
Καρδιοκατακτητής
- Le Retour du Héros
- Return of the Hero
- 2018
- Γαλλία
- Γαλλικά
- Αισθηματική, Εποχής, Κομεντί
- 28 Ιουνίου 2018
1809, Γαλλία. Ο λοχαγός Νεβίλ καλείται να πολεμήσει στο μέτωπο, αφήνοντας τη μελλοντική του σύζυγο απαρηγόρητη. Η αδελφή της αποφασίζει να γράψει γράμματα προς τον μελλοντικό σύζυγο εξ ονόματός της για να της δώσει λίγη χαρά, αλλά όλα μπερδεύονται όταν επανεμφανίζεται ο Νεβίλ.
Σκηνοθεσία:
Laurent Tirard
Κύριοι Ρόλοι:
Jean Dujardin … λοχαγός Charles-Gregoire Neuville
Melanie Laurent … Elisabeth Beaugrand
Noemie Merlant … Pauline Beaugrand
Feodor Atkine … στρατηγός Mortier-Duplessis
Christian Bujeau … Κος Beaugrand
Evelyne Buyle … Κα Beaugrand
Christophe Montenez … Nicolas
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Laurent Tirard, Gregoire Vigneron
Παραγωγή: Marc Dujardin, Olivia Lagache
Μουσική: Mathieu Lamboley
Φωτογραφία: Guillaume Schiffman
Μοντάζ: Yann Malcor
Σκηνικά: Francoise Dupertuis
Κοστούμια: Pierre-Jean Larroque
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Le Retour du Heros
- Ελληνικός Τίτλος: Καρδιοκατακτητής
- Διεθνής Τίτλος: Return of the Hero
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 3/7/2024
Στα γνωστά κυβικά του Laurent Tirard και τούτη η ταινία του, δηλαδή ένα συμπαθητικό φιλμ αλλά ως εκεί. Το σημαντικότερο προτέρημα του είναι πως παραπέμπει σε γαλλική ταινία παλιάς κοπής, ενώ στην αντιπέρα όχθη, πως η πλάκα του είναι μετρημένη.
Έχουμε δυστυχώς συνηθίσει στο γαλλικό σινεμά, ηθοποιοί σαν τον Jean Dujardin και τη Melanie Laurent να μην κάνουν την αισθητή διαφορά, αλλά απλά να σώζουν μια ταινία από τον πάτο. Έτσι συμβαίνει κι εδώ, με το σενάριο να σέβεται υπερβολικά τη στάνταρ καλή παραγωγή που προσφέρει μια γαλλική ταινία, και να μην επενδύει στη φάρσα που έχει χτίσει με το στόρι του. Θα μπορούσαμε να έχουμε δηλαδή μια παρωδία των αντίστοιχων ταινιών, πόσο μάλλον που το θέμα παραπέμπει σε συγκεκριμένα παλιότερα έργα (πχ Η Επιστροφή του Μάρτιν Γκερ), αλλά δεν φαίνεται κανείς επί της παραγωγής να είχε κάτι τέτοιο κατά νου. Ή το ξέχασε στον δρόμο για την πρώτη κλακέτα…
Έτσι, το πρωταγωνιστικό δίδυμο προσφέρει την αύρα του αλλά όχι κάτι παραπάνω από τη ρουτίνα του, με τον Dujardin ειδικά να έχει αποδείξει ότι μπορεί να στηρίξει μια παρωδία-φάρσα όσο κάνεις άλλος στη χώρα του. Κι εδώ είναι «ταμάμ» η παρουσία του, αλλά σε χαλαρούς ρυθμούς με ελάχιστα ξεσπάσματα. Η δε Melanie Laurent είναι στο στοιχείο της, αλλά αν δεν ήταν και η Noemie Merlant σε δεύτερο ρόλο, θα ξεχνούσαμε κάθε αληθινό σύνδεσμο με κωμωδία, και θα είχαμε μία τυπικότατη κομεντί.
Όχι, ούτε η κομεντί είναι κακό είδος, ούτε βεβαίως η δραμεντί. Αλλά με ένα σενάριο που γνωρίζεις το φινάλε εξαρχής, και το ένα κλισέ ακολουθάει το προηγούμενο, η συζήτηση μας αναγκαστικά επικεντρώθηκε στο τι θα θέλαμε να δούμε, και όχι στο τι είδαμε. Κρατάμε τη δροσιά του συνδυασμού ταινία εποχής με χιούμορ, προσθέτουμε την καλή επιλογή ηθοποιών, και παραπονιόμαστε που αυτά δεν αρκούσαν για να μας κάνουν τη θέαση αληθινά ενδιαφέρουσα.
Βαθμολογία: