Καρδιοκατακτητής

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 3/7/2024

Στα γνωστά κυβικά του Laurent Tirard και τούτη η ταινία του, δηλαδή ένα συμπαθητικό φιλμ αλλά ως εκεί. Το σημαντικότερο προτέρημα του είναι πως παραπέμπει σε γαλλική ταινία παλιάς κοπής, ενώ στην αντιπέρα όχθη, πως η πλάκα του είναι μετρημένη.

Έχουμε δυστυχώς συνηθίσει στο γαλλικό σινεμά, ηθοποιοί σαν τον Jean Dujardin και τη Melanie Laurent να μην κάνουν την αισθητή διαφορά, αλλά απλά να σώζουν μια ταινία από τον πάτο. Έτσι συμβαίνει κι εδώ, με το σενάριο να σέβεται υπερβολικά τη στάνταρ καλή παραγωγή που προσφέρει μια γαλλική ταινία, και να μην επενδύει στη φάρσα που έχει χτίσει με το στόρι του. Θα μπορούσαμε να έχουμε δηλαδή μια παρωδία των αντίστοιχων ταινιών, πόσο μάλλον που το θέμα παραπέμπει σε συγκεκριμένα παλιότερα έργα (πχ Η Επιστροφή του Μάρτιν Γκερ), αλλά δεν φαίνεται κανείς επί της παραγωγής να είχε κάτι τέτοιο κατά νου. Ή το ξέχασε στον δρόμο για την πρώτη κλακέτα…

Έτσι, το πρωταγωνιστικό δίδυμο προσφέρει την αύρα του αλλά όχι κάτι παραπάνω από τη ρουτίνα του, με τον Dujardin ειδικά να έχει αποδείξει ότι μπορεί να στηρίξει μια παρωδία-φάρσα όσο κάνεις άλλος στη χώρα του. Κι εδώ είναι «ταμάμ» η παρουσία του, αλλά σε χαλαρούς ρυθμούς με ελάχιστα ξεσπάσματα. Η δε Melanie Laurent είναι στο στοιχείο της, αλλά αν δεν ήταν και η Noemie Merlant σε δεύτερο ρόλο, θα ξεχνούσαμε κάθε αληθινό σύνδεσμο με κωμωδία, και θα είχαμε μία τυπικότατη κομεντί.

Όχι, ούτε η κομεντί είναι κακό είδος, ούτε βεβαίως η δραμεντί. Αλλά με ένα σενάριο που γνωρίζεις το φινάλε εξαρχής, και το ένα κλισέ ακολουθάει το προηγούμενο, η συζήτηση μας αναγκαστικά επικεντρώθηκε στο τι θα θέλαμε να δούμε, και όχι στο τι είδαμε. Κρατάμε τη δροσιά του συνδυασμού ταινία εποχής με χιούμορ, προσθέτουμε την καλή επιλογή ηθοποιών, και παραπονιόμαστε που αυτά δεν αρκούσαν για να μας κάνουν τη θέαση αληθινά ενδιαφέρουσα.

Βαθμολογία: