Η Βιτόρια είναι μια νέα, ευκατάστατη και όμορφη γυναίκα, που θα γνωρίσει τον Πιέρο, έναν νέο και ευπαρουσίαστο χρηματιστή. Καθώς η σχέση τους εξελίσσεται, η Βιτόρια δεν θα αργήσει να τον ερωτευτεί. Σύντομα, όμως, θα καταλάβει ότι η σχέση τους είναι καταδικασμένη λόγω της υλιστικής φύσης του Πιέρο.
Σκηνοθεσία:
Michelangelo Antonioni
Κύριοι Ρόλοι:
Monica Vitti … Vittoria
Alain Delon … Piero
Francisco Rabal … Riccardo
Louis Seigner … Ercoli
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Michelangelo Antonioni, Tonino Guerra
Παραγωγή: Raymond Hakim, Robert Hakim
Μουσική: Giovanni Fusco
Φωτογραφία: Gianni Di Venanzo
Μοντάζ: Eraldo Da Roma
Σκηνικά: Piero Poletto
Κοστούμια: Bice Brichetto, Gitt Magrini
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: L’Eclisse
- Ελληνικός Τίτλος: Στην Έκσταση του Πάθους [αυθεντικός]
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Eclipse
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Η Έκλειψη [επανέκδοσης]
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Η Περιπέτεια (1960)
- Η Νύχτα (1961)
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών. Ειδικό βραβείο επιτροπής.
Παραλειπόμενα
- Τελευταίο της τριλογίας του Michelangelo Antonioni, και για πολλούς το πλέον τολμηρό εκ των τριών ταινιών.
- Τελευταία ασπρόμαυρη ταινία για τον Antonioni.
- Για να προετοιμαστεί για το φιλμ, ο Antonioni ταξίδεψε ως τη Φλωρεντία για να παραστεί σε ολική έκλειψη.
- Κάποιοι αμερικανοί διανομείς της εποχής μπερδεύτηκαν τόσο με το αντισυμβατικό φινάλε, που είχαν κόψει τα τελευταία 7 λεπτά της ταινίας.
- Δεν είχε εμπορική επιτυχία πουθενά, πέρα από την Ιαπωνία. Η επιτυχία όμως εκεί ήταν τόση, που συχνά σκηνές χρησιμοποιούνταν ακόμα και χρόνια μετά ως ντεκόρ για καραόκε.
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 28/12/2009
Μια κεντρική ηρωίδα μπερδεμένη και κενή, σκηνοθεσία και φωτογραφία που σου κόβουν την ανάσα. Αυτός είναι ο κόσμος του Michelangelo Antonioni. Ένας κόσμος στον οποίο μας καλεί για άλλη μια φορά με το τελευταίο μέρος της τριλογίας του, την Έκλειψη.
Πρόκειται για μια ταινία που οικοδομείται πάνω σε μια υπόθεση απλή. Αυτό που κάνει τα θεμέλια της ταινίας απόλυτα στέρεα είναι τα άπειρα σεναριακά και σκηνοθετικά τεχνάσματα, η υπαινικτικότητα και οι συμβολισμοί. Τα μικρά, τα ασήμαντα για κάποιους πράγματα, είναι αυτά που διεκδικούν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία. Ο αέρας φυσά διαρκώς και σε αφήνει με το αίσθημα της προσμονής. Τα παλιά κτίρια γκρεμίζονται για να ξαναγεννηθούν πιο σύγχρονα, όπως ακριβώς και η ζωή της πρωταγωνίστριας. Οι τρεις γειτόνισσες συζητούν για τη νατουραλιστική ζωή των κατοίκων στην Κένυα… Αυτή δεν έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη βαβούρα και τους έντονους ρυθμούς της ζωής στο χρηματιστήριο; Η μητέρα με το παιδάκι συνεχίζει την καθημερινή της βόλτα ανέμελη κι ανεπηρέαστη από τις δραματικές αλλαγές στις ζωές των πρωταγωνιστών. Το στυλό στο γραφείο του Πιερό μάς λέει πιο πολλά για τη σχέση των πρωταγωνιστών απ’ όσα θα μας πουν αυτοί σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Πάνω και πέρα απ’ όλα, η Έκλειψη είναι μια ταινία που σε καλεί να τη δεις με τα δικά σου μάτια. Έχει εικόνες και νοήματα που σημαίνουν διαφορετικά πράγματα για διαφορετικούς ανθρώπους. Είναι μια ιστορία δίχως προκαθορισμένο τέλος, που επιτρέπει και ίσως ενθαρρύνει το κοινό να έχει τη δική του θεωρία, όχι μόνο για το φινάλε αλλά για ολόκληρη την πλοκή, και την προσωπικότητα αλλά και τα κίνητρα των πρωταγωνιστών. Είναι πράγματι έκλειψη αυτό που συμβαίνει στο τέλος ή απλά ένα ακόμα σούρουπο που αφήνει εμάς και τους πρωταγωνιστές με ένα αίσθημα μοναξιάς και μελαγχολίας; Εντέλει, η Έκλειψη είναι ένα ταξίδι το οποίο θα σε βγάλει κάπου πολύ διαφορετικά απ’ ότι το ίδιο ακριβώς ταξίδι θα βγάλει τον διπλανό σου.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
