Προσωπική Υπόθεση: Σχέδιο Απόδρασης

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 12/9/2019

Με το ζόρι τριλογία προσπάθησαν να φτιάξουν στη Lionsgate, εκμεταλλευόμενοι την επιτυχία εκείνης της πρώτης, πραγματικά συμπαθητικής ταινίας που κυκλοφόρησε το 2013. Εκεί όμως είχαμε μια αρκετά καλοφτιαγμένη ταινία, προσεγμένη σε όλους τους τομείς, με τον Σταλόνε σε καλή διάθεση και τον Σβαρτζενέγκερ σε ρόλο συμπρωταγωνιστή, τον Τζιμ Καβίζελ σε καλό ρόλο κακού, δίνοντας μόνο οι τρεις τους αρκετή αίγλη στην εικόνα της ταινίας. Πρόσθεσε και τον καλό χειρισμό του υλικού από τον Χάφστρομ και έχεις τους πολύ βασικούς λόγους επιτυχίας εκείνης της ταινίας. Το παράξενο λοιπόν δεν είναι ότι η εταιρεία παραγωγής θα ήθελε συνέχεια της ταινίας αυτής. Το παράξενο είναι ότι θέλησε να το κάνει αυτό πολύ πρόχειρα με δύο συνέχειες, οι οποίες κυκλοφόρησαν το 2018 και το 2019, χαμηλού επιπέδου παραγωγές, με κυκλοφορία κυρίως σε διαδικτυακές κόπιες και δίσκους blu-ray και dvd, ενώ κάποιες χώρες (όπως η δικιά μας) επέλεξαν να διανείμουν την ταινία στους κινηματογράφους. Έτσι, μετά το κακό περσινό Escape Plan: Hades, έχουμε το εξίσου κακό φετινό The Extractors.

Ο Ρέι Μπρέσλιν και η ομάδα του αναλαμβάνουν να απελευθερώσουν την κόρη ενός Κινέζου μεγιστάνα που έχει απαχθεί. Ωστόσο, ενώ η υπόθεση φαίνεται απλή, δεν αργεί να πάρει προσωπικές διαστάσεις για τον Ρέι καθώς υπεύθυνος για την απαγωγή είναι ο γιος ενός παλιού εχθρού της ομάδας, ο οποίος θέλει να εκδικηθεί για τον πατέρα του. Το σχέδιο της εκδίκησης φέρνει τον Ρέι σε δύσκολη θέση αφού ο εχθρός του απαγάγει στη συνέχεια και την αγαπημένη του ήρωα και την κρατά φυλακισμένη σε μια παλιά φυλακή που ονομάζεται, “Σταθμός του Διαβόλου”.

Το τρίτο σχέδιο απόδρασης είναι σίγουρα μια από τις χειρότερες ταινίες της χρονιάς. Αδιάφορες έως κακές οι ερμηνείες, όπως και τα υπόλοιπα κομμάτια της ταινίας. Σενάριο, διάλογοι, ανάπτυξη χαρακτήρων, δράση, μοντάζ, μουσική, δεν υπάρχει κάτι που να μπόρεσα να θεωρήσω ότι βρίσκεται τουλάχιστον σε αξιοπρεπές επίπεδο. Η σκηνοθεσία του Χέρτζφελντ κυριολεκτικά δεν υπάρχει! Ούτε καθοδήγηση ηθοποιών, ούτε άποψη για τις σκηνές δράσης, που τουλάχιστον θα μπορούσε να είχε ποντάρει, αφού έχει ένα επιτελείο ικανό για ταινίες δράσης. Ωστόσο, ο ίδιος ο Σταλόνε δηλώνει περήφανος για αυτό το τρίτο μέρος του Escape Plan- που γύρισε με τον χρόνια φίλο του, Τζον Χέρτζφελντ-, απογοητευμένος για το δεύτερο μέρος, όμως ας μου επιτρέψει ο αγαπητός Σλάι, να θεωρώ και τα δύο το ίδιο κακά.

Ο Σταλόνε είναι εδώ ξανά πρωταγωνιστής, σε αντίθεση με τη δεύτερη ταινία που εμφανίστηκε για ελάχιστα λεπτά, στην αρχή και το φινάλε. Ο χαρακτήρας του υποβάλλεται σε προσωπική δοκιμασία και δίνει αφορμή στην ταινία να γίνει μια βίαιη περιπέτεια δράσης. Το πρόβλημα είναι όμως ότι αυτός ο Μπρέσλιν με αυτόν που γνωρίσαμε στην πρώτη ταινία δεν έχει καμία σχέση και φυσικά δεν φταίει μόνο ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος εδώ αλλά και ο ίδιος ο Σταλόνε, που απλώς διεκπεραιώνει, με τον χειρότερο όμως τρόπο.

Το Escape Plan: The Extractors, όπως και το Hades, μπαίνει με ευκολία στον πάτο της φιλμογραφίας του Σιλβέστερ Σταλόνε. Κουραστικό, άψυχο, άτονο, άχρωμο, είναι – στην καλύτερη περίπτωση- χαμένος χρόνος η προβολή του.

Βαθμολογία: