Το Πεπρωμένο της Τζούπιτερ (2015)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Τζούπιτερ Τζόουνς γεννήθηκε κάτω από νυχτερινό ουρανό, με τους αστερισμούς να φανερώνουν πως το πεπρωμένο της είναι για σπουδαία πράγματα. Μεγάλη πια, κοιτάει τα αστέρια κι ονειρεύεται να ταξιδέψει εκεί, αλλά προσγειώνεται από το μεροκάματο που τη θέλει να καθαρίζει τουαλέτες και να περνάει μια σειρά από άσχημους χωρισμούς. Τότε, ένας γενετικά μηχανικός πρώην κυνηγός του στρατού, ο Κέιν, απεσταλμένος από τη Βασίλισσα του Σύμπαντος, έρχεται στη Γη για να την αναζητήσει, ξυπνώντας στην Τζούπιτερ αυτό που πίστευε για τη μοίρα της από πάντα. Το ζωδιακό της κύκλος τη θέτει ως την επόμενη σε μια απίστευτη κληρονομιά που θα μπορούσε να αλλάξει την ισορροπία του σύμπαντος.

Σκηνοθεσία:

Lana Wachowski

Lilly Wachowski

Κύριοι Ρόλοι:

Mila Kunis … Jupiter Jones

Channing Tatum … Caine Wise

Sean Bean … Stinger Apini

Eddie Redmayne … Balem Abrasax

Douglas Booth … Titus Abrasax

Edward Hogg … Chicanery Night

Maria Doyle Kennedy … Aleksa

Tuppence Middleton … Kalique Abrasax

Nikki Amuka-Bird … Diomika Tsing

Vanessa Kirby … Katharine Dunlevy

James D’Arcy … Maximilian Jones

Gugu Mbatha-Raw … Famulus

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Lana Wachowski, Lilly Wachowski

Παραγωγή: Grant Hill, Lana Wachowski, Lilly Wachowski

Μουσική: Michael Giacchino

Φωτογραφία: John Toll

Μοντάζ: Alexander Berner

Σκηνικά: Hugh Bateup

Κοστούμια: Kym Barrett

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Jupiter Ascending
Ελληνικός Τίτλος: Το Πεπρωμένο της Τζούπιτερ

Παραλειπόμενα

Ο Jeff Robinov, ως πρόεδρος της Warner Bros., προσέγγισε το 2009 τις αδελφές Wachowski για να δημιουργήσουν κάτι ολότελα νέο που θα εξελίσσονταν σε franchise. Δύο χρόνια μετά ξεκίνησε ο σχεδιασμός, με τη Lana Wachowski να δηλώνει ως επιρροές τους για το στόρι την ομηρική Οδύσσεια και τον Μάγο του Οζ.
Αρχική πρωταγωνίστρια ήταν η Natalie Portman, αλλά αποχώρησε. Υποψήφια ήταν και η Rooney Mara.
Ο Joseph Gordon-Levitt ήταν υπό σκέψη για κάποιον ρόλο.
Ο Terry Gilliam εμφανίζεται σε μικρό ρόλο γραφειοκράτη, παραπέμποντας στο δικό του Μπραζίλ.
Γυρίστηκε εξολοκλήρου ψηφιακά, με κάμερες Arri Alexas και Codex Recorders.
Τα εφέ δεν είναι όλα παράγωγα CGI, αφού δόθηκε χώρος και στα πρακτικά, με μίνιμουμ χρήση ψηφιακών χαρακτήρων, και αντί αυτών οι επικίνδυνες σκηνές έγιναν με τους ίδιους τους ηθοποιούς και σωσίες-κασκαντέρ.
Η ταινία κυκλοφόρησε και τρισδιάστατη, και ήταν η πρώτη των αδελφών Wachowski σε αυτό το φορμάτ.
Το φιλμ ήταν προγραμματισμένο για εντός του 2014, αλλά οι δοκιμαστικές προβολές ήταν απογοητευτικές και έδειξαν ότι χρειάζονταν ακόμα λίγη δουλειά. Αυτή η “λίγη” όμως εκτόξευσε το μπάτζετ, που ως εκείνο το σημείο είχε συγκρατηθεί στα 130 εκατομμύρια δολάρια.
Για την ταινία ξοδεύτηκαν 210 εκατομμύρια δολάρια, αλλά τα έσοδα ήταν 184. Όπως ήταν φυσικό, κανένας λόγος δεν έγινε για σίκουελ.

ΚΡΙΤΙΚΗ #1

Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος
Έκδοση Κειμένου: 5/2/2015

Προσπαθώντας να βάλω τον εαυτό μου στη θέση άλλων, θα έλεγα ότι θα υπάρξουν πολλοί που θα τη μισήσουν. Παρόλα αυτά, εγώ κλίνω προς την πλευρά αυτών (ίσως λίγων) που τους άρεσε η ταινία. Δεν ξετρελάθηκα βέβαια, γιατί αντικειμενικά μιλάμε για μέτρια πράγματα. Σίγουρα αρκετά από αυτά (τα ειδικά εφέ, η δράση, η καλλιτεχνική διεύθυνση) είναι φανταστικά. Αλλά η ταινία κάνει ελάχιστα για να αναπτύξει τον δικό της χαρακτήρα πέρα από τα αρχέτυπα και το σενάριο μοιάζει ικανοποιημένο στο να είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μέτριο.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Όταν το «Πεπρωμένο της Τζούπιτερ» άλλαξε ημερομηνία κυκλοφορίας από το καλοκαίρι του 2014 στον Φεβρουάριο του 2015, η Warner Bros εξέδωσε μια δήλωση υποστηρίζοντας ότι οι σκηνοθέτες χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να ολοκληρώσουν τα πολλά ειδικά εφέ της ταινίας. Αυτή η εξήγηση ήταν, σε μεγάλο βαθμό, ύποπτη τότε, και ακόμα περισσότερο τώρα που έχουμε δει το τελικό προϊόν. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι μόλις είδε η εταιρία παραγωγής το υλικό που έχει στα χέρια της, πιθανόν να φρίκαρε. Η μετακίνηση του όμως δεν κατάφερε τίποτα παρά να δώσει στο έργο μια κακή φήμη και ακόμη λιγότερες πιθανότητες να πετύχει. Από πλευράς μου, δεν θα υπήρχε τίποτα πιο ευχάριστο από το να σας πω ότι η ταινία είναι κατά πολύ ανώτερη από το πρώιμο αρνητικό buzz, και πως πρόκειται για ένα sci-fi έργο που προορίζεται να γίνει κλασικό τα επόμενα χρόνια. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Στην καλύτερη περίπτωση, το «Πεπρωμένο της Τζούπιτερ» είναι το όνειρο κάθε λάτρη του camp.

Βλέποντάς τη, θα χαρακτήριζα την ταινία ως έναν μεγάλου προϋπολογισμού ψυχαγωγικό ανεμοστρόβιλο με λανθασμένες κρίσεις κι αποφάσεις. Και αυτό γιατί το έργο, παρόλα τα λάθη του, είναι μαγευτικό, επιδέξια χορογραφημένο και άκρως διασκεδαστικό στην παρακολούθηση του. Τα αδέλφια Wachowski έχουν ένα τεράστιο ταλέντο στο να δημιουργούν συγκλονιστικούς κόσμους που μοιάζουν πλήρεις κι ολοκληρωμένοι. Εδώ έχουν δημιουργήσει ένα τεράστιο sci-fi σύμπαν που παρόμοιο δεν έχουμε δει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Δεν καινοτομεί με τον τρόπο που οι ταινίες των αδελφών Wachowski έχουν καταφέρει στο παρελθόν, αλλά δεν σταματάει ποτέ να προσπαθεί να μας εντυπωσιάσει. Από τη γεμάτη δράση μονομαχία πάνω από την πόλη μέχρι τον, από άποψη σκηνικών και κοστουμιών, τρομερά επιμελημένο βασιλικό γάμο, η ταινία σαγηνεύει οπτικά. Είναι σαφές ότι η φιλοδοξία τους εκτείνεται πέρα από τα όρια αυτής της μίας ιστορίας. Έχουν ξεκάθαρα ως στόχο τη δημιουργία ενός μοναδικού σύμπαντος και, κατά την εκτίμησή μου, το κατάφεραν.

Είναι κρίμα λοιπόν που αυτή η φιλοδοξία σπαταλιέται σε μια ιστορία που δεν εκμεταλλεύεται τίποτα. Η ιδέα με την οποία καταπιάνονται, αν και διαχρονική, δεν καταφέρνει να αποδώσει τα απαραίτητα αφού το σενάριο με το οποίο προσπαθούν να υφάνουν αυτή την ιδέα θα έλεγε κανείς ότι είναι ανύπαρκτο. Εμπλουτισμένο με χαρακτήρες που έχουν ως μοναδικό σκοπό να μας εισάγουν, με καρικατουρίστικο τρόπο, στον κόσμο που ξεδιπλώνεται μπροστά μας, το «Πεπρωμένο της Τζούπιτερ» μοιάζει άψυχο και κενό συναισθηματικά. Δεν υπάρχει τίποτα που να σε κρατήσει και να σε κάνει να ενδιαφερθείς. Χωρίς αξιόλογο πληθυσμό και σκοπό, όμως, αυτός ο ιδιαίτερα εντυπωσιακός κόσμος παραμένει καταστροφικά άδειος. Όλα αυτά βέβαια έχουν αντίκτυπο και στους ηθοποιούς. Ο Tatum είναι σε όλη τη διάρκεια στωικός και υπάκουος έχοντας ανάγκη από μια προσωπικότητα. Ενώ η Kunis τραβιέται από εδώ κι από εκεί έχοντας συνεχώς την ίδια ήρεμη και μη-εντυπωσιασμένη φάτσα λες και δεν συμβαίνουν όλα αυτά τα απίστευτα πράγματα σε αυτήν. Ο Eddie Redmayne είναι ακατανόητα παράξενος και ανά στιγμές αστείος ενώ δεν θα έπρεπε. Οι Douglas Booth και Tuppence Middleton περνούν απαρατήρητοι, ενώ η Gugu Mbatha-Raw του «Belle» σπαταλιέται παντελώς στον ανύπαρκτο ρόλο της Famulus (!!).

Συμπερασματικά, αν η ταινία ήταν ελάχιστα περισσότερο επικεντρωμένη στους χαρακτήρες, τότε πιστεύω ότι θα μιλούσαμε για μια σύγχρονη κλασική sci-fi ταινία. Με το αποτέλεσμα που έχουμε στα χέρια μας, όλα τα παραπάνω συμπυκνώνονται σε δύο ερωτήματα: 1) Είναι το «Πεπρωμένο της Τζούπιτερ» εντελώς μουρλό; Σίγουρα. 2) Θα περάσετε ωραία βλέποντας αυτό; Εφόσον είστε εντάξει με την απάντηση στο πρώτο ερώτημα, δεν βλέπω γιατί όχι.

Βαθμολογία:

ΚΡΙΤΙΚΗ #2

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 27/11/2015

Υπάρχουν δύο τρόποι να δει κανείς την ταινία των αδελφών Γουατσόφκι. Αυτή που θέλει το «The Matrix» τους να είναι μια παλιά όσο και πονεμένη ανάμνηση, κι αυτή του «περνάω ευχάριστα την ώρα μου». Οπτικά η ταινία αριστεύει, τόσο από τεχνικής, καλλιτεχνικής άποψης, όσο κι από την παρουσία των δύο πρωταγωνιστών, Μίλα Κούνις και Τσάνινγκ Τέιτουμ. Αλλά σεναριακά, από πού να την πιάσεις και πού να την αφήσεις! Χαρακτήρες μηδέν, όλα είναι στην επιφάνεια. Από πλοκή λίγα πράγματα, χρησιμοποιούνται μοτίβα που γνωρίζουμε από άλλες πετυχημένες ταινίες του είδους, και το όλο σύμπαν που αναπλάθεται ελάχιστα προκαλεί το ενδιαφέρον. Μα το χειρότερο όλων, κυρίως για ταινία των τρομερών αδελφών, είναι ότι δεν εμπεριέχει ευφυΐα. Δείτε το σε οθόνη καλής ανάλυσης και δυνατά ηχεία. Έτσι μπορεί να κρύψει αρκετές από τις ατέλειες του, τουλάχιστον κατά την πρώτη, αθώα, θέαση.

Βαθμολογία: