Η Σεσίλια, μια νεαρή καλόγρια ολόψυχα αφιερωμένη στην πίστη της, δέχεται μια νέα θέση σε ένα ένδοξο μοναστήρι στην πανέμορφη ιταλική ύπαιθρο. Σύντομα όμως θα αντιληφθεί πως το νέο της σπίτι κρύβει σκοτεινά και τρομακτικά μυστικά.
Σκηνοθεσία:
Michael Mohan
Κύριοι Ρόλοι:
Sydney Sweeney … αδερφή Cecilia
Alvaro Morte … πάτερ Sal Tedeschi
Benedetta Porcaroli … αδερφή Gwen
Dora Romano … η ηγουμένη
Giorgio Colangeli … καρδινάλιος Franco Merola
Simona Tabasco … αδερφή Mary
Giulia Heathfield Di Renzi … αδερφή Isabelle
Giampiero Judica … Δρ Gallo
Giuseppe Lo Piccolo … διάκονος Enzo
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Andrew Lobel
Παραγωγή: David Bernad, Jonathan Davino, Michael Heimler, Teddy Schwarzman, Sydney Sweeney
Μουσική: Will Bates
Φωτογραφία: Elisha Christian
Μοντάζ: Christian Masini
Σκηνικά: Adam Reamer
Κοστούμια: Francesca Brunori
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Immaculate
- Ελληνικός Τίτλος: Άσπιλη
Παραλειπόμενα
- Η ταινία είχε ξεκινήσει ως παραγωγή το 2014 και η Sydney Sweeney είχε περάσει από οντισιόν σε ηλικία 21ός ετών. Αφού πέρασε σχεδόν μια δεκαετία και το σχέδιο δεν είχε προχωρήσει, ήταν η ίδια που το έβαλε μπρος μέσω της εταιρίας της, Fifty-Fifty Films, προσέλαβε τον σκηνοθέτη, βοήθησε στη μετατροπή του αρχικού σεναρίου, βρήκε χρηματοδότηση και το πούλησε στη Neon.
- Πρωτόλειο σενάριο για τον Andrew Lobel, σκηνοθέτη προ 20ετίας δύο μικρού μήκους ταινιών.
- Τρίτη συνεχόμενη συνεργασία του Michael Mohan με τη Sydney Sweeney μετά το κινηματογραφικό The Voyeurs και την τηλεοπτική σειρά Everything Sucks.
- Όλα τα γυρίσματα έγιναν εντός και γύρω της Ρώμης.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 20/3/2024
Μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο, η Sydney Sweeney -ακολουθώντας τα χνάρια της συμπρωταγωνίστριάς της στη σειρά “Euphoria”, Zendaya- έχει κάνει τέσσερις εμπορικότατες εμφανίσεις στη μεγάλη οθόνη σε μία ευρεία γκάμα ειδών. Δυστυχώς, στην περίπτωσή της, τα καλύτερα λόγια μπορούν να ειπωθούν μόνο για το “Reality” της Tina Satter, καθώς τόσο το “Anyone But You”, η “Madame Web” αλλά όσο και η “Άσπιλη” έχουν την ατυχία να αποτελούν ιδιαίτερα αδύναμες επιλογές για το ταλέντο που αδιαμφισβήτητα κατέχει, και χάρη στο οποίο γίνεται υποφερτό το καθόλα μέτριο έργο του σκηνοθέτη Michael Mohan.
Δεν υπάρχουν πραγματικές εκπλήξεις στην “Άσπιλη” και όποιος έχει δει την πρόσφατη κινηματογραφική παραγωγή τρόμου που αφορά μοναστήρια θα το διαπιστώσει άμεσα. Παρατηρείται επίσης η αναμενόμενη τακτική του βιομηχανικού τρόμου να αποφεύγει επιμελώς μια ουσιαστική σκηνοθετική προσέγγιση ώστε να προσφέρει το γνώριμο στιλ που το κοινό έχει μάθει να αγαπά να μισεί. Μέσα στα διάσπαρτα jump-scare, υπάρχουν κάποιες ιδανικά στημένες στιγμές που εξελίσσονται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα σχεδόν απόλυτης σιωπής, ένα στοιχείο που απλώς επιβεβαιώνει την πεποίθηση ότι -όπως και στην “Καλόγρια 2”- η γνώριμη και ασφαλής φόρμα υπερισχύει των πραγματικά καλών ιδεών.
Περισσότερα κοινά στοιχεία θα βρει κανείς με το περσινό “Φως του Διαβόλου”, στο οποίο ξεχώριζε η πρωταγωνίστρια Jacqueline Byers. Με παρόμοιο τρόπο ξεχωρίζει εδώ η Sweeney, η οποία δουλεύει πολύ αποτελεσματικά με τα μάτια της παίζοντας απίστευτα συγκρατημένα μια κατάσταση συνεχούς παρατήρησης, ένα στοιχείο που ταιριάζει απόλυτα στον παθητικό ρόλο της, με μια ποιότητα δισταγμού και ευαλωτότητας που την καθιστά ιδανικά ανθρώπινη. Διόλου τυχαία, η πλέον αλησμόνητη σκηνή της ταινίας αφορά την ερμηνεία της σε ένα συγκλονιστικό κοντινό πλάνο με τη Sweeney να κοιτάζει τρέμοντας την κάμερα. Μπορεί να μην αρκεί για να δικαιολογήσει και τα 90 λεπτά της ταινίας αλλά μετριάζει ικανοποιητικά την απογοήτευση του συνόλου.
Είναι προς τιμήν του σεναριογράφου Andrew Lobel που δεν επαφίεται σε μια καθόλα υπερφυσική εξήγηση για το μεγάλο ερώτημα της αμώμου σύλληψης, εντούτοις η σταδιακή αποκάλυψη της ‘βλάσφημης’ αυτής ιδέας επικοινωνείται πολύ αδέξια στον θεατή και δεν αποτελεί κάτι περισσότερο από την ίδια, ελαφρώς τροποποιημένη, εξήγηση που είδαμε πρόσφατα σε μια έτερη ταινία τρόμου, ειδικά αν υπολογίσουμε τον αρκετά μπερδεμένο τρόπο με τον οποίο ο Mohan την αντιμετωπίζει σκηνοθετικά. Από την άλλη, ο σχεδιασμός της παραγωγής είναι το στοιχείο με τη μεγαλύτερη φροντίδα. Το αυθεντικό σκηνικό στο οποίο γυρίστηκε η ταινία συμβάλλει σημαντικά στη δημιουργία ατμόσφαιρας, με τη φωτογραφία του Elisha Christian να εκμεταλλεύεται εκτενώς το ρεαλιστικό περιβάλλον, ακόμα και με τις διακριτικές CGI επεμβάσεις.
Παρά κάποιες μεμονωμένες δυνατές στιγμές, η “Άσπιλη” είναι μια άτσαλα σκηνοθετημένη ταινία που έχει την ατυχία να θυμίζει υπερβολικά ένα πλήθος παρόμοιων παραγωγών και που θα μείνει στη σκέψη μόνο σαν ένα στρατηγικά επιλεγμένο σκαλί στην καριέρα της Sydney Sweeney, το μέλλον της οποίας προδιαγράφεται λαμπρό.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
