Longlegs

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 11/7/2024

Διόλου τυχαία δεν πρέπει να θεωρείται η παγκόσμια αποδοχή του “Longlegs”, καθότι πρόκειται απερίφραστα για μια από τις πιο γνήσια τρομακτικές ταινίες των τελευταίων ετών. Ο Oz Perkins επιστρέφει μετά το υποτιμημένο “Gretel & Hansel” με ένα θρίλερ που συνδυάζει την αστυνομική έρευνα με τον μεταφυσικό τρόμο και ξεδιπλώνει βραδυφλεγώς μια υπνωτιστική κατάβαση στην κόλαση.

Ο Perkins δεν βιάζεται να παρουσιάσει -και σίγουρα όχι να εξηγήσει- το περιεχόμενο της ιστορίας του, χτίζοντας με απλά λόγια έναν εφιάλτη, ο οποίος οπτικοποιείται με την εξαιρετική φωτογραφία του Andres Arochi, μια καταθλιπτική -σχεδόν βρώμικη- εικόνα όπου κυριαρχεί η σκοτεινά μέσα στο φως, με κομψά και συμμετρικά κάδρα, με μια ανανεωμένη αισθητική eighties ταινιών όπως το “Alice, Sweet Alice” και ένα κάδρο που εναλλάσσεται από αναμορφικό σε ακαδημαϊκό ανάλογα με την περίοδο που παρακολουθούμε.

Στον πρόλογο παίρνουμε την πρώτη γεύση από τη φρίκη που εσωκλείει η θρυλικών διαστάσεων ερμηνεία του Nicolas Cage, η οποία θέτει τον τόνο της ταινίας και κινητοποιεί την πλοκή. Εντυπωσιακός είναι ο τρόπος που ο Perkins μάς παρουσιάζει τον Cage, με αποσπασματικά πλάνα που δυσκολεύεσαι να καταλάβεις αν βλέπεις άνθρωπο, άντρα ή γυναίκα, ή ένα αποτρόπαιο πλάσμα. Μόνο στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται στην πλήρη του έκφανση, σε μια ερμηνεία ικανή να στοιχειώσει την κινηματογραφική ιστορία. Σε επίπεδο κατασκευής χαρακτήρα, ο Longlegs είναι ένα θαύμα, τόσο στην εμφάνιση όσο και στη διεστραμμένη φωνή του, που όσο αποκαλύπτονται στοιχεία για το παρελθόν του, τόσο πιο τρομακτικός γίνεται. Ο Cage ερμηνεύει τον Longlegs με μια απουσία ενσυναίσθησης, κινησιακών αντανακλαστικών και γενικά οποιασδήποτε ανθρώπινης ποιότητας που λατρεύει να τρομοκρατεί ψυχολογικά τα θύματά του. Ένας ρόλος υπερβατικά υπερβολικός.

Σε διαφορετικό μοτίβο έχουμε μια υπέροχη Maika Monroe που παραδίδει μέχρι στιγμής την ερμηνεία της ζωής της. Τα μεταφυσικά χαρίσματα του χαρακτήρα της είναι ίσως το πιο αμφιλεγόμενο κομμάτι σε μια ορθολογική ταινία, αλλά ο Perkins το χρησιμοποιεί σαν ατού και επιτυγχάνει τον καλύτερο συνδυασμό αυτών των στοιχείων από την εποχή του “Hereditary”. Διακριτικές αναφορές αξιοποιούνται για να δώσουν υπόβαθρο, όπως το επώνυμο Harker της Monroe που ανακαλεί και μετουσιώνει τη νοητική σύνδεση της Μίνα Χάρκερ με τον Δράκουλα, με τη Monroe να δίνει με ευαισθησία αλλά και στυγερή αντίδραση τα περίπλοκα συναισθήματα που αναβλύζουν καθώς προχωρά την έρευνά της.

Η ατμόσφαιρα του “Longlegs” προκύπτει από μια μίξη σουρεαλισμού, παράνοιας, ένα τραχύ στυλιζάρισμα και ένα νιχιλιστικό περιεχόμενο, και είναι μια σημαντική προσθήκη σε μια φαινομενική χόρορ αναγέννηση με αυτοτελείς και πρωτότυπες ταινίες όπως το επίσης φετινό “Late Night with the Devil”.

Βαθμολογία: