Η Τελευταία Λεγεώνα

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 5/12/2007

Πάνε πάρα πολλά χρόνια που το όνομα του μεγαλοπαραγωγού Dino De Laurentis προκαλούσε δέος στον κινηματογραφικό χώρο. Πλάι σε ταινίες του Fellini, έκανε ταινίες του Μασίστα και του Τοτό. Με ταινίες όμως σαν τον Βαραββά και τον Κινγκ Κονγκ καθιερώθηκε στα έπη, μέχρι τη χρεοκοπία του κάπου στα τέλη των 1980. Η σειρά του Χάνιμπαλ Λέκτορ τον κράτησε κάπως ζωντανό και τώρα επιστρέφει, πλάι στην κόρη του, Raffaella, και τη σύζυγο του, Martha, ακριβώς στο στοιχείο του.

Η Τελευταία Λεγεώνα είναι μια ψευδοϊστορική περιπέτεια από τα παλιά, όπου η ιστορία ανακατεύονταν με θρύλους και ευρήματα του σεναριογράφου. Σε αυτή την περίπτωση χρησιμοποιήθηκε και το βιβλίο του Valerio Manfredi, που αυτοαποκαλείται «τοπογράφος του αρχαίου κόσμου»! Αν αυτό στους παλαιότερους θυμίζει τον Ηρακλή της Τσινετσιτά, στους σύγχρονους θα φέρει στον νου τις περιπέτειες του Ηρακλή και της Ζήνας στη τηλεόραση. Καθόλου όμως τυχαία, αφού ο σκηνοθέτης Doug Lefler, που εδώ υπογράφει την πρώτη του ταινία, έχει σκηνοθετήσει επεισόδια και για τις δύο αυτές σειρές.

Υπάρχει, που λέτε, το θρυλικό σπαθί του Ιούλιου Καίσαρα, το οποίο και είναι κρυμμένο, αλά Ντα Βίντσι, και όποιος το βρει θα γίνει Καίσαρας. Το βρίσκει λοιπόν ο πιτσιρίκος καίσαρας Ρωμύλος Αύγουστος και μαζί με κάποιους πιστούς λεγεωνάριους κι έναν γκουρού Βρετανό (!) διεκδικεί τη χώρα του από τους Γότθους. Μαζί με αυτούς θα πολεμήσει και μια Ινδή (!!), πιστή του αυτοκράτορα του Βυζαντίου. Και επειδή θα σκάσω, σας αποκαλύπτω πως στο τέλος αυτό το σπαθί είναι το Εξκάλιμπερ και ο απόγονος του Ρωμύλου είναι ο Αρθούρος!!! Πάρε το αυγό και κούρευ’ το… Βέβαια ο σκηνοθέτης αποφεύγει, ευτυχώς, τις χορογραφημένες μονομαχίες και τις πολλές υπερβολές στη δράση, παραθέτοντας ένα κάπως σεβαστό, σε αυτό που είναι, θέαμα.

Τώρα πώς έμπλεξαν σε όλο αυτό ο Colin Firth, ο Ben Kingsley και ο Peter Mullan, ένας «οικονομικός» θεός το ξέρει. Το κλου, βέβαια, της ταινίας είναι η πρασινομάτα ινδή Aishwarya Rai, που είδαμε και το 2004 στο Περί Γάμου και Προκατάληψης. Η εντυπωσιακή κοπέλα, που το 1994 είχε βγει Μις Κόσμος, είναι μια αλά Ζήνα προσθήκη για τα ειδικά γούστα κάποιων θεατών.

Αν το δούμε πιο γενικευμένα, καταρχάς χρειάζεται προσπάθεια για να μη γελάσεις με το όλο ιστορικό πλαίσιο που αναπτύσσεται και κάποιες επιμέρους μικρολεπτομέρειες. Όμως, η εξέλιξη της δράσης δεν σε κοροϊδεύει και έχει αρκετές σκηνές μαχών που σε αποζημιώνουν. Παρά την προσπάθεια της παραγωγής, δεν υπάρχει ο πλούτος άλλων παρόμοιων ταινιών, και αντί αυτού υπάρχει μια αίσθηση b-movie, που ωστόσο δεν είναι ενοχλητική. Η παρουσία αξιοπρεπών ερμηνευτών δεν είναι πως ανεβάζει την ταινία σε επίπεδο, αλλά τουλάχιστον δεν τη ρίχνει. Μην περιμένετε για δεύτερο μέρος, είναι από αυτά που βγαίνουν περισσότερο για το Home Cinema, κι από εκεί και πέρα ό,τι αρπάξουν από τις αίθουσες…

Βαθμολογία: