Για Όνομα του Θεού! (2017)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Καρόλ είναι μια εσωστρεφής ειδικός εφαρμογών πληροφορικής, που ακόμα ζει με τη μητέρα της. Η Καρολίν είναι μια αυθάδης κλέφτρα που συχνάζει στα πολυτελή ξενοδοχεία της Γαλλικής Ριβιέρας. Οι δύο νεαρές γυναίκες δεν γνωρίζουν η μια την άλλη, ούτε έχουν τίποτα κοινό. Τίποτα, επειδή ο πατέρας τους έφυγε πριν τη γέννηση τους, και δεν τον είδαν ξανά ποτέ. Μέχρι τη στιγμή που ο Πατρίκ εμφανίζεται και πάλι. Ο διεθνώς καταζητούμενος κλέφτης βρίσκεται στα τελευταία του και αποφασίζει να αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο με τις κόρες του, συναντώντας τις για ένα κοινό σκοπό: την κλοπή ενός βιολιού Στραντιβάριους, αξίας 15.000.000 δολαρίων. Ανάμεσα σε γκάφες, τον ερασιτεχνισμό και τους διαπληκτισμούς μεταξύ τον κορών του, ο Πατρίκ θα αντιληφθεί πως αυτή του η επιστροφή είναι κάθε άλλο παρά εύκολη.

Σκηνοθεσία:

Pascal Bourdiaux

Κύριοι Ρόλοι:

Jean Reno … Patrick

Reem Kherici … Caroline Laugier

Camille Chamoux … Carole Perceval

Bruno Sanches … Frederic ‘Fred’ Campana

Pascal Demolon … Romain Werner

Natalia Verbeke … Julianna Van Gaal

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Carole Giacobbi, Michele Giacobbi, Juliette Sales, Fabien Suarez

Στόρι: Carole Giacobbi, Michele Giacobbi

Παραγωγή: Clement Miserez, Matthieu Warter

Μουσική: Sinclair

Φωτογραφία: Vincent Gallot

Μοντάζ: Mickael Dumontier

Σκηνικά: Maamar Ech-Cheikh

Κοστούμια: Laurence Chalou

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Mes Tresors
Ελληνικός Τίτλος: Για Όνομα του Θεού!
Διεθνής Τίτλος: Family Heist

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 1/6/2017

Είναι η εντύπωση μου ή ο Jean Reno βυθίζεται χρόνο με τον χρόνο στην κατηγορία Travolta-Willis-Cage και αν δούμε από αυτόν κάτι καλό, θα είναι απλά παρένθεση; Στην προκειμένη περίπτωση ούτε παρένθεση έχουμε, ούτε κάτι γενικά που να αξίζει τα λεφτά του, παρότι τα λεφτά είναι στο επίκεντρο του. Δυστυχώς, το φιλμ είναι μία από τις πολλές τα τελευταία χρόνια γαλλικές αρπαχτές του στιλ Χόλιγουντ. Ο Pascal Bourdiaux, καθιερωμένος στο συγκεκριμένο «είδος», απλά διεκπεραιώνει μια κωμωδία-φάρσα (ως είδος και ως απευθυνόμενος στον θεατή), όπου αν την έβλεπες στην τηλεόραση, απλά θα χάζευες να περάσει η ώρα σου. Μέτριο προς χαζό χιούμορ, τραβηγμένο σε αδικαιολόγητο βαθμό το σενάριο και διάλογοι να τους… ρίξεις στο ποτήρι να πνιγούν. Ο δε Reno απλά υπάρχει για να δικαιολογήσει το μεροκάματο, δίχως ευτυχώς να ξευτελίζεται, όπως αρκετοί από τους συμπρωταγωνιστές του.

Με κάτι να μας θυμίζει έντονα μέτριες προς κακές ελληνικές κωμωδίες των 1960-αρχές 70, αν το πάρουμε το θέμα με την ίδια λογική που τις παρακολουθούμε αυτές, για όποιον φυσικά αντέχει, κάτι γίνεται. Αλλιώς, σίγουρα παίζει κάτι καλύτερο παραδίπλα…

Βαθμολογία: