Το Λυκόφως του Τρόμου

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 26/5/2015

Το φιλμ του Χένρι Χόμπσον, Maggie, έχει δύο πρωτιές. Η μία έχει να κάνει με τον πρώτο καθαρά δραματικό ρόλο του Σβαρτσενέγκερ και η δεύτερη με το ότι προσεγγίζει ένα θέμα ταινιών τρόμου και σπλάτερ με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο. Στην τηλεόραση μπορεί το The Walking Dead να έχει παρουσιάσει επεισόδια που προσεγγίζουν με πιο σοβαρό και δραματικό τρόπο το φαινόμενο των ζωντανών νεκρών, αλλά κινηματογραφικά έχω την αίσθηση ότι είναι η πρώτη φορά που έχουμε ένα φιλμ που ασχολείται με τα ζόμπι και δεν κατηγοριοποιείται στο είδος του τρόμου (αν κάνω λάθος δεκτές οι παρατηρήσεις σας).

Το Maggie είναι ένα φιλμ που θα το εξετάσω ως δράμα κι όχι ως μια δραματική ταινία τρόμου. Το κάνω ξεκάθαρο αυτό απ` την αρχή, ελπίζοντας ότι θα βοηθήσω και κάποιους από εσάς, οι οποίοι περιμένετε να δείτε ένα δράμα που εξελίσσεται σε ταινία τρόμου, με τον Σβαρτσενέγκερ να αναλαμβάνει δράση και να καθαρίζει ορδές από ζόμπι. Όχι. Το Maggie είναι ένα δράμα που απλώς χρησιμοποιεί μια φανταστική ασθένεια ως κινητήριο μοχλό του. Δεν γίνεται ποτέ ταινία τρόμου. Αντιθέτως, στέκεται ίσως λίγο επικριτικά απέναντι στα φιλμ του είδους, στα οποία οι πρωταγωνιστές επιδίδονται σε σφαγές ζωντανών νεκρών χωρίς ενδοιασμούς.

Ο Χόμπσον αποφασίζει λοιπόν να δώσει ένα δραματικό φιλμ γύρω από την «ασθένεια» των ζωντανών νεκρών. Στέκεται στη σχέση πατέρα και κόρης, και εστιάζει στα συναισθήματα που μας προκαλεί η γνώση της άμεσης μελλοντικής απώλειας ενός αγαπημένου μας προσώπου. Δείτε τη Μάγκι σαν ένα παιδί που πάσχει από ένα είδος καρκίνου, μη αναστρέψιμου. Όλοι μας θέλουμε για τους ανθρώπους μας την καλύτερη ζωή και τον πιο «εύκολο» θάνατο. Αυτό θέλει κι ο πατέρας της Μάγκι. Θέλει να ζήσει φυσιολογικά τη ζωή που της μένει και όταν έρθει η ώρα, να της «δώσει» την πιο ανώδυνη ευθανασία.

Πολύ καλός ο Σβαρτσενέγκερ στον ρόλο του πατέρα. Ήρεμος, στωικός, καταβεβλημένος, δίνει μια αξιοπρεπής ερμηνεία, καταφέρνοντας να μην ξεφύγει από το γενικό στιλ της ταινίας. Εξίσου καλή και η μικρή Άμπιγκεϊλ Μπρέσλιν. Η Μπρέσλιν έχει τον δύσκολο ρόλο της μελλοθάνατης έφηβης και νομίζω ότι έχει προσεγγίσει το ρόλο της αρκετά προσεκτικά.

Το κομμάτι που θέλω να σταθώ είναι ο τρόπος που αποφασίζει να παρουσιάσει τους ήρωές του ο Χόμπσον. Δεν ακούμε από τον πατέρα ή την κόρη, ούτε μια στιγμή, την ατάκα: «Γιατί σ` εμένα; Γιατί το έπαθα εγώ;» Προτιμά να τους στήσει με αρκετή αξιοπρέπεια απέναντι στην ανίατη ασθένεια της κόρης. Είναι φανερό ότι εδώ τα ζόμπι είναι ασθενείς και όχι τέρατα. Η ασθένεια αυτή μπορεί να παραλληλιστεί εύκολα με τον καρκίνο και κάνοντας συνεχώς αυτόν τον παραλληλισμό όσο παρακολουθούσα το φιλμ, δεν μπόρεσα να μη διακρίνω τον τρόπο που αντιμετωπίζουν την ασθένεια οι δύο πρωταγωνιστές. Είναι μια στάση που με βρίσκει 100 τοις εκατό σύμφωνο και που την έχω θαυμάσει σε δικούς μου ανθρώπους. Όπως καταλάβατε, θεωρώ ότι το Maggie αξίζει της προσοχής σας. Οι απόψεις για την ταινία είναι μοιρασμένες στα δύο και μια βόλτα στο διαδίκτυο θα σας πείσει γι` αυτό. Θεωρώ ότι αδικείται το φιλμ όταν παρουσιάζεται σαν μια διαφορετική ταινία τρόμου κι όχι σαν ένα δράμα με δανεικά στοιχεία από τη μυθολογία των ζόμπι. Επίσης, ο ντόρος γύρω από τον πρώτο δραματικό ρόλο του Σβαρτσενέγκερ ήταν υπερβολικός. Είναι μια αξιοπρεπής ερμηνεία από έναν άνθρωπο που βρίσκεται 35 χρόνια μπροστά από τις κάμερες, που κοντεύει τα 70 του και που έχει πλέον την εμπειρία (αλίμονο αν δεν μπορούσε ούτε τώρα) να παίξει κάτι διαφορετικό, αν καθοδηγηθεί σωστά. Ο Χόμπσον το κατάφερε, όπως κι άλλοι παλιότερα πλησίασαν. Δεν μιλάμε όμως για κάτι συνταρακτικό. Μια πολύ καλή ερμηνεία. Μέχρι εκεί. Δεν ήταν και δεν είναι ηθοποιός δραματικών ρόλων υψηλών απαιτήσεων ο Σβαρτσενέγκερ. Εδώ του βγήκε!

Δείτε λοιπόν το Maggie αν σας αρέσουν οι δραματικές, αργές ταινίες. Οι ταινίες που επικεντρώνονται στους χαρακτήρες και στη μεταξύ τους σχέση, και που δεν έχουν υποχρεωτική κορύφωση λίγο πριν το φινάλε. Ακόμα και στο τέλος, οι τόνοι κρατούνται χαμηλά.

Βαθμολογία: