος και το φιλμ δεν αντιπροσωπεύει κάποιο συγκεκριμένο είδος. Πρόκειται για ένα μωσαϊκό πολιτικών κρίσεων και ιστορικών στοιχείων, άχαρα τοποθετημένο μέσα σε μία αδιάφορη βιογραφία, που στην κινηματογραφική της μεταφορά είναι στεγνή από συναίσθημα και ενδιαφέρουσες ερμηνείες (προβλέψιμη η Freida Pinto), έχει όμως αρκετές εμπνευσμένες, ευφυείς σκηνοθετικές πινελιές. Πληθωρική και συνάμα χαοτική ως προς του ιδεατούς θεματικούς προσανατολισμούς, με φωτογραφία και μουσική επένδυση να στέκονται αρωγοί στην προσπάθεια του δημιουργού και τις καμέο εμφανίσεις των Willem Dafoe και Vanessa Redgrave να είναι το λιγότερο περιττές, μοιάζει περισσότερο ως συρραφή αφηρημένων σκέψεων παρά ως μία κοινωνικοπολιτικών προεκτάσεων απαγγελία για το καταπατημένο ύψιστο δικαίωμα της ελευθερίας στη Μέση Ανατολή. Είναι αυτό που λέμε απ`έξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα. Σαφώς η πιο αδύναμη ταινία στην καριέρα του Αμερικανού.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
