Η Αριάδνα ανακαλύπτει ότι ο παππούς της, που εδώ και καιρό παραμένει συνεχώς σιωπηλός, ψάχνει τα ίχνη του πατέρα του που είχε εξαφανιστεί κατά τον ισπανικό εμφύλιο. Αποφασίζει λοιπόν να ταξιδέψει στο ορεινό χωριό της βόρειας Ισπανίας, τόπο γέννησης του παππού, για να ξετυλίξει το κουβάρι των δραματικών γεγονότων πριν και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Ψάχνοντας όσους ντόπιους παρέμεναν στη ζωή, όλες τους οι διηγήσεις συγκλίνουν σε ένα εμβληματικό όσο και χαρισματικό πρόσωπο: τον δάσκαλο του χωριού Άντονι Μπενάγιες, που αποπειράθηκε να εφαρμόσει στο απομονωμένο ορεινό χωριό μια πρωτοποριακή και ελευθεριακή μέθοδο διδασκαλίας, τη μέθοδο του γάλλου εκπαιδευτικού Φρενέ. Ο Άντονι Μπενάγιες κατάφερε να εμπνεύσει τα παιδιά να διαλέξουν τις κλίσεις τους, και τους υποσχέθηκε να τους δείξει τη θάλασσα που μέχρι τότε δεν είχαν ποτέ τους δει…

Σκηνοθεσία:

Patricia Font

Κύριοι Ρόλοι:

Enric Auquer … Antoni Benaiges

Laia Costa … Ariadna

Luisa Gavasa … Charo

Nicolas Calvo … Emilio

Gael Aparicio … Carlos

Alba Hermoso … Josefina

Ramon Agirre … Emilio (ενήλικος)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Albert Val

Παραγωγή: Francesc Escribano, Laura Fernandez Brites, Carlos Fernandez, Tono Folguera, Toni Soler

Μουσική: Natasha Arizu del Valle

Φωτογραφία: David Valldeperez

Μοντάζ: Dani Arregui

Σκηνικά: Josep Rosell

Κοστούμια: Maria Armengol

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: El Maestro que Prometio el Mar
  • Ελληνικός Τίτλος: Ο Δάσκαλος που Υποσχέθηκε τη Θάλασσα
  • Διεθνής Τίτλος: The Teacher Who Promised the Sea
  • Εναλλακτικός Τίτλος: El Mestre que va Prometre el Mar [καταλανικά]

Σεναριακή Πηγή

  • Βιβλίο: Desenterrant el Silenci: Antoni Benaiges, el Maestro que Prometio el Mar του Francesc Escribano.

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για πρώτο αντρικό ρόλο (Enric Auquer), δεύτερο γυναικείο ρόλο (Luisa Gavasa), σενάριο, μουσική και κοστούμια στα Goya.

Παραλειπόμενα

  • Πρόκειται για την αληθινή ιστορία του Antoni Benaiges, με βασική πηγή ένα βιβλίο του Francesc Escribano, μια έκδοση του 2013.
  • Στην Ισπανία άνοιξε μόνο σε 83 αίθουσες, αλλά στόμα με στόμα η φήμη του ανέβαινε, με συνέπεια να φτάσει να παίζεται σε 124 οθόνες. Συνολικά εισέπραξε 1,7 εκατομμύρια ευρώ.

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 29/8/2024

Ο κινηματογράφος έχει απεικονίσει σε πολλές περιπτώσεις δασκάλους αφοσιωμένους στη δουλειά τους, που ανησυχούν πρωτίστως για την ευημερία των μαθητών τους και που αγωνίζονται ενάντια σε εκείνους που λογοκρίνουν τις δράσεις τους. Το αντικείμενο μελέτης εδώ είναι ο Άντονι Μπενάγιες, ένας επαναστάτης καθηγητής που το 1936 δολοφονήθηκε από Φαλαγγίτες στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Στο πρόσωπό του, η ταινία αναμειγνύει δύο προσβάσιμες ιστορίες, αυτή του δασκάλου που ενέπνευσε τους μαθητές του να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι αλλά και των ατόμων που υπέφεραν από φασιστικά καθεστώτα.

Οι δύο χρονικές περίοδοι είναι τέλεια συνυφασμένες σε επίπεδο νοήματος και η δουλειά που πραγματοποιείται δεν αφορά μόνο το τι συνέβη αλλά και το γιατί πρέπει να ειπωθεί. Και το πετυχαίνει με την αφήγηση μιας πανέμορφης ιστορίας η οποία σε επίπεδο πλοκής ήταν λίγο καιρό μόνο μακριά από το να ξεχαστεί για πάντα, σαν μια νικηφόρα μάχη ενάντια στον χρόνο. Σε αυτή τη σύγκρουση των δύο ιστοριών παρελθόντος και παρόντος, ο πραγματικός ήρωας είναι η μνήμη, με την ταινία να καταλήγει σε μια σύμπραξη των δύο εποχών για να αφήσει ανοιχτή την πόρτα σε ένα μέλλον που εκφράζεται μέσα από μια απλή αλλά ουσιαστική αγκαλιά.

Η ιστορία που παίρνει το πάνω χέρι σε χρονικό αλλά και συναισθηματικό επίπεδο είναι αυτή που αφορά το κομμάτι της εκπαίδευσης και όχι του πολέμου, και αποπνέει τον ζωτικό και εμπνευσμένο χαρακτήρα παρόμοιων επιτυχημένων ταινιών όπως ο “Κύκλος των Χαμένων Ποιητών” και τα “Παιδιά της Χορωδίας”. Οι σκηνές που παρουσιάζουν την εκπαιδευτική προσέγγιση του Μπενάγιες, που δεν θέλει τον μαθητή ένα παθητικό υποκείμενο που πρέπει να κατηχηθεί αλλά έναν ενεργητικό άνθρωπο που διεγείρεται μέσω της επαφής με την εξωτερική πραγματικότητα, κρύβουν μέσα τους μια συναισθηματική ποίηση που εντείνεται από τη μαγευτική ερμηνεία του Ενρίκ Αουκέρ, ο οποίος εμποτίζει κάθε γραμμή διαλόγου και κάθε κίνηση του σώματός του με μια ανεξάντλητη πηγή φωτός. Πολύ ταιριαστά, η σκηνοθέτις Patricia Font δίνει έναν ανάλογο ρυθμό σε κάθε σκηνή του, με τα πλάνα της να έχουν πάντα να πουν κάτι, ειδικά όσα, προς τιμήν και του τίτλου, εστιάζουν στη θάλασσα.

Στην ιστορία του σήμερα, η Laia Costa, στον ρόλο της Αριάδνα, ερμηνεύει με μια ιδανική ισορροπία μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικής έντασης, που μοιάζει κρίμα ότι ο ρόλος της περιορίζεται σε μια θολή συνθήκη-πρόφαση για να παρουσιαστεί η ιστορία του Μπενάγιες, αν και σχετική ως άμεση μαρτυρία της σημασίας των τετραδίων του Μπενάγιες, τα οποία έρχονται στο φως. Η απόφαση αυτή γίνεται κατανοητή σε μια νοηματικού επιπέδου προσπάθεια να δικαιολογηθεί η σημασία της ιστορίας, αλλά η δραστικότητά της είναι τέτοια που άξιζε την πίστη ότι μπορούσε να σηκώσει την ολότητα του περιεχομένου χωρίς τη χρήση σύγχρονων σεκάνς. Αυτό το στοιχείο, σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα του Μπενάγιες που δεν περιέχει καθόλου γκρίζες ζώνες, είναι τα μόνα αρνητικά που μπορούν να ειπωθούν σε μια ταινία τόσο συγκινητική και επίπονη που ανοίγει την όρεξη για μια αναζήτηση σημαντικών μορφών του παρελθόντος.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

10 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *