Φως στο Σκοτάδι

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 5/2/2020

Αν κάτι καίει, ή μάλλον «τσουρουφλάει», τη δεύτερη δημιουργική απόπειρα του Casey Affleck, αυτή είναι η μη προσθήκη κάτι καινού πάνω σε ένα υποείδος που την τελευταία ειδικά δεκαετία έχει παραγίνει γνώριμο.

Το μεταποκαλυπτικό δράμα γεννήθηκε μέσα από τον ανεξάρτητο κινηματογράφο, ως μια πιο ρεαλιστική ματιά πάνω σε ένα γενικότερο είδος που τρέφονταν με το καθαρόαιμο θρίλερ. Μια σταγόνα ελπίδας υπέρ του ανθρώπου, που σε ταινίες σαν το Μαντ Μαξ ή αυτές με τα ζόμπι φάνταζε ως καμένο χαρτί. Ο Affleck δεν είναι βέβαια αυτός που θα το πάει στα άλλα άκρα, οραματιζόμενος έναν κόσμο αγγέλων, αλλά τονίζει την ελπίδα ότι όλα θα έρθουν ξανά σε μια ομαλότητα. Πιο εσωτερικά, υπερτονίζει το αγνό συναίσθημα, και του δίνει πιθανότητες επιβίωσης. Είναι φανερό ότι ο αδελφός του Ben δεν τρέφει αυταπάτες περί της ανθρώπινης φύσης, μα διατηρεί έναν τόνο αισιοδοξίας, ακόμα κι αν οι καταστάσεις πάνε πιο στραβά από τις σημερινές.

Σκηνή με τη σκηνή, ο Affleck μελετάει με θέρμη και λεπτομέρεια για τον εσωτερικό κόσμο των δύο ηρώων. Μέσα από αυτούς, χτίζει μια θρησκευτική παραβολή, αλλά όχι με μεταφυσική προοπτική, αλλά καθαρά πραγματιστική. Αυτό εκπνέει μια ψυχή στο όλο σύνολο, κάνει τον θεατή να αισθανθεί το δράμα των ηρώων, αλλά παράλληλα να διδαχτεί από αυτούς τη δύναμη που αυτή η ψυχή μπορεί να εκμαιεύσει σε οποιαδήποτε κατάσταση. Μικρές πινελιές κειμένου, σαν την ιστορία του πατέρα στην αρχή, μεταποιούν την απλότητα τα εικόνας σε ένα συναισθηματικό δέσιμο μεταξύ εμάς και της μικρής τους οικογένειας. Παίρνοντας και την ασφαλή οδό επί της εξιστόρησης, η ψυχική οικειότητα που νιώθουμε με όσα βλέπουμε δεν έρχεται σε αντίθεση με τα τεκταινόμενα. Μικρές κορυφώσεις για να σπάει η ευθεία αφήγηση, μέχρι και την έκρηξη του φινάλε ώστε να δέσει το υλικό. Γενικώς, ο Affleck όλα καλώς εποίησε…

Καλώς όμως ή «ξεκαλώς», το ζήτημα είναι ότι ποτέ δεν νιώθουμε ότι βλέπουμε κάτι το φρέσκο. Δεν προστίθεται κανένα ζωτικό στοιχείο στα πολλά μεταποκαλυπτικά δράματα που έχουν συσσωρευτεί εδώ και χρόνια. Ούτε θεματικά υπάρχει κάτι το νέο, ούτε ως προς το ύφος. Απλά, το γεννημένο στη Μασαχουσέτη «δημιουργικό πολυεργαλείο» μπαίνει σε μια συζήτηση που έχει ανοιχτεί εκ των προτέρων, και προσθέτει μια καλοπροαίρετη, καλοστεκούμενη κι αρκετά σοφή άποψη, που δεν πηγαίνει όμως μπροστά την κουβέντα. Έτσι τίθεται εκ μέρους μας το κατά πόσο μπήκαμε σε αυτή την «κουβέντα» σήμερα ή έχουμε ζωντανά αποσπάσματα της εν αφθονία.

Προσθέτοντας και δύο ερμηνείες που αγαπάς να βλέπεις, το φιλμ του Casey Affleck δεν μπορεί να χαρακτηριστεί χάσιμο χρόνου, ακόμα κι αν ως άποψη και εικόνα το έχουμε εκ των προτέρων κατά νου. Δεν πειράζει κάποιες φορές αν λείπει έστω και η παραμικρή έκπληξη, αρκεί όπως εδώ να υπάρχει ψυχή και ορθή διαχείριση τέχνης.

Βαθμολογία: