Πώς να Εκπαιδεύσετε τον Δράκο σας 3

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 7/4/2019

Τεχνικά, το σχέδιο και οι εικόνες που φιλοξενούνται εδώ βρίσκονται σε ένα αντάξιο, αν όχι και ακόμη υψηλότερο επίπεδο συγκριτικά με τα προηγούμενα φιλμ της σειράς, προσφέροντας ενίοτε μέχρι και οπτικές πανδαισίες. Τυπικά, δεν υπάρχει σε γενικές γραμμές μεγάλη απόκλιση ποιοτικά με ό,τι προϋπήρξε στο συγκεκριμένο σύμπαν, αν όμως θα έπρεπε αναγκαστικά να αξιολογηθούν συγκριτικά οι ταινίες, αυτό το σίκουελ θα ήταν ουραγός.

Ο κύριος λόγος για αυτό είναι το σενάριο: μοιάζει αρκετά προσχηματικό και όχι ιδιαίτερα καλοδουλεμένο, σαν να είναι απλά μια αφορμή για να υπάρξει η πολυπόθητη κατακλείδα για όσους ακολουθούν το συγκεκριμένο κινηματογραφικό σύμπαν από όταν πρωτοεμφανίστηκε εννιά χρόνια πριν. Αυτό δεν σημαίνει πως πρόκειται για μια περιττή προσθήκη: εξελίξεις με κάποια βαρύτητα υπάρχουν, όπως και κρίσιμες μεταβολές χαρακτήρων (ειδικά η σχέση μεταξύ Hiccup και Astrid δεν είχε αναπτυχθεί πουθενά αλλού διεξοδικότερα). Δεδομένου όμως και του άτυπου κινηματογραφικού κανόνα που καθιερώθηκε στη μετά «Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Η Επιστροφή του Βασιλιά» εποχή που θέλει το τρίτο κεφάλαιο μιας τριλογίας να αποτελεί και το αποκορύφωμά της, εδώ δεν συμβαίνουν αρκετά ώστε να στέκει ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός. Αυτό που γίνεται είναι πως ολοκληρώνεται και μεστώνει το οικολογικό μήνυμα που οικοδομείται εδώ και τρεις ταινίες, ενώ υπάρχει κι ένα συναισθηματικά φορτισμένο «αντίο», ομολογουμένως αρκετά τρυφερό, που θα αγγίξει ιδιαίτερα όσους μεγάλωσαν με τις περιπέτειες του νεαρού πρωταγωνιστή και του δράκου του.

Ενδεικτικό του ότι η δραματουργία υπολείπεται των προγενέστερων κεφαλαίων είναι πως ποτέ δεν εκπέμπεται η αίσθηση ότι υπάρχει ένα μεγάλο διακύβευμα, ότι η διατάραξη της τάξης του σύμπαντος είναι τέτοια ώστε να μην είναι δυνατή η επιστροφή στην κανονικότητα. Αυτό δεν σημαίνει πως το σύνολο δεν έχει ψυχαγωγική αξία ή δεν είναι αντάξιο του ονόματος που έχει χτίσει η σειρά αυτή, ίσα-ίσα που εξακολουθεί να τηρείται η χρυσή αυτή τομή που βρισκόταν ανέκαθεν στο συγκεκριμένο franchise, όπου η παιδικότητα κι ο ενθουσιασμός που τη συνοδεύει δηλώνουν το «παρών», συνοδευόμενα όμως με μια ματιά ενήλικη και συνειδητοποιημένη ως προς το προσωπικό ταξίδι των χαρακτήρων και των νοημάτων που αποκομίζονται στο τέλος της διαδρομής. Προστίθεται δε και κάτι κάπως καινούριο σε σχέση με ό,τι έχει κυκλοφορήσει πιο πριν που εκτυλίσσεται σε αυτό τον φανταστικό κόσμο: οι σκηνές όπου οι δύο δράκοι σταδιακά ερωτεύονται, από τις οποίες απουσιάζει ολοκληρωτικά οποιοδήποτε ίχνος διαλόγου, έχουν μια αθωότητα και μια τρυφερότητα που δεν είναι πάντοτε δεδομένη σε μεγάλη animated παραγωγή αναγνωρισμένου στούντιο, και που διαφοροποιούν το όλο εγχείρημα από την κατηγορία του σίκουελ που υλοποιείται μονάχα για λόγους οικονομικούς.

Στα υπόλοιπα καλά στοιχεία προστίθεται κι ένα ακόμη αξιόλογο μουσικό σκορ από τον John Powell, ο οποίος εξακολουθεί να κρατάει τα στάνταρ σε ένα υψηλό επίπεδο σε αυτό τον τομέα. Στις φωνές γίνεται αρκετά αισθητή η απουσία της τραχιάς προφοράς του Gerard Butler, ακόμη κι αν επαναφέρεται σε κάνα δυο σκηνές μέσω φλασμπάκ, γενικά όμως γίνεται σωστή δουλειά, έστω κι αν η συνεισφορά του υποτιμημένου αν και οσκαρούχου F. Murray Abraham δεν αποδίδει τα αναμενόμενα (ίσως να φταίει και ότι ο κακός του δεν είναι και ιδιαίτερα καλογραμμένος ώστε να γίνει ένα αποτελεσματικό αβαντάρισμα), ενώ και η Cate Blanchett από εκεί που αποτελούσε ζωτικό κομμάτι του «Πώς να Εκπαιδεύσετε τον Δράκο σας 2» καταλήγει να έχει εδώ ήσσων σημασία για την πλοκή. Γενικά, πρόκειται για ένα θέαμα που νοιάζεται για την πρόσληψη που θα έχει από τον ανήλικο θεατή και παράλληλα δίνει και κάτι στον ενήλικα. Θα μπορούσαν οι συγκινήσεις να είναι περισσότερες ελέω ταμπέλας «κλεισίματος» ενός μύθου, αλλά οι αρετές είναι τόσες που πολύ δύσκολα θα μιλούσε κανείς για πραγματική απογοήτευση. Η δράση είναι χορταστική, έστω και σε σχετικά μικρότερη κλίμακα, το χιούμορ ποτέ δεν ξεπέφτει στη φτήνια, και το συνολικό πακέτο εντέλει σέβεται όλες τις μερίδες του κοινού στις οποίες απευθύνεται.

Βαθμολογία: