Στιγμιαία Οικογένεια

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 21/3/2019

Με το όνομα του Sean Anders σε σκηνοθεσία και σενάριο, είναι λογικό να φοβάσαι ακόμα και για τα χειρότερα. Εδώ όμως πρόκειται για μια στρατευμένη δραμεντί, που μπορεί να μην αγγίζει ποτέ πήχεις ποιότητας, κάνει τη δουλειά του όπως πρέπει, απευθυνόμενο εκεί που πρέπει. Αναφερόμαστε στο ζήτημα των θετών γονιών για παιδιά «προβληματικών» σπιτιών, ένα θέμα που ακούγεται δευτερεύον σε πρώτο άκουσμα, αλλά χρίζει κι αυτό να του δώσουμε την αμέριστη προσοχή μας. Πόσο μάλλον, που η ταινία απευθύνεται πρωτίστως στους Αμερικανούς, κι εκεί υπάρχει μια ορθή οργάνωση που επιτρέπει και σε αυτά τα παιδιά μια ευκαιρία για μια φυσιολογική, αν όχι ευτυχισμένη, ζωή.

Από πλευράς τεχνικής, ο Anders δεν θα έλεγες ότι χτυπάει διάνα. Μοιάζει να θέλει να συμπυκνώσει το κείμενο του, και καταλήγει να φορτώνει το έργο του με πολυλογία, από την οποία τα μισά έχουν να πουν κάτι πάνω στο θέμα, ενώ τα υπόλοιπα απλά ικανοποιούν έναν παραγωγό που θέλει η ταινία του να πουλήσει σε οικογενειακό κοινό. Δεν παρασύρεται τουλάχιστον στο να εκτραπεί από τη θεματολογία του, και υπό τη λογική ότι θέλει να απευθυνθεί σε μια μέση αμερικανική οικογένεια, παραμένει προσκολλημένος στον σκοπό του. Ακόμα και οι κωμικές πτυχές, όπως κι αυτές που ανεβαίνει έστω και γλυκανάλατα ο τόνος της συγκίνησης παίζουν με την ψυχολογία ενός καλοβολεμένου ζευγαριού, που ίσως σκεφτεί εδώ την επιλογή που του ανοίγεται για να διευρύνει την οικογένεια του. Τι να κάνεις, που υπάρχουν στιγμές που για να κάνει κανείς το καλό, πρέπει να το σερβίρει με έναν τρόπο που θα «παγιδεύσει» τον άλλον συναισθηματικά, μια και φοβάμαι πως ο μέσος καλοβολεμένος πολίτης φοβάται μη χάσει το βόλεμα και δεν θυσιάζει εύκολα την καλοστημένη βολή του…

Ερμηνευτικά, ευτυχώς η ταινία δεν χρίζει πολλών-πολλών αναφορών, έτσι δεν ενοχλεί καθόλου που μονάχα τα τρία παιδιά και η Margo Martindale σε μικρό ρόλο έχουν κάτι να επιδείξουν θετικά σε αυτό τον τομέα. Οι χαρακτήρες των ηρώων αγγίζονται όσο πρέπει για να μη χαθεί η επαφή του θεατή με το θέμα (αυτό άλλωστε έχει μεγαλύτερη σημασία εδώ), άρα είμαστε οκ. Απορώ βέβαια με τη συμμετοχή της Octavia Spencer σε κρίσιμο δεύτερο ρόλο, από την άποψη πως ενώ έχει αποδείξει ότι είναι σπουδαία ερμηνεύτρια, αναλώνεται εύκολα σε συμβατικές ταινίες, παίζοντας πάντα και στο ρελαντί.

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, χωρίς να έχει τα φόντα να εντυπωσιάσει έναν κριτικό ή έναν σινεφίλ, το έργο του Sean Anders είναι στα βασικά του μια χαρά, εννοώντας ως προς το ότι βρίσκει τον τρόπο να συγκινήσει τους ανθρώπους που πρέπει. Είναι δε και ταινία κοινού, αλλά ενός κοινού καλόκαρδου, κάτι που πρέπει να θεωρηθεί συν και όχι εξεζητημένη αδυναμία. Δείτε το μόνοι ή με τα παιδιά σας, κι αν τύχει και τα τελευταία δεν σας έχουν τιμήσει με την παρουσία τους στη ζωή σας, βάλτε κατά νου ότι κάποια παιδιά μπορεί να καλύψουν αυτό το κενό ισάξια, κι ας μην είναι αίμα σας. Γιατί μητέρα και πατέρας είναι αυτοί που, πέρα από το αν έφεραν οι ίδιοι ένα παιδί στον κόσμο, τιμούν τον ιερό αυτό τίτλο.

Βαθμολογία: