Μια μεσήλικη γυναίκα αρπάζει ένα μωρό από τη μαιευτική κλινική και διαφεύγει. Η αστυνομία κινητοποιείται, αλλά περνούν δύο ημέρες με το μωρό στην αγκαλιά της. Ένα μωρό που αισθάνεται ως δικό της. Όταν κάποιος προσπαθεί να της το κλέψει για να το πουλήσει, η Χαρά τον σκοτώνει και συλλαμβάνεται. Η ποινή που αντιμετωπίζει είναι τα ισόβια, αλλά αυτή παραμένει ερμητικά βωβή.
Σκηνοθεσία:
Ηλίας Γιαννακάκης
Κύριοι Ρόλοι:
Αμαλία Μουτούση … Χαρά
Γιώργος Συμεωνίδης … ο δικηγόρος
Λήδα Πρωτοψάλτη … η μητέρα της Χαράς
Στεφανία Γουλιώτη … η μητέρα του μωρού
Νίκος Φλέσσας … περιπατητής
Κώστας Μπερικόπουλος … κρατούμενος
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Ηλίας Γιαννακάκης
Παραγωγή: Ηλίας Γιαννακάκης
Μουσική: Αλέξανδρος Βούλγαρης
Φωτογραφία: Γιώργος Αργυροηλιόπουλος
Μοντάζ: Δώρα Μασκλαβάνου
Κοστούμια: Εύα Καμπερίδου, Τριάδα Παπαδάκη
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Χαρά
- Διεθνής Τίτλος: Joy
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου (Αμαλία Μουτούση) στα βραβεία Ίρις. Υποψήφιο για δεύτερο γυναικείο ρόλο (Λήδα Πρωτοψάλτη).
Παραλειπόμενα
- Γυρίστηκε με φιλμ 35mm.
Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 10/11/2012
Χαρά δεν ονομάζεται μόνο η ηρωίδα της ταινίας αλλά και το συναίσθημα που αυτή νιώθει όταν ένα πρωινό εισβάλει σε μία παιδοκλινική και αρπάζει ένα βρέφος. Πλάι σ` αυτή και η αγάπη που θέλει να εκφράσει ως κατάλοιπο μιας ζωής που δε της επιφύλασσε το ίδιο.
Πίσω από το ασπρόμαυρο φόντο που επιλέγει ο Ηλίας Γιαννακάκης για τη νέα του ταινία, παρακολουθούμε το χρονικό μίας απαγωγής μωρού και την πορεία του θύτη προς το εδώλιο του κατηγορουμένου. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να πρωτοτυπήσει σκηνοθετικά, δημιουργώντας κάτι οπτικά ελκυστικό και αφηγηματικά λειτουργικό, που σε συνάρτηση με την ώριμη ερμηνεία της Αμαλίας Μουτούση, στην οποία συνδυάζει την τρέλα, το πάθος και το φόβο μαζί, αποδίδονται με χαρακτηριστική πειθώ τα γεγονότα. Ωστόσο η σεναριακή εμμονή στην όσο πιο αληθοφανή απόδοση της ιστορίας στερεί από το κοινό τη δυνατότητα να δει μέσα στην ηρωίδα. Και αν αυτό επιτυγχάνεται ως ένα βαθμό στο πρώτο μέρος, όπου η ταινία είναι one woman show, όταν στην ιστορία εισβάλουν επιπλέον πρόσωπα (εξαιρετικές δεύτερες παρουσίες), παραγκωνίζεται ο κεντρικός χαρακτήρα και διαβρώνεται η επεξήγηση των πράξεων. Έτσι έγκειται πια στην ίδια την καταγραφή της δικονομικής διαδικασίας και τους λοιπούς χαρακτήρες να αποκρυπτογραφήσουν το «είναι» της συναισθηματικά ασταθούς (;) μεσήλικης γυναίκας.
Στο δεύτερο μισό η ταινία περνάει στη νομική υπόθεση του θέματος, θυμίζοντας κάτι από καλό παλιό ελληνικό κινηματογράφο, προσαρμοσμένο στα δεδομένα και το κοινό του 2012. Εντούτοις, αυτό δεν καθίσταται αρκετό να διερευνηθούν πλήρως τα γιατί που θέτουν οι συγγραφείς του κειμένου, και να μελετηθεί σε βάθος μία λανθάνουσα ή μη συμπεριφορά. Ένα αυστηρά ανθρωποκεντρικό φιλμ, που ξεχωρίζει για τις ερμηνείες των ηθοποιών και το τεχνικό του κομμάτι και λιγότερο για την ουσία του, που έχει να κάνει με την εσωτερική διερεύνηση, τα απωθημένα και τις ψυχικές μεταβολές.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
