Μια δικηγόρος-εγκληματολόγος, που μοιράζεται τον χρόνο της ανάμεσα στο δικαστήριο την ημέρα και το προσκεφάλι της άρρωστης μητέρας της στο νοσοκομείο το βράδι, πρέπει να λύσει ένα ηθικό δίλλημα που θα επηρεάσει τη ζωή της μητέρας της, του δικαστή και του ύποπτου για φόνο πελάτη της.
Σκηνοθεσία:
Selman Nacar
Κύριοι Ρόλοι:
Tulin Ozen … Canan
Ogulcan Arman Uslu … Musa
Gulcin Kultur Sahin … Belgin
Vedat Erincin … δικαστής Hakim
Erdem Senocak … Yasin
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Selman Nacar
Παραγωγή: Diloy Gulun, Selman Nacar, Burak Cevik
Φωτογραφία: Tudor Vladimir Panduru
Μοντάζ: Melik Kuru, Selman Nacar
Σκηνικά: Meral Aktan
Κοστούμια: Eylul Gurcan
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Tereddut Cizgisi
- Ελληνικός Τίτλος: Γραμμή Δισταγμού
- Διεθνής Τίτλος: Hesitation Wound
Παραλειπόμενα
- Η πρεμιέρα του φιλμ έγινε στο τμήμα Οριζόντων του φεστιβάλ Βενετίας.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 30/10/2024
Μπορεί ένας άνθρωπος να είναι πιο ηθικά ορθός και καθαρός στη σκέψη του από ένα σύστημα νομικής εξουσίας, ακόμα κι όταν αυτό κάνει αμερόληπτα τη δουλειά του; Η απάντηση εδώ δίνεται όχι μόνο με ένα σαφέστατο «ναι», αλλά κρίνει ολόκληρη την έννοια της δικαιοσύνης, και την απόσπαση του δικαστικού σώματος από την απλή σκέψη πως είναι ανήθικο να καταδικάζεται ένας άνθρωπος χωρίς απόλυτη σιγουριά.
Εν προκειμένη, ο πρώτος άνθρωπος στην αναφορά μας είναι μια δικηγόρος που έχει λάβει τις σωστές σπουδές, και πολεμάει εντός ενός δικαστηρίου που πέφτει μέρος της οροφής του λόγω παρακείμενων έργων, και η λογική του λόγου της κολλάει πάνω σε μια κοινωνία που όσο κι αν έχει ξεφύγει από παλιές λογικές, είναι μπολιασμένη ακόμα με τα λάθος πρότυπα. Ο δεύτερος άνθρωπος δεν είναι κατά ανάγκη άγιος, αλλά ο νόμος δεν υπάρχει για να σε δικάζει ως προσωπικότητα, αλλά για συγκεκριμένη πράξη, κάτι που αντιστοιχεί και στην ποινή σου. Και ένα δικαστικό σύστημα δικαιούται να πει «λόγω αμφιβολιών» και όχι να πετάξει μια απόφαση που στερεί μια ζωή απλά και μόνο για να ολοκληρώσει «σωστά» και τυπικά τη δουλειά του.
Αυτό είναι μόνο μία από τις κοινωνικές παραμέτρους που ανοίγει η ταινία του Selman Nacar, ακόμα κι αν στο επίκεντρο της είναι η απάντηση στο ποια είναι αληθινά η κεντρική ηρωίδα του. Μια ανάπτυξη χαρακτήρα λεπτοδουλεμένη, που την ακολουθεί βήμα προς βήμα και σε όλα τα πλάνα του φιλμ για να καταλάβει τα λάθη της, τα σωστά της, ίσως και τα εγκλήματα της. Το ότι πετυχαίνει μέσω αυτού ο τούρκος σκηνοθέτης να προάγει τόσα μεγάλα ερωτήματα είναι λογικά αποτέλεσμα της οικονομίας χρόνου που έχει διδαχτεί από τη θητεία του στις μικρού μήκους ταινίες. Και το πράττει δίχως να φορτώσει τη θεματική του με πολική ή με αγωνιστή διάθεση, που θα ήταν το εύκολο, τονίζοντας ότι η ουσία πάντα κρύβεται στο προσωπικό δράμα του καθένας μας ξεχωριστά. Οι μονάδες κάνουν το σύνολο, και όχι το αντίθετο.
Μια απίθανα συγκλονιστική λοιπόν Tulin Ozen καλείται να μας περιπλανήσει στην κοινωνία της σύγχρονης Τουρκίας, σε μια μικρού και μεγάλου ταυτόχρονα μήκους ταινία, που σίγουρα θα θέλαμε μεγαλύτερη για να τη χορτάσουμε αληθινά.
Βαθμολογία:
0 κακή | 1 μέτρια | 2 ενδιαφέρουσα | 3 καλή | 4 πολύ καλή | 5 αριστούργημα