Για Όνομα του Θεού!
- Mes Trésors
- Family Heist
- 2017
- Γαλλία
- Γαλλικά
- Αστυνομική, Κωμωδία
- 01 Ιουνίου 2017
Η Καρόλ είναι μια εσωστρεφής ειδικός εφαρμογών πληροφορικής, που ακόμα ζει με τη μητέρα της. Η Καρολίν είναι μια αυθάδης κλέφτρα που συχνάζει στα πολυτελή ξενοδοχεία της Γαλλικής Ριβιέρας. Οι δύο νεαρές γυναίκες δεν γνωρίζουν η μια την άλλη, ούτε έχουν τίποτα κοινό. Τίποτα, επειδή ο πατέρας τους έφυγε πριν τη γέννηση τους, και δεν τον είδαν ξανά ποτέ. Μέχρι τη στιγμή που ο Πατρίκ εμφανίζεται και πάλι. Ο διεθνώς καταζητούμενος κλέφτης βρίσκεται στα τελευταία του και αποφασίζει να αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο με τις κόρες του, συναντώντας τις για ένα κοινό σκοπό: την κλοπή ενός βιολιού Στραντιβάριους, αξίας 15.000.000 δολαρίων. Ανάμεσα σε γκάφες, τον ερασιτεχνισμό και τους διαπληκτισμούς μεταξύ τον κορών του, ο Πατρίκ θα αντιληφθεί πως αυτή του η επιστροφή είναι κάθε άλλο παρά εύκολη.
Σκηνοθεσία:
Pascal Bourdiaux
Κύριοι Ρόλοι:
Jean Reno … Patrick
Reem Kherici … Caroline Laugier
Camille Chamoux … Carole Perceval
Bruno Sanches … Frederic ‘Fred’ Campana
Pascal Demolon … Romain Werner
Natalia Verbeke … Julianna Van Gaal
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Carole Giacobbi, Michele Giacobbi, Juliette Sales, Fabien Suarez
Στόρι: Carole Giacobbi, Michele Giacobbi
Παραγωγή: Clement Miserez, Matthieu Warter
Μουσική: Sinclair
Φωτογραφία: Vincent Gallot
Μοντάζ: Mickael Dumontier
Σκηνικά: Maamar Ech-Cheikh
Κοστούμια: Laurence Chalou
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Mes Tresors
- Ελληνικός Τίτλος: Για Όνομα του Θεού!
- Διεθνής Τίτλος: Family Heist
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 1/6/2017
Είναι η εντύπωση μου ή ο Jean Reno βυθίζεται χρόνο με τον χρόνο στην κατηγορία Travolta-Willis-Cage και αν δούμε από αυτόν κάτι καλό, θα είναι απλά παρένθεση; Στην προκειμένη περίπτωση ούτε παρένθεση έχουμε, ούτε κάτι γενικά που να αξίζει τα λεφτά του, παρότι τα λεφτά είναι στο επίκεντρο του. Δυστυχώς, το φιλμ είναι μία από τις πολλές τα τελευταία χρόνια γαλλικές αρπαχτές του στιλ Χόλιγουντ. Ο Pascal Bourdiaux, καθιερωμένος στο συγκεκριμένο «είδος», απλά διεκπεραιώνει μια κωμωδία-φάρσα (ως είδος και ως απευθυνόμενος στον θεατή), όπου αν την έβλεπες στην τηλεόραση, απλά θα χάζευες να περάσει η ώρα σου. Μέτριο προς χαζό χιούμορ, τραβηγμένο σε αδικαιολόγητο βαθμό το σενάριο και διάλογοι να τους… ρίξεις στο ποτήρι να πνιγούν. Ο δε Reno απλά υπάρχει για να δικαιολογήσει το μεροκάματο, δίχως ευτυχώς να ξευτελίζεται, όπως αρκετοί από τους συμπρωταγωνιστές του.
Με κάτι να μας θυμίζει έντονα μέτριες προς κακές ελληνικές κωμωδίες των 1960-αρχές 70, αν το πάρουμε το θέμα με την ίδια λογική που τις παρακολουθούμε αυτές, για όποιον φυσικά αντέχει, κάτι γίνεται. Αλλιώς, σίγουρα παίζει κάτι καλύτερο παραδίπλα…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
