Αφεντικά για Σκότωμα (2011)

ΣΥΝΟΨΗ

Για τον Νικ, τον Κερτ και τον Ντέιλ το μόνο πράγμα που θα έκανε τη δουλειά τους πιο ανεκτή θα ήταν να δουν τα αφεντικά τους να γίνονται σκόνη. Η παραίτηση δεν είναι επιλογή, έτσι με τη βοήθεια λίγων παραπάνω ποτηριών και τις αμφίβολες συμβουλές ενός πρώην κομπιναδόρου, οι τρεις φίλοι θα σκαρώσουν ένα πολύπλοκο και φαινομενικά αλάνθαστο σχέδιο να ξεφορτωθούν μια για πάντα τα αφεντικά τους. Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα: ακόμα και τα πιο καλοσχεδιασμένα σχέδια είναι τόσο αποτελεσματικά, όσο τα μυαλά που κρύβονται από πίσω τους.

Σκηνοθεσία:

Seth Gordon

Κύριοι Ρόλοι:

Jason Bateman … Nick Hendricks

Charlie Day … Dale Arbus

Jason Sudeikis … Kurt Buckman

Jennifer Aniston … Δρ Julia Harris

Colin Farrell … Bobby Pellitt

Kevin Spacey … David ‘Dave’ Harken

Jamie Foxx … Dean ‘MF’ Jones

Donald Sutherland … Jack Pellit

Julie Bowen … Rhonda Harken

Lindsay Sloane … Stacy

Ioan Gruffudd … ‘εκτελεστής’

P.J. Byrne … Kenny Sommerfeld

Wendell Pierce … ντετέκτιβ Hagan

Ron White … ντετέκτιβ Samson

Bob Newhart … Lou Sherman

Seth Gordon … Ralph Peterberg (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Michael Markowitz, John Francis Daley, Jonathan Goldstein

Στόρι: Michael Markowitz

Παραγωγή: Brett Ratner, Jay Stern

Μουσική: Christopher Lennertz

Φωτογραφία: David Hennings

Μοντάζ: Peter Teschner

Σκηνικά: Shepherd Frankel

Κοστούμια: Carol Ramsey

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Horrible Bosses
Ελληνικός Τίτλος: Αφεντικά για Σκότωμα

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Αφεντικά για Σκότωμα 2 (2014)

Παραλειπόμενα

Το στόρι ήρθε για πρώτη φορά στη New Line Cinema το 2005, και πέρασε έξι χρόνια σε διάφορες φάσεις προ-παραγωγής. Μέσα σε αυτά, παρέλασαν πολλοί υποψήφιοι ηθοποιοί. Ανάμεσα τους: Owen Wilson, Vince Vaughn, Matthew McConaughey, Ryan Reynolds, Dax Shepard και Johnny Knoxville. Αλλά ακόμα και οι Tom Cruise, Philip Seymour Hoffman, και Jeff Bridges προσεγγίσθηκαν κάποια στιγμή για τον ρόλο του Ντέιβιντ. Ο δε Ashton Kutcher ήρθε σε επαφή με τη New Line Cinema για τον ρόλο του Ντέιλ αρκετές φορές, δίχως καμία κατάληξη.
Ο Brett Ratner, που είχε εμπλακεί εξαρχής ως παραγωγός, σκέφτονταν να το αναλάβει και σκηνοθετικά, αλλά προτίμησε το Πώς να Κλέψετε Έναν Ουρανοξύστη.
Ο Gordon ενθάρρυνε το καστ του να αυτοσχεδιάζει.
Γυρίστηκε ψηφιακά με κάμερες Panavision Genesis.
Το φιλμ ξεπέρασε τις εμπορικές του προσδοκίες, πετυχαίνοντας να πιάσει τα 209,6 εκατομμύρια δολάρια (με κόστος 37), και έγινε η πλέον εμπορική μαύρη κωμωδία.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Ο συνθέτης Christopher Lennertz, θέλοντας να προσδώσει μια αυθεντικότητα στον ήχο, ηχογράφησε το σάουντρακ σε δίσκο βινυλίου.
Φιλικές συμμετοχές είχαν ο Mike McCready των Pearl Jam, ο Stefan Lessard των Dave Matthews Band και ο Money Mark με τους Beastie Boys.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 17/7/2011

Δεν τη γλιτώνετε, θα γελάσετε! Ο Seth Gordon κρατάει το καλό μισάωρο από το Χριστούγεννα στα Τέσσερα και πετυχαίνει μια μίνι-έκπληξη σε έναν χώρο που πονάει πολύ. Παρότι προϋπήρξε το 9 με 5, η ταινία συμπεριφέρεται σαν να θέλει να θέσει τους κανόνες σε ένα ολόφρεσκο θέμα. Αυτό είναι και το βασικό της λάθος, ίσως το μόνο που μετράει στην ουσία. Η πλοκή είναι τόσο νοικοκυρεμένη κι ευθεία που καταντάει απίστευτα τετριμμένη, έστω κι αν κάποια από τα κλισέ θέτονται εδώ. Ευτυχώς, όμως, το σενάριο δεν στηρίζεται πρώτιστα στην πλοκή του, αλλά στις ατάκες. Κι εκεί έχουμε καλό υλικό. Πάρτε το συγγενικό Hangover, αλλά βγάλτε του τις ακρότητες-ευκολίες. Ό,τι μένει είναι ατόφια αμερικανική κωμωδία.

Ο Gordon στηρίζεται και σε κάτι άλλο: στο τσαλάκωμα διάσημων ονομάτων. Ούτε τον Colin Farrell έχετε ξαναδεί έτσι, ούτε την Jennifer Aniston τόσο κοντά στα Φιλαράκια, αλλά ούτε και τον Jamie Foxx να αυτοαποκαλείται «motherfucker». Αυτοί ενώνονται με ένα καλό τρίο πρωταγωνιστών (ειδικά ο «από το πουθενά», για μας τους Έλληνες τουλάχιστον, Charlie Day) κι από ρόλους είμαστε υπερπλήρεις, αν και θα θέλαμε περισσότερο χρόνο στους δεύτερους. Χάνουμε βέβαια τη σάτιρα, αφού το έργο επιμένει στη μαύρη κωμωδία, αλλά ένα άχτι προλαβαίνουμε να το βγάλουμε για τους καθημερινούς βασανιστές μας. Κυρίως, δε, είναι κωμωδία και σέβεται τον όρο. Ειλικρινά, έχω κηρύξει τον πόλεμο σε όσα πλασάρονται ως κωμωδίες κι από την αδυναμία έμπνευσης, καταντούν πιο δράματα κι από τα δράματα.

Βαθμολογία: