
Το 1962, τέσσερα ανήλικα κορίτσια έγιναν πρωτοσέλιδο στον τύπο της εποχής, καθώς έφυγαν απ’ τα σπίτια τους για να κλειστούν σε μοναστήρι. Όμως, κάθε φορά που το έσκαγαν, οι γονείς τους τις έφερναν πίσω με το ζόρι, μέχρι που τελικά τα κατάφεραν στην τρίτη τους απόπειρα. Σκοπός τους ήταν, περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, να δημιουργήσουν ένα ίδρυμα στα πρότυπα του ιδρύματος Πεσταλότσι στην Ελβετία, ώστε να προσφέρουν καταφύγιο σε παραμελημένα και κακοποιημένα παιδιά. Μισό αιώνα αργότερα, οι πρωτεργάτιδες του Λυρείου Παιδικού Χωριού στον Νέο Βουτζά Αττικής συνεχίζουν να περιθάλπουν και να φροντίζουν παιδιά χωρίς βοήθεια από το κράτος και την εκκλησία.
Σκηνοθεσία:
Βάλερυ Κοντάκου
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Βάλερυ Κοντάκου
Παραγωγή: Βάλερυ Κοντάκου, Δέσποινα Παυλάκη
Μουσική: Έλλη Πασπαλά
Φωτογραφία: Παντελής Μαντζανάς, Γιάννης Μισουρίδης
Μοντάζ: Δημήτρης Πεπονής
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Μάνα
Διεθνής Τίτλος: Mana
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 8/10/2015
Το 1962, τέσσερα ανήλικα κορίτσια έγιναν πρωτοσέλιδο στον τύπο της εποχής, καθώς έφυγαν απ` τα σπίτια τους για να κλειστούν σε μοναστήρι. Όμως, κάθε φορά που το έσκαγαν, οι γονείς τους τις έφερναν πίσω με το ζόρι, μέχρι που τελικά τα κατάφεραν στην τρίτη τους απόπειρα. Σκοπός τους ήταν, περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, να δημιουργήσουν ένα ίδρυμα στα πρότυπα του ιδρύματος Πεσταλότσι (Ελβετία), ώστε να προσφέρουν καταφύγιο σε παραμελημένα και κακοποιημένα παιδιά. Μισό αιώνα αργότερα, οι πρωτεργάτιδες του Λυρείου Παιδικού Χωριού στο Νέο Βουτζά Αττικής συνεχίζουν να περιθάλπουν και να φροντίζουν παιδιά χωρίς βοήθεια από το κράτος και την εκκλησία.
Η Βάλερυ Κοντάκου αφήνει τα γεγονότα να αναδείξουν την κοινωνική προσφορά των μοναχών και η αποτύπωση των παιδικών χαρακτήρων του Λυρείου Ιδρύματος Αττικής, τις προσωπικότητες τους. Οι πρωτεργάτιδες αυτού του τεράστιου κοινωνικού έργου κρύβουν επιμελώς στοιχεία της δικής τους ιστορίας και επιλέγουν να αποστασιοποιηθούν από όσα έχει να παρουσιάσει η Κοντάκου, πάντα υπό τη δική της καθοδήγηση και ανοχή. Η σκηνοθέτιδα επικεντρώνεται στους μικρούς φιλοξενούμενους του Χωριού, μελετάται κομμάτι της διαδρομής τους μέσα σε αυτό, αλλά το βάρος πέφτει στην προσπάθεια τους για κοινωνική ένταξη κατά την ενηλικίωση, αφήνοντας στο περιθώριο τους πρωταγωνιστές της βασικής θεματικής.
Το ντοκιμαντέρ της Κοντάκου παρότι στηρίζεται στην αλήθεια των προσώπων, αποτελεί περισσότερο μία ανεπαρκής κριτική ματιά στην κοινωνία και τις αντοχές της, παρά μια ουσιαστική βιογραφική εξιστόρηση γεγονότων με έμφαση στη γυναικεία χειραφέτηση. Γεννάται λοιπόν ένα ελαφρύ πορτρέτο παιδιών που διαβιούν σε ιδρύματα, ένα παζλ από ημιτελείς προσωπογραφίες, το οποίο αναζητά τρόπους να ξεφύγει από τα τετριμμένα, ενώ ταυτόχρονα πασχίζει να αποσπάσει κάτι από τις κεντρικές ηρωίδες και τις ψυχές τους.
Βαθμολογία: