Νυχτερινοί Επισκέπτες

Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος

Έκδοση Κειμένου: 14/12/2022

Δεν είναι απολύτως σίγουρο για τον γράφοντα τι ήταν αυτό που έκανε τη συγκεκριμένη ταινία να λειτουργήσει τόσο όμορφα και αβίαστα. Η παρισινή ευφορία της εκλογικής νύχτας του 1981 που συνθέτει μία κινηματογραφικά πολύτιμη αντίθεση με τη συναισθηματική κατάσταση της διαζευγμένης ηρωίδας. Ο συλλογικός αγώνας μιας οικογένειας που προσπαθεί να βρει τα ίσα της μέσα σε συνθήκες κοινωνικής μετάβασης. Οι βόλτες στα σοκάκια της γαλλικής μεγαλούπολης, τα πνιχτά γέλια μέσα στα σινεμά και τα ερωτικά σκιρτήματα που δε συνιστούν μονοπώλιο των νέων. Η νυχτόβια συνομωσία των ακροατών μίας μεταμεσονύκτιας ραδιοφωνικής εκπομπής. Η πεισματάρικη ευαισθησία του Μίκαελ Ερς που συνθέτει τα επιμέρους αφηγηματικά στοιχεία σε ένα γλυκόπικρο σύνολο που αρνείται να επικρίνει τους χαρακτήρες του και τους περιβάλλει με ένα πολύχρωμο φωτεινό πέπλο.

Στους Νυχτερινούς Επισκέπτες δεν υπάρχει ακριβώς πλοκή˙ φυσικά, οι χαρακτήρες γνωρίζουν διάφορα αδιέξοδα και διαψεύσεις, βλέπουν τις ελπίδες τους να αναγεννιούνται και να συναντούν και άλλα εμπόδια, ακολουθούν ο καθένας το δικό του συναισθηματικό ταξίδι. Ωστόσο, πρόκειται για ένα καθαρό και βραδυφλεγές mood-piece γεμάτο από υπέροχες λεπτομέρειες και μικρές στιγμές που ζεσταίνουν την καρδιά. Φωτίζει με αγάπη τις πιο σκληρές αγωνίες, την ενηλικίωση που ποτέ δεν παίρνει τη μορφή που ο καθένας μας είχε ονειρευτεί, τη μητρότητα που καλεί σε διαρκή βουβή επαγρύπνηση, τις καθημερινές μάχες που δίνουμε και για τις οποίες δεν θα υπάρξει ποτέ αναγνώριση.

Με πλοηγό μια συγκλονιστική Σαρλότ Γκενσμπούρ σε έναν ρόλο που τη φέρνει σε ερμηνευτικά μονοπάτια που δεν συνηθίζει, το φιλμ του Ερς διαθέτει μεγάλα αποθέματα μελαγχολικής τρυφερότητας και έναν ακαταμάχητο λυρισμό. Είναι σαν να κοιτάς μία παλιά φωτογραφία που ζωντανεύει παρά τη θέλησή σου ήχους, εικόνες και κινήσεις, με τα κάδρα της πασπαλισμένα με τη χρυσόσκονη της νοσταλγίας και μία καρδιά που πάλλεται στο ρυθμό των ζεστών αναμνήσεων. Φωτογραφημένη στην εντέλεια, με μια μουσική επένδυση απόλυτης συναισθηματικής ακρίβειας και έναν εσωτερικό ρυθμό που της επιτρέπει να ανασαίνει και να αφουγκράζεται τις σιωπές και το Παρίσι ως τόπο αντιθέσεων αλλά και αστείρευτης ημισκότεινης γοητείας.

Με κινηματογραφικό στυλ που παραπέμπει στις δημιουργίες του Μάικ Μιλς, στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, το Passagers de la Nuit είναι μια γλυκόηχη νυχτωδία αφιερωμένη στην ιερότητα της ανθρώπινης επαφής και τα άρρηκτα δεσμά που μας ενώνουν με τους ανθρώπους μας, μαζί με τις κοινές μας αποτυχίες, τις αδυναμίες και τις τύψεις μας. Με την απελπισία να βρίσκεται πάντα στο κατόπι τους, οι χαρακτήρες βρίσκουν την αγάπη σε ήσυχα βράδια, οικογενειακά δείπνα και διαδρομές άνευ προορισμού. Και αυτό είναι από μόνο του μια γιατρειά για την αγωνία της ευτυχίας.

Βαθμολογία: