Το ξέσπασμα ενός φονικού ιού στη Μ. Βρετανία έχει ως τραγική συνέπεια τον χαμό χιλιάδων ζωών. Έτσι, η κυβέρνηση χτίζει ένα τεράστιο τείχος για να εμποδίσει όσους έχουν μολυνθεί να εγκαταλείψουν το μέρος προέλευσης του ιού, τη Σκοτία. Όσοι επιχείρησαν να αποδράσουν, εκτελέστηκαν εν ψυχρώ, καθώς το τείχος λειτουργούσε παράλληλα σαν φρούριο εξοπλισμένο με όπλα τελευταίας τεχνολογίας ώστε να αποτρέπει τις απόπειρες απόδρασης. Η Σκοτία είχε απομονωθεί οριστικά από τον υπόλοιπο κόσμο. Τριάντα χρόνια αργότερα, ο φόβος για μια νέα επιδημία είναι πλέον έκδηλος. Η κυβέρνηση στέλνει μια ομάδα εξειδικευμένων επιστημόνων στην αποκλεισμένη περιοχή. Κανένας δεν γνωρίζει τι κρύβεται πίσω από το τείχος. Αυτό που θ’ ανακαλύψουν ξεπερνά τα όρια της φαντασίας…

Σκηνοθεσία:

Neil Marshall

Κύριοι Ρόλοι:

Rhona Mitra … ταγματάρχης Eden Sinclair

Bob Hoskins … Bill Nelson

Malcolm McDowell … Marcus Kane

Craig Conway … Sol

Lee-Anne Liebenberg … Viper

Alexander Siddig … πρωθυπουργός John Hatcher

David O’Hara … Michael Canaris

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Neil Marshall

Παραγωγή: Benedict Carver, Steven Paul

Μουσική: Tyler Bates

Φωτογραφία: Sam McCurdy

Μοντάζ: Andrew MacRitchie, Neil Marshall

Σκηνικά: Simon Bowles

Κοστούμια: John Norster

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Doomsday
  • Ελληνικός Τίτλος: Doomsday

Παραλειπόμενα

  • Ο Marshall είχε στα χέρια του έναν προϋπολογισμό τριπλάσιο από τις δύο προηγούμενες ταινίες του (17 εκατομμύρια λίρες), κάτι που του επέτρεψε να κάνει γυρίσματα σε Σκοτία και Νότια Αφρική.
  • Ο σκηνοθέτης ζούσε δίπλα στα συντρίμμια του Τείχους του Αδριανού, όπου επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας χώριζε την αυτοκρατορία από τις άγριες φυλές της τότε Σκοτίας. Αυτό στάθηκε ως βασική του έμπνευση για το στόρι.
  • Το σκωτσέζικο ταξιδιωτικό γραφείο VisitScotland είδε το φιλμ ως μια ευκαιρία να προωθηθεί η χώρα για ξένους τουρίστες. Αυτό έπεισε τη Scottish Screen, την τοπική δημόσια κινηματογραφική αρχή, να συνεισφέρει οικονομικά στο έργο. Υπήρχε όμως και αντίλογος μέσα από πολιτικά κόμματα, που έλεγε ότι η ταινία έβγαζε αρνητικά υπονοούμενα για τη χώρα.
  • Η ταινία μεταβλήθηκε σε ατραξιόν με τίτλο Halloween Horror Nights σε θεματικό πάρκο του Ορλάντο.
  • Τα ονόματα Μίλερ και Κάρπεντερ στην ομάδα της κεντρικής ηρωίδας είναι φόρος τιμής στους George Miller και John Carpenter, οι ταινίες των οποίων επηρέασαν τη δημιουργίας της εν λόγω.
  • Καμία εμπορική επιτυχία, μια και τα έσοδα έμειναν στα 22,4 εκατομμύρια δολάρια, ενώ το μπάτζετ ήταν στα αντίστοιχα 30.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Αρχικά, ο Marshall ήθελε να ακούγεται μόνο ηλεκτρονική μουσική, αλλά αυτό στάθηκε πολύ δύσκολο να συνδυαστεί με την έντονη δράση.
  • Χαρακτηριστικά είναι κάποια 80’s ακούσματα, με αιχμή το Two Tribes των Frankie Goes to Hollywood.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 27/2/2008

Θα αρχίσω με μια χιουμοριστική-εφιαλτική αναζήτηση. Αγγλία και ΗΠΑ μας βομβαρδίζουν με ταινίες που έχουν ως επίκεντρο το ξέσπασμα δολοφονικού ιού που θα θέσει την ανθρωπότητα σε τεράστιο κίνδυνο ή και ακόμα θα την αφανίσει. Ακούγοντας τις γνωστές συνωμοσιολογίες, ότι δηλαδή οι κυβερνήσεις προωθούν στον κινηματογράφο σενάρια που αφορούν το πραγματικό μας μέλλον, καλώ σε συσπείρωση τους αναγνώστες που κατέχουν κατάλυμα στας εξοχάς, να κρατήσουν ένα δωμάτιο και για εμένα, τη γυναίκα μου και τη συλλογή μου από DVD…

Τέρμα η πλάκα (πλάκα;) και πάμε στο πρώτο μέρος της σειράς Doomsday, και το ονομάζω έτσι γιατί είναι πέρα του σίγουρου πως βγήκε για να γίνει franchise. Η ταινία, για τους φίλους της δράσης, τα έχει όλα. Χορταστική δράση, εναλλαγή σκηνικών χώρων, ασυνήθιστους ήρωες και μια σούπερ action-hero πρωταγωνίστρια. Μπορείτε ακόμα να βάλετε στοίχημα με τους φίλους σας για το πόσες ταινίες του είδους θα καταφέρετε να αναγνωρίσετε μέσα στο Doomsday. Έτσι για βοήθεια, η ταινία αρχίζει με το 28 Βδομάδες Μετά, πάει για κάμποση ώρα στο Άλιενς η Επιστροφή, προχωράει ακάθεκτα στο Μαντ Μαξ (2, 3), με κεντρικό θέμα που θυμίζει Απόδραση από τη Νέα Υόρκη, και αυτά μονάχα ως τη μέση, αφού θα επιθυμούσα να μη σας αποκαλύψω τίποτα από τα περαιτέρω.

Το ότι το Doomsday είναι βρετανικό είναι το μοναδικό μυστικό που το κάνει να ξεχωρίζει από παρόμοιες ταινίες; Ανήκει, δε, και σε ένα είδος που πολύ εύκολα βγάζει μηδενικά (βλέπε Resident Evil, Υδάτινος Κόσμος). Όχι, το πραγματικό μυστικό ονομάζεται Neil Marshall, και είναι ο σκηνοθέτης των ταινιών Dog Soldiers (στο DVD βγήκε ως Πανσέληνος και αν δεν το έχετε ήδη ανακαλύψει, τρέξτε) και Η Κάθοδος. Κατέχει τον εξαιρετικό συνδυασμό ενός action σκηνοθέτη των 1980, και όταν η δράση το επιτάσσει, γίνεται πιο ταχύς κι από αστραπή. Εν ολίγοις, δεν καταντάει την ταινία του βίντεο-κλιπ και δεν κουράζει τον θεατή όταν δεν υπάρχει δράση-λόγος. Ο γεννημένος στην ίδια πόλη με τον Sting και τον Paul W.S. Anderson σκηνοθέτης κρατάει και μια b-movie αισθητική, μαζί με λίγο από βρετανικό χρώμα, κάνοντας πολλούς αμερικανούς-ακριβούς του συναδέλφους να ντρέπονται.

Εν κατακλείδι, ο φουτουριστικός εφιάλτης δένει με τη σούπερ περιπέτεια και το αποτέλεσμα είναι ένα νοσταλγικό ποτ-πουρί από αγαπημένες ταινίες του είδους. Ο Neil Marshall, παρότι λόγω θέματος ετοίμαζα το φτυάρι, δεν απογοητεύει για τρίτη φορά και δίνει δημιουργικό παρόν σε ένα είδος ταινιών που δεν βγάζει εύκολα πετυχημένους δημιουργούς. Είναι ξέφρενο, είναι χορταστικό, είναι βρετανικό, είναι ήδη cult (παρότι mainstream). Η πρωταγωνίστρια Rhona Mitra είναι ένα εξαιρετικό μείγμα Sigourney Weaver (Άλιενς) και Cate Beckinsale (Underworld), και θα χαρούμε να την ξαναδούμε στο μέλλον, πάντα σε κάτι παρόμοιο. Hold your horses, όμως, όπως λεν και οι Αμερικανοί! Ο ενθουσιασμός μου έχει και όρια και είναι αυτά που βάζει η ταινία εξαρχής, στοχεύοντας κάτι μακριά από απαιτήσεις ποιότητας και νοηματικές αναζητήσεις. Δεν είναι 28 Μέρες Μετά, δεν είναι Dog Soldiers, αλλά μια όντως ενδιαφέρουσα παραγωγή.

Βαθμολογία:


Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης

Έκδοση Κειμένου: 21/3/2008

Συγνώμη κύριε ποιος είστε; Όταν κουβαλάς προσωνύμια του τύπου «ταλαντούχος σκηνοθέτης», «ένας από τους πιο υποσχόμενους νέους σκηνοθέτες» και μάλιστα από περιοδικά βεληνεκούς του Variety, όταν έχεις την εκτίμηση κοινού και κριτικών για μόλις τη δεύτερη σκηνοθετική σου απόπειρα, το μόνο που σου απομένει για να μην εκτεθείς, είναι να εξαργυρώσεις έμπρακτα τη φήμη σου ή απλά να καταβάλεις αξιόλογη προσπάθεια προκειμένου να επιβεβαιώσεις όλους όσοι σε στόλισαν με τους ως άνω χαρακτηρισμούς. Το πετυχαίνει ο Neil Marshall; αρκετά απ’ ό,τι φαίνεται…

Η ιστορία: Ένας ιός που ελληνιστή φέρει το όνομα «Θεριστής», χτυπάει σύσσωμη τη Σκωτία, απ’ άκρη σ’ άκρη. Στρατιές μυρίων κατευθύνονται προς το Νότο για να σωθούν ελπίζοντας ότι θα βρουν θεραπεία στην Βρετανία. Εκείνοι όμως (Βρετανική κυβέρνηση) έχουν αντίθετη άποψη και αποφασίζουν να τους απομονώσουν μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Χτίζουν τείχη περιμετρικά αυτής και αφήνουν τους μολυσμένους (μεταξύ των οποίων και αμόλυντοι) να πεθάνουν σαν τα σκυλιά.

Όταν μετά το πέρας 35ετίας (έτος 2035!) ο ιός θα εισέλθει στη Βόρεια Βρετανία, θα κοπούν τα πόδια κυβερνητικών παραγόντων οι οποίοι θα αποκαλύψουν ένα μεγάλο μυστικό. Την ύπαρξη επιζώντων στη Γλασκόβη, ύπαρξη που θα επιβεβαιωθεί από δορυφορικές φωτογραφικές λήψεις. Στο πλαίσιο βεβιασμένων όσο και εσχάτων πολιτικών κινήσεων, απομονώνονται οι βόρειες περιοχές της χώρας και ταυτόχρονα αποστέλλεται μια ειδική ομάδα στη μολυσμένη Σκωτία, της οποίας ηγείται η μόνη (και ανησυχητικά όμοια με την Kate Beckinsale όταν αυτή πρωταγωνιστούσε στο Underworld) διασωθείσα από την εν έτη 2008 απομόνωση της χώρας, για να βρει θεραπεία και ταυτόχρονα να εκπληρώσει ένα διακαή πόθο, να βρει τη μητέρα της.

What the…..is going on. Η αλλιώς τι βλέπουν τα ματάκια του ανυποψίαστου θεατή.

Τα Σόδομα και τα Γόμορρα λοιπόν γίνονται από αυτό το σημείο και μετά…. Η Βρετανική ομάδα ξαφνικά θα βρεθεί ανάμεσα σε δύο κόσμους, δύο κοινωνίες που εδώ και τριανταπέντε χρόνια βρίσκονται σε διαμάχη. Από τη μια αυτοί με τη γκοθικ, πανκ, ροκ εμφάνιση που τους αποκαλούν «τέρατα» και από την άλλη εκείνοι που το γύρισαν στο προϊστορικό, το μεσαιωνικό, φέρουν στολές, πανοπλίες, ζουν σε κάστρα και έχουν βασίλειο! Και μαντέψτε ποιόν έχουν για βασιλιά: τον γιατρό που αναζητούσε τη θεραπεία για το φονικό ιό, όταν ξέσπασε η κρίση.

Τι θέλει να πει ο ποιητής: Ό,τι δεν κατάφερε το The Village του M. Night Shyamalan και o Ζωντανός Θρύλος του Francis Lawrence μαζί, το καταφέρνει το Doomsday. Το όραμα του Marshall παίρνει σάρκα και οστά για να περιγράψει την αδυναμία λαών, πολλές φορές ανθρώπων του ίδιου έθνους, να βρουν κοινούς παρανομαστές για να συνεργαστούν προς αντιμετώπιση μιας επερχόμενης κρίσης. Οι δύο κόσμοι που επικράτησαν στη Σκωτία τα χρόνια μετά το ξέσπασμα (του σκοταδισμού), έχουν διαφορετική ιδεολογία, πολιτική, στρατηγική και διαφορετικά πιστεύω. Βασικότερη διαφορά αυτών: ότι οι μεν θεωρούν δεδομένη την ύπαρξη ζωής πέρα από τα τείχη και ελπίζουν στην έλευση σωτηρίας, ενώ οι δε αρνούνται να δεχτούν όλα τα παραπάνω. Βασική ομοιότητά τους: οτιδήποτε ξένο, προερχόμενο τόσο εκτός των τειχών όσο και από την «άλλη» πλευρά της Σκωτίας, δε μπορεί να γίνει αποδεκτό, να αφομοιωθεί από την κοινωνία τους κι αν ακόμα αυτό φέρει την ελπίδα για σωτηρία. Θα πρέπει λοιπόν να αφανίζεται.

Οι άνθρωποι αυτών των κοινωνιών θεωρούν πως οτιδήποτε διαφορετικό, έρχεται απλά με απώτερο σκοπό να ταράξει την κοινωνική τους συνοχή. Όπως οι Σκωτσέζοι πριν χρόνια, απομονώθηκαν, αποκομμένοι από τα έθνη, αφημένοι στη μοίρα τους, για να πεθάνουν κουβαλώντας το χαρακτηρισμό των «μολυσμένων», έτσι σήμερα που έχουν κερδίσει το δικαίωμα να ζουν, θεωρούν όλους τους υπόλοιπους (ακόμη και τους μη φέροντες το θανατηφόρο ιό) «μολυσμένους». Γι’ αυτό και τους θυσιάζουν, σε μια θυσία χαρακτηριστικό των κοινωνιών τους, που τείνει να πάρει μορφή ιεροτελεστίας και υπό την καθοδήγηση πάντα δύο ανθρώπων που στο όνομα της εξουσίας προβαίνουν στις ποιο αποκρουστικές, αποτρόπαιες και παράλογες ενέργειες. Όλα όσα καυτηριάζει ο σκηνοθέτης για το θέμα της αχαλίνωτης επιθυμίας των λίγων να εξουσιάζουν, μια εξουσία που κινεί τα νήματα παντού και πάντα, συνοψίζονται στη φράση που ξεστομίζει η πρωταγωνίστρια στο θέαμα των όσων αντικρίζει: «Τα ίδια σκατά παντού, σε διαφορετική εποχή». Μια φράση η οποία θα βρει έδαφος στο (επιπόλαιο για άλλους) φινάλε και την τελική ενέργεια της πρωταγωνίστριας που μόνο λύση ανάγκης δεν θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί.

Τι είδαμε τελικά: Οι σκηνές του κανιβαλισμού και της μονομαχίας εντός της αρένας, συνοδευόμενες από ροκ ήχους είναι αδιαμφισβήτητα το καλύτερο και συγκλονιστικότερο κομμάτι μιας ταινίας, που αν και θα ξενίσει κάποιους, εντούτοις έχει πολλά να πει και τα λέει με έναν ιδιαίτερο, αποκλειστικά δικό της τρόπο. Το βέβαιο είναι πως θα εκπλαγείτε, γιατί κάτι τέτοιο δεν είδατε ποτέ και σίγουρα δύσκολα θα ξαναδείτε.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

14 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *