Φωτιά στις Κάνες μας (2016)

ΣΥΝΟΨΗ

Βοστόνη, 1978. Η Τζαστίν γίνεται μεσάζοντας για μια συνάντηση σε απομονωμένη αποθήκη ανάμεσα σε δύο Ιρλανδούς και μια συμμορία υπό την αρχηγία του Βέρνον και του Ορντ, οι οποίοι τους πουλάνε μια κρύπτη γεμάτη όπλα. Αλλά όταν αρχίζουν να πέφτουν πυροβολισμοί, ένα παιχνίδι επιβίωσης μόλις ξεκινάει.

Σκηνοθεσία:

Ben Wheatley

Κύριοι Ρόλοι:

Brie Larson … Justine

Cillian Murphy … Chris

Armie Hammer … Ord

Sharlto Copley … Vernon

Jack Reynor … Harry

Babou Ceesay … Martin

Enzo Cilenti … Bernie

Sam Riley … Stevo

Michael Smiley … Frank

Noah Taylor … Gordon

Patrick Bergin … Howie

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Amy Jump, Ben Wheatley

Παραγωγή: Andrew Starke

Μουσική: Geoff Barrow, Ben Salisbury

Φωτογραφία: Laurie Rose

Μοντάζ: Amy Jump, Ben Wheatley

Σκηνικά: Paki Smith

Κοστούμια: Emma Fryer

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Free Fire
Ελληνικός Τίτλος: Φωτιά στις Κάνες μας

Παραλειπόμενα

Ο Ben Wheatley δήλωσε ότι εμπνεύστηκε την ταινία μέσα από μια αληθινή αναφορά του FBI με επίκεντρο το Μαϊάμι. Την τοποθέτησε όμως κατά τη δεκαετία του 1970, επειδή τότε δεν υπήρχαν κινητά.
Olivia Wilde και ο Luke Evans υπολογίζονταν στο αρχικό καστ, αλλά αποχώρησαν.
Η Alchemy είχε αγοράσει τα αμερικανικά δικαιώματα διανομής, για να αποχωρήσει όμως λόγω οικονομικών δυσχερειών και να αναλάβει η A24. Η εταιρία δεν άργησε να χρεωκοπήσει οριστικά.
Παρότι κόστισε 7 εκατομμύρια δολάρια, έβγαλε μόλις 3,8.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 7/1/2018

Να δούμε για πόσα ακόμα χρόνια θα στοιχειώνουν ο Ταραντίνο και ο Γκάι Ρίτσι τον κινηματογράφο. Τουλάχιστον, στη συγκεκριμένη περίπτωση του Μπεν Γουίτλι, έχουμε έναν νεαρό δημιουργό που έχει δώσει καλά δείγματα ξεκινήματος, έστω κι αν εδώ δεν κάνει εντέλει το βήμα παραπάνω. Αλλά μια ορθή ταινία συνδυασμού έντονης δράσης και χιούμορ την παραδίδει με αξιοπρέπεια, διεκδικώντας ένα καλό πλασάρισμα στη μακρά λίστα «αντιγραφέων ύφους». Ο Γουίτλι δεν επιδίδεται βασικά σε υπερβολές επί της τεχνικής του, αλλά όσον αφορά τη φασαρία επί της πλοκής, του δίνει και καταλαβαίνει. Εκεί που νομίζεις ότι το έχει τραβήξει στα άκρα, δίνει μία και το πετάει λιγάκι ακόμα παραπέρα. Ίσως να μην προσφέρει εντέλει τη μία αξιομνημόνευτη σκηνή, αλλά και μόνο που σπρώχνει ένα διάσημο καστ μέσα σε τέτοιο μακελειό, πετυχαίνει να ψυχαγωγήσει ένα κοινό που αρέσκεται στην απενοχοποιημένη δράση.

Βαθμολογία: