1844. Στη Γερμανία, οι ψήφοι μιας μαζικής πνευματικής αντίδρασης γίνονται ολοένα και περισσότεροι. Στη Γαλλία, οι εργάτες βρίσκονται σε πορεία επανάστασης. Ακόμα και στην Αγγλία άνθρωποι διαδηλώνουν. Στο Μάντσεστερ, η βιομηχανική επανάσταση έχει ξεκινήσει. 26 ετών, ο Καρλ Μαρξ ζει εξόριστος στο Παρίσι με τη σύζυγο του, Τζένι. Εκεί θα γνωρίσει τον νεαρό Φρίντριχ Ένγκελς, γιο εργοστασιάρχη, ο οποίος μελετά το νέο φαινόμενο της πτώχευσης στο βρετανικό προλεταριάτο. Αυτή η συνάντηση ήταν το κομμάτι του παζλ που χρειαζόταν ο Μαρξ για να δημιουργήσει την εικόνα του για τον κόσμο. Παρά τις αντιδράσεις της αστυνομίας και τη λογοκρισία, οι δυο τους θα γεννήσουν ένα νέο κίνημα, τον κομουνισμό.
Σκηνοθεσία:
Raoul Peck
Κύριοι Ρόλοι:
August Diehl … Karl Marx
Stefan Konarske … Friedrich Engels
Vicky Krieps … Jenny von Westphalen-Marx
Olivier Gourmet … Pierre-Joseph Proudhon
Hannah Steele … Mary Burns
Alexander Scheer … Wilhelm Weitling
Hans-Uwe Bauer … Arnold Ruge
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Pascal Bonitzer, Raoul Peck
Παραγωγή: Nicolas Blanc, Remi Grellety, Robert Guediguian, Raoul Peck
Μουσική: Alexei Aigui
Φωτογραφία: Kolja Brandt
Μοντάζ: Frederique Broos
Σκηνικά: Benoit Barouh, Christophe Couzon
Κοστούμια: Paule Mangenot
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Le Jeune Karl Marx
Ελληνικός Τίτλος: Όταν ο Μαρξ Συνάντησε τον Ένγκελς
Διεθνής Τίτλος: The Young Karl Marx
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 25/3/2018
Δεν είναι περίεργο που ο γεννημένος στην Αϊτή Ραούλ Πεκ επιλέγει να εξιστορήσει τη γέννηση του μαρξισμού, αλλά θα ήταν πράγματι περίεργο ως μη Ευρωπαίος να μπορούσε να εντρυφήσει αληθινά στο θέμα του. Έτσι, ενώ στις εικόνες του φανερώνει μια αγάπη και μια συνέπεια απέναντι στους ήρωες του, δεν μπορεί να αναπτυχθεί ενδελεχώς σε πιο αναλυτικά ζητήματα (παρότι το προσπαθεί), που όμως αυτά θα είχαν απώτερη εδώ σημασία. Ο δρόμος αφήγησης που επιλέγει είναι ο ευθύς, εικαστικά ορθός, αλλά ταυτόχρονα ακαδημαϊκός. Προσπαθεί να φορτώσει το σενάριο με διαλόγους, αλλά εκεί είναι που φανερώνει περισσότερο την αδυναμία του φιλμ, να κοιτάξει δηλαδή την ιστορία μέσα από ένα δεύτερο επίπεδο. Το απόφθεγμα του, παρότι αναλώνεται αρκετά και στα προσωπικά των χαρακτήρων του, είναι μεν καθαρά πολιτικό, αλλά στείρο φιλοσοφικά. Δείτε το υπό τη σκοπιά μιας φροντισμένης ιστορικής παραγωγής, γιατί ως προς αυτό ο Πεκ κάνει καλή δουλειά.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
