Η Ταβέρνα της Τζαμάικα

Σε μια απόκρημνη και βραχώδη ακτή της Κορνουάλης το 1819, μια συμμορία κακοποιών ληστεύει πλοία που ναυαγούν και δολοφονεί όσους ναυαγούς επιβιώνουν, ώστε να μη μπορούν να τους καταδώσουν. Μόνο που τα ναυάγια είναι προσχεδιασμένα από τον μυστηριώδη αρχηγό της σπείρας. Ένας μυστικός αστυνομικός που αναλαμβάνει να τον ανακαλύψει συλλαμβάνεται από τους κακοποιούς, και διασώζεται χάρη στη συμπόνια μιας όμορφης κοπέλας, η οποία τον ερωτεύεται.

Σκηνοθεσία:

Alfred Hitchcock

Κύριοι Ρόλοι:

Charles Laughton … Σερ Humphrey Pengallan

Leslie Banks … Joss Merlyn

Maureen O’Hara … Mary Yellan

Robert Newton … James ‘Jem’ Trehearne

Marie Ney … Patience Merlyn

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Sidney Gilliat, Joan Harrison

Παραγωγή: Charles Laughton, Erich Pommer

Μουσική: Eric Fenby

Φωτογραφία: Bernard Knowles, Harry Stradling Sr.

Μοντάζ: Robert Hamer

Σκηνικά: Thomas N. Morahan

Κοστούμια: Molly McArthur

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: Jamaica Inn
• Ελληνικός Τίτλος: Η Ταβέρνα της Τζαμάικα [επανέκδοσης]
• Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Η Ταβέρνα της Ζαμάικας [αυθεντικός]

Σεναριακή Πηγή

• Μυθιστόρημα: Jamaica Inn της Daphne Du Maurier.

Παραλειπόμενα

• Η τελευταία ταινία του μαιτρ στη Βρετανία, πριν πάει στις ΗΠΑ και υπογράψει συμβόλαιο με τον μεγαλοπαραγωγό David O. Selznick. Παρότι δεν συγκαταλέγεται στις κλασικές του, ήταν από τις πιο πετυχημένες εισπρακτικά από όσες έκανε στη χώρα του.
• Πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος για τη Maureen O’Hara. Ήρθε μετά από επιβολή του Laughton που την είδε στο δοκιμαστικό, κι έπειτα την πήγε στο Χόλιγουντ να παίξει μαζί του στην Παναγιά των Παρισίων, όπου κι έγινε αστέρι.
• Αναφέρεται ως κακή σκηνοθετική εμπειρία για τον Hitchcock, ο οποίος δεν κάνει καν γκεστ-σταρ εμφάνιση. Το βασικό του πρόβλημα ήταν ο Laughton. Ο μεγάλος βρετανός ηθοποιός αρχικά είχε πάρει τον ρόλο του Τζος, αλλά ήθελε αυτόν του Πένγκαλαν, που ήταν όμως μικρός. Έπειτα, απαίτησε από τον Hitchcock να του δώσει μεγαλύτερο χρόνο στην ταινία, με το σενάριο να αναγκάζεται να αποκαλύψει από πολύ νωρίς τον δόλιο χαρακτήρα του ήρωα. Στα γυρίσματα, ο Laughton περπατούσε με τα βήματα ενός βαλς που είχε στο μυαλό του, κάτι που ο σκηνοθέτης δεν ενέκρινε. Ο Hitchcock δήλωσε αργότερα ότι δεν σκηνοθέτησε την ταινία, αλλά στην ουσία έδινε απλά συστάσεις.