Guilt
- Guilt
- Ενοχή
- 2009
- Ελλάδα, Κύπρος
- Ελληνικά
- Δραματικό Θρίλερ, Θρίλερ, Ιστορική, Πολιτική, Πολιτικό Θρίλερ, Σινεφίλ
- 04 Μαρτίου 2010
Η τραγωδία της Κύπρου μέσα από τις μνήμες ενός ηλικιωμένου άντρα, πρώην έμπορου όπλων. Μέσα από τις εφιαλτικές μνήμες ξεδιπλώνεται η πραγματικότητα της δικής του ζωής καθώς και το συναίσθημα ενοχής απέναντι στην πατρίδα του.
Σκηνοθεσία:
Βασίλης Μαζωμένος
Κύριοι Ρόλοι:
Νίκος Αρβανίτης … ο έμπορος όπλων
Κωνσταντίνος Σειραδάκης … Sol
Γιάννης Τσορτέκης … Clark
Αρτό Απαρτιάν … αστυνομικός
Εβελίνα Παπούλια … σύζυγος
Κίμωνας Αποστόπουλος … ο διοικητής
Στέλλα Φυρογένη … σύζυγος
Σοφοκλής Κασκαούνιας … λοχαγός
Ντίνος Λύρας … γιατρός
Μάριος Ιωάννου … κατάδικος
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Βασίλης Μαζωμένος
Παραγωγή: Βασίλης Μαζωμένος, Ρούλα Νικολάου
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Φωτογραφία: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Μοντάζ: Παναγιώτης Φωτίου
Σκηνικά: Andy Bargilly
Κοστούμια: Στέφανος Αθηαινίτης
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Guilt
- Ελληνικός Τίτλος: Guilt
- Εναλλακτικός Τίτλος: Ενοχή [τηλεόραση]
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για καλύτερη ταινία στα βραβεία Ίρις.
Παραλειπόμενα
- Εμπνευσμένο, ανά επεισόδιο, από έργα των Κάφκα, Ζενέ και Μπέκετ.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 25/2/2010
Σεβόμενος την ιστορία του Μαζωμένου στον χώρο, δεν μπορώ να μην αναδείξω τις πολύ καλές, σινεφιλικά, προθέσεις του έργου. Φανερώνει έναν δημιουργό που πασχίζει να πει κάτι, και να το πει με έναν τρόπο που κινηματογραφικά θα γράφει. Όμως, δεν έχουμε μια ταινία που μπορεί να αδράξει κάτι περισσότερο από μια cult φήμη, κι αυτό επειδή πίσω από την πολυπλοκότητα κρύβεται η έλλειψη ουσίας. Το υλικό φαντάζει σπουδαίο για το θεατρικό σανίδι, αλλά κι εκεί θα έπρεπε να αναζητήσει σεναριακή ορθότητα.
Βασικά, το έργο είναι τρεις παρατεταμένες σκηνές. Εγκλωβισμένο σε αυτές και υπό τον συνεχή «θόρυβο» της μουσικής, πασχίζει να βρει συγγένειες με την επιστημονική φαντασία τύπου Μπραζίλ. Αντίθετα με εκεί, όμως, οι συμβολισμοί είναι άμεσοι, αλλά ακόμα κι έτσι δεν λειτουργούν, αφού το πάθος δίνεται στην επί μέρους αφήγηση. Και η αφήγηση πάσχει και μάλιστα πολύ. Μάταια θα αναζητείς το «τι θέλει να πει ο ποιητής» και κυρίως σε σύζευξη με την κεντρική θεματολογία. Όλο αυτό παράγει ένα μπέρδεμα, που κάποιους θα κουράσει (το γενικό κοινό), κάποιους θα ικανοποιήσει (ένα ειδικό κοινό). Πάντως, μάταια εξίσου, θα το επισκεφτείτε με την ελπίδα να νιώσετε το κυπριακό δράμα. Η ταινία είναι αλλού…
Βαθμολογία: