Η Λουίζ, οργανωμένη στη γαλλική αντίσταση, αναγκάζεται να καταφύγει στην Αγγλία μετά τη δολοφονία του συζύγου της. Εκεί στρατολογείται από την υπηρεσία μυστικών πληροφοριών που καθοδηγείται από τον ίδιο τον Τσόρτσιλ. Οι καταστάσεις πιέζουν και η Λουίζ αναλαμβάνει την πρώτη της αποστολή που είναι η εξόντωση ενός βρετανού στρατιωτικού που πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Γερμανούς, ενώ σχεδίαζε την απόβαση στη Νορμανδία. Ο Βρετανός δεν έχει μιλήσει ακόμη, αλλά ο χρόνος πιέζει. Η Λουίζ ετοιμάζει μια ομάδα από γυναίκες που θα είναι χρήσιμες στην αποστολή. Προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος, όλα επιτρέπονται.

Σκηνοθεσία:

Jean-Paul Salome

Κύριοι Ρόλοι:

Sophie Marceau … Louise Desfontaines

Julie Depardieu … Jeanne Faussier

Marie Gillain … Suzy Desprez

Deborah Francois … Gaelle Lemenech

Moritz Bleibtreu … συνταγματάρχης Karl Heindrich

Maya Sansa … Maria Luzzato

Julien Boisselier … Pierre Desfontaines

Vincent Rottiers … Eddy

Volker Bruch … υπολοχαγός Becker

Robin Renucci … Melchior

Xavier Beauvois … Claude Granville

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jean-Paul Salome, Laurent Vachaud

Παραγωγή: Eric Neve

Μουσική: Bruno Coulais

Φωτογραφία: Pascal Ridao

Μοντάζ: Marie-Pierre Renaud

Σκηνικά: Francoise Dupertuis

Κοστούμια: Pierre-Jean Larroque

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Les Femmes de l’Ombre
  • Ελληνικός Τίτλος: Η Αποστολή
  • Διεθνής Τίτλος: Female Agents
  • Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Οι Αφανείς Ηρωίδες [φεστιβάλ]

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για κοστούμια στα Cesar.

Παραλειπόμενα

  • Η έμπνευση για το στόρι ήρθε στον σκηνοθέτη όταν έτυχε να διαβάσει στους Times του Λονδίνου ένα άρθρο που ανήγγειλε τον θάνατο της Lise Villameur (στα 98 της έτη), μια ηρωίδα της γαλλικής αντίστασης και της κατασκοπίας επί του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Με τη βοήθεια του ιστορικού Olivier Wieviorka, προέβη σε περαιτέρω έρευνα πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, ανακαλύπτοντας την ύπαρξη πολλών γαλλίδων κατασκόπων που είχαν εκπαιδευτεί τότε σε βρετανικό έδαφος. Η Villameur εντέλει αποτέλεσε το πρότυπο για τη Louise Desfontaines της ταινίας.
  • Υπήρξαν γάλλοι βετεράνοι της αντίστασης που κριτίκαραν την ταινία επειδή δείχνει μέλη της να αναγκάστηκαν λόγω των καταστάσεων να καταταγούν. Οι ίδιοι υποστήριξαν ότι αυτό συνέβαινε καθαρά και μόνο λόγω πατριωτισμού.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 20/7/2008

Πώς να κρίνει κάποιος μια ταινία που δεν κάνει καμία προσπάθεια να ξεχωρίσει από εκατοντάδες άλλες, που όμως έχουν γυριστεί πολλά χρόνια πριν; Μέχρι και τη δεκαετία του 1970, οι αντιστασιακές/κατασκοπικές περιπέτειες πάνω στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν την τιμητική τους κι αποτελούσαν μέρος της βάσης του λαϊκού σινεμά. Έχουμε και τα δικά μας παραδείγματα, όπως τα Υπολοχαγός Νατάσα και Κατάσκοπος Νέλη, τα οποία, έστω κι ως φαντάσματα, «πολεμούν» και στην εν λόγω «Αποστολή»…

Η υπόθεση είναι απλή κι απείρως μονοδιάστατη: τέσσερις γυναίκες σε επικίνδυνη αποστολή στη Γαλλία. Βέβαια, έχουμε αποδεχτεί τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σαν μια μάχη του καλού έναντι του κακού, αλλά εξήντα χρόνια μετά, ίσως έπρεπε να εμφανίζονται και περισσότερες διαστάσεις του, όπως στα Αμήν, Η Πτώση, Ο Πιανίστας, Η Ζωή Είναι Ωραία κ.α. Το να είμαστε με την πλευρά των καλών φαντάζει πλέον κάτι το “σικέ”. Το να κάνεις προπαγάνδα, δε, εναντίον των ναζί είναι άκαιρο και αρκετά ετεροχρονισμένο, μιας και η σύγχρονη ιστορία έχει αποδείξει ότι οι εχθροί είναι αόρατοι και περισσότερο δημιουργικοί από τους βασανιστές χιτλερικούς. Τώρα βέβαια, δεν ζητάω να… συγχωρεθούν τα πεθαμένα τους, αλλά απλά επικαλούμαι στη λειτουργικότητα τού να ανασταίνουμε φαντάσματα, για να τα περάσουμε από μια δίκη, την οποία έχουν χάσει εδώ και δεκαετίες.

Αυτό που μένει και είναι ίσως πιο σημαντικό, είναι να κρίνουμε την Αποστολή ως κατασκοπικό θρίλερ. Αρκετά ρεαλιστική, γρήγορη σε κάποια σημεία και αργή σε άλλα, αρκούντως αγωνιώδης, απλοϊκή σε σενάριο και δύο σκηνές αρκετά καλές. Για τα γνωστά στάνταρ παλιών βρετανικών παραγωγών, είναι συγκρίσιμα καλή. Η φωτογραφία της έχει έναν καφέ κόκκο που παραπέμπει σε αυτές τις παραγωγές.

Εδώ δεν έχουμε Αλίκη Βουγιουκλάκη, αλλά και η Sophie Marceau μοιάζει να παίρνει τόσο θερμά τον ρόλο της, που κάπως τον καίει. Αρκετά καλύτερες οι υπόλοιπες «ηρωίδες», με τη Julie Depardieu να κουβαλάει συνεχώς τον τίτλο του νέου ταλέντου και να μην έχει ακόμα περάσει στο δημιουργικό προκείμενο.

Γενικά, απόλυτα σεβαστό σαν θέαμα, με αγωνία, συναίσθημα, λίγη αλλά καλοσχηματισμένη δράση και αρκετό ρεαλισμό στις λεπτομέρειες. Όμως, το όλο θέμα είναι παρωχημένο και δεν γίνεται καμία προσπάθεια ανανέωσης ενός είδους που έχει πεθάνει υπό αυτή τη μορφή εδώ και τρεις δεκαετίες. Για όσους όμως αγαπούν τις ιστορίες από τον μεγάλο πόλεμο και ιδίως αυτούς που τους ευχαρίστησε η Μαύρη Λίστα του Verhoeven, απλά προτείνεται. Για τους αμετανόητους ναζί από την άλλη, μια και υπάρχουν ακόμα ανάμεσα μας… ξαναδείτε τα ντοκιμαντέρ της Riefenstahl…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

12 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *