
Βασιλιάς Αρθούρος: Ο Θρύλος του Σπαθιού
- King Arthur: Legend of the Sword
- 2017
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Δράσης, Έπος, Εποχής, Περιπέτεια, Φαντασίας
- 11 Μαΐου 2017
Ο νεαρός Αρθούρος τρέχει στα σκοτεινά σοκάκια του Λοντόνιουμ με την παρέα του, χωρίς να γνωρίζει για την αριστοκρατική του καταγωγή, μέχρι που αρπάζει στα χέρια του το μυθικό σπαθί Εξκάλιμπερ. Τότε, ωριμάζει και γίνεται κομμάτι της αντίστασης, στην οποία συμμετέχει μια αινιγματική γυναίκα με το όνομα Γκουίνεβιρ, και πρέπει να γίνει δάσκαλος στην ξιφομαχία, να παλέψει με τους δαίμονες του, αλλά και να ενώσει τον λαό του κατά του τυράννου Βόρτιγκερν. Αυτός ο άντρας κάποτε σκότωσε τους γονείς του και έκλεψε από τον Αρθούρο το στέμμα για να γίνει βασιλιάς.
Σκηνοθεσία:
Guy Ritchie
Κύριοι Ρόλοι:
Charlie Hunnam … βασιλιάς Arthur
Jude Law … Vortigern
Astrid Berges-Frisbey … Mage
Djimon Hounsou … Σερ Bedivere
Aidan Gillen … Bill Wilson
Eric Bana … Uther Pendragon
Kingsley Ben-Adir … Σερ Tristan ‘Wet Stick’
Craig McGinlay … Σερ Percival
Tom Wu … Σερ George
Neil Maskell … Back Lack
Annabelle Wallis … Maggie
Katie McGrath … Elsa
Freddie Fox … Rubio
Mikael Persbrandt … Greybeard
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Joby Harold, Guy Ritchie, Lionel Wigram
Στόρι: David Dobkin, Joby Harold
Παραγωγή: Steve Clark-Hall, Akiva Goldsman, Joby Harold, Guy Ritchie, Tory Tunnell, Lionel Wigram
Μουσική: Daniel Pemberton
Φωτογραφία: John Mathieson
Μοντάζ: James Herbert
Σκηνικά: Gemma Jackson
Κοστούμια: Annie Symons
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: King Arthur: Legend of the Sword
- Ελληνικός Τίτλος: Βασιλιάς Αρθούρος: Ο Θρύλος του Σπαθιού
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Οι Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης (1953)
- Το Σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου (1963)
- Κάμελοτ (1967)
- Ο Λανσελότος της Λίμνης (1974)
- Το Αδελφάτο των Ιπποτών της Ελεεινής Τραπέζης (1975)
- Εξκάλιμπερ (1981)
- Λάνσελοτ, ο Πρώτος Ιππότης (1995)
- Ο Μάγος Μέρλιν (1998)
- Το Μαγικό Σπαθί: Αναζητώντας το Κάμελοτ (1998)
- Βασιλιάς Αρθούρος (2004)
- Η Τελευταία Λεγεώνα (2007)
Παραλειπόμενα
- Τον Ιανουάριο του 2014, η Warner Bros επέλεξε τον Guy Ritchie για μία ακόμα εκδοχή του θρυλικού μυθολογικού ώρα. Με πρόχειρο τίτλο Knights of the Roundtable: King Arthur, το σχέδιο ήθελε να είναι η πρώτη από μια σειρά έξι ταινιών. Πριν από αυτό, έγιναν αποτυχημένα σχέδια με πρωταγωνιστές ηθοποιούς όπως οι: Kit Harington, Joel Kinnaman, Colin Farrell και Gary Oldman.
- Ανάμεσα στους τρεις τελικούς φιναλίστ για τον ρόλο του Αρθούρου, ήταν ο Henry Cavill και ο Jai Courtney. Η τελική αυτή οντισιόν έγινε σε δύο γύρους. Ο πρώτος ήταν η άμεση επαφή του καθενός με τον Guy Ritchie. Η δεύτερη ήταν μια παρατεταμένη παρουσίαση ρόλου. Μετά από μιάμιση ώρα που πέρασε ο σκηνοθέτης με τους τρεις ηθοποιούς, ο Ritchie έδειξε τον ενθουσιασμό του προς τον τελικό νικητή Charlie Hunnam.
- Για τον ρόλο της Ματζ, «μάχη» έδωσαν οι: Felicity Jones, Elizabeth Olsen και Alicia Vikander.
- Οι φήμες ήθελαν κλεισμένο τον Idris Elba ως Μέρλιν. Αλλά αποδείχτηκε απλή φήμη. Φήμη αποδείχτηκε και η συμμετοχή της Marion Cotillard ως Μοργκάνα.
- Ο David Beckham παίζει έναν μικρό ρόλο, αυτόν του Trigger.
- Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη.
- Το μπάτζετ έφτασε στα 175 εκατομμύρια δολάρια, αλλά τα έσοδα περιορίστηκαν στα 148,7.
Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος
Έκδοση Κειμένου: 11/5/2017
Σύμφωνα με τη Wikipedia, ο βασιλιάς Αρθούρος είναι ένα πρόσωπο αμφίβολης ιστορικής αυθεντικότητας πάνω στο οποίο συγκεντρώνονται τα αρχετυπικά ιδανικά της βρετανικής μοναρχίας. Ο ιδρυτής του τάγματος των «Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης» διαθέτει τέτοιο μυθολογικό υλικό που μπορεί να διαμορφωθεί και να προσαρμοστεί στις ανάγκες της κινηματογραφικής αγοράς. Έτσι, αν και έχει πάμπολλες φορές μεταφερθεί στον κινηματογράφο, αυτό δεν σταμάτησε τη Warner Bros. από το να χρηματοδοτήσει ακόμα μία φορά την ιστορία, σε σκηνοθεσία Γκάι Ρίτσι και με τον υπότιτλο «Ο Θρύλος του Σπαθιού».
Ο Ρίτσι, όπως όλοι γνωρίζουμε, έχει ένα δικό του σκηνοθετικό στυλ που λειτουργούσε άψογα στις «Δύο Καπνισμένες Κάννες» και το «Η Αρπαχτή», είχε ενδιαφέρον στα «Sherlock Holmes» και, προς τιμήν του, δεν χρησιμοποιήθηκε πολύ στην τελευταία του ταινία «Κωδικό Όνομα U.N.C.L.E.». Εδώ, παρόλο που ο σκηνοθέτης προσπαθεί (όταν και όσο μπορεί) να αφηγηθεί μια παλιά ιστορία με μια νέα ματιά με γνώμονα το ύφος του, το τελικό αποτέλεσμα είναι χαοτικό. Η αρχή της; Εξαιρετική! Κομψή, έξυπνα μονταρισμένη και γεμάτη ενδιαφέρουσα δράση και πλοκή. Στην συνέχεια, όμως, η σκηνοθεσία του 48χρονου σφύζει τόσο πολύ από πεποίθηση που παύει να είναι ευχάριστη για τον θεατή. Οι σκηνές κόβονται υστερικά γρήγορα με την πρόφαση της δημιουργικότητας. Για παρατεταμένες σεκάνς δράσης και φαντασίας, τα χαοτικά εικαστικά και το ακανόνιστο μοντάζ δεν δίνουν ποτέ χώρο στην ταινία να αναπνεύσει. Ενώ κλασσικά η κάμερα περιστρέφεται γύρω από τους πρωταγωνιστές με slow-motion ή fast-forward. Τίποτε δεν έχει σημασία όμως αφού είναι δύσκολο να δούμε τι συμβαίνει και να μπούμε μέσα στην υπόθεση. Και το χειρότερο, δεν μας ενδιαφέρει!
Αυτό συμβαίνει γιατί τούτο το υπερβολικά φιλόδοξο θέαμα πάσχει από το ίδιο πρόβλημα που έχουν όλες οι ταινίες στις οποίες τα οπτικά εφέ έχουν φροντιστεί περισσότερο από τους ηθοποιούς. Σαν θεατής εγκλωβίζεσαι στην προσπάθεια σου να επενδύσεις την προσοχή σου σε χαρακτήρες που δεν την αξίζουν. Ο Ρίτσι φαίνεται να έχει επίγνωση του προβλήματος, δεδομένου ότι περιστασιακά σταματά τη δράση αγκαλιάζοντας πραγματικά κάθε σταγόνα δράματος. Δώρον άδωρον, αφού η ντοπαρισμένη προσέγγισή του υπερβαίνει της ιστορίας κάνοντας το όλο εγχείρημα άσκοπο. To μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι αυτή η ταινία είναι γεμάτη με κούφιους χαρακτήρες. Το «Βασιλιάς Αρθούρος: Ο Θρύλος του Σπαθιού» αγωνίζεται με προβλήματα ρυθμού και μια ιστορία που επιτρέπει ελάχιστη δημιουργία χαρακτήρων. Ενδεχομένως, ενδιαφέροντες λαογραφικοί χαρακτήρες, όπως ο Μέρλιν και η Κυρά της Λίμνης, υποβιβάζονται και χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για την ενίσχυση του πρωταγωνιστή και της ιστορίας του. Το έργο είναι τόσο απασχολημένο στο να μας εντυπωσιάσει οπτικά, που μετατρέπεται σε μια υποχρεωτική σειρά σκηνών για έναν ακούσιο ήρωα, έναν καρικατουρίστικο κακό και τη -χωρίς σάρκα και οστά- αντιπαλότητα τους.
Πέραν αυτού, ο Ρίτσι μαζί με τους υπόλοιπους τρεις σεναριογράφους γεμίζουν την πλοκή με τις συμβάσεις μιας ιστορίας προέλευσης που δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Δημιουργούν άλλο ένα μπλοκμπάστερ με μια οικεία ιστορία και τη σαφή πρόθεση την οικοδόμηση franchise. Στην προσπάθεια τους να ενσωματώσουν το όραμα όλων, αλλά και να το ρυθμίσουν ώστε να υπάρχει συνέχεια, δημιουργούν μια ταινία κάτω του μετρίου με τις ελπίδες μιας συνέχειας που υπόσχεται να είναι πιο ενδιαφέρουσα.. Η πρωτοτυπία, σε μια γνωστή σε μεγάλο βαθμό ιστορία, είναι περιορισμένη, καθιστώντας την εκτέλεση πιο σημαντική και όπως προαναφέραμε δεν τα πάει καλά σε αυτό το τομέα. Ίσως είμαι υπέρμετρα αυστηρός σε ένα franchise που θα μπορούσε να είναι πολύ διασκεδαστικό. Στα θετικά οι φιλόδοξες προσπάθειες του Χάναμ και του Λο, αλλά και το απίστευτο μουσικό σκορ του Ντανιέλ Πέμπερτον. Σε κάθε περίπτωση, είμαι βέβαιος ότι πολλοί θα βρουν κάποια απόλαυση σε αυτή την αναμφισβήτητα ξέφρενη βόλτα. Απλά, μην περιμένετε πάρα πολλά…
Βαθμολογία:
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 17/2/2018
Ό,τι ακριβώς έκανε με το «Sherlock Holmes», επαναλαμβάνει κι εδώ ο Γκάι Ρίτσι. Δηλαδή, παίρνει μια κλασική φιγούρα και τον μύθο που την περιβάλει και τη μετατρέπει σε κάτι που μοιάζει με σύγχρονο κόμικ. Απλά, στην περίπτωση αυτή, δεν έχει έναν Ντάουνι Τζούνιορ να κρατήσει στιβαρά τον κεντρικό χαρακτήρα, και η διαφορά αυτή αποβαίνει κρίσιμη. Η μαγεία της γνωστής ιστορίας του Αρθούρου δεν περνάει σε κανένα από τα πλάνα. Σε αντιδιαστολή, ως περιπέτεια φαντασίας έχει αρκετά από τα στάνταρ μιας μεγάλης χολιγουντιανής παραγωγής, έχει και γρήγορο μοντάζ, κι αυτά αρκούν για τα βασικά. Τα εφέ παίζουν μείζων ρόλο, κι εντέλει κρίνονται αναγκαία σε κάτι που φέρνει στην αισθητική ενός βιντεοκλίπ. Το τεράστιο μείον είναι οι χαρακτήρες, όχι μονάχα επειδή είναι τραγικά επίπεδοι, αλλά δεν βοηθιούνται κι από τις ερμηνείες.
Βαθμολογία: